کلید * بیست و ششم حمل 1389
اینک سه هزار افغان در زندان های ایران در انتظار اعدام به سر میبرند. اکثر این افغانها جرم شان دست داشتن در مواد مخدر است که محاکم ایران بر آنان حکم اعدام را صادر کرده اند. تا حال 45 تن از این افغانها اعدام و در اسلام قلعه بعد از آن که از خانواده های شان دوملیون تومان که معادل 2 هزار دالر است، اخذ شده، انان را تحویل داده اند.
بیشتر این اعدام شدگان از غوریان هرات بوده که خانواده های شان با رسانه ها فرزندان شان را کارگران مظلومی نامیدند که گاهی با مواد مخدر سرو کار نداشته اند. فروش مرده های افغانهای که ایرانی ها اعدام کرده، در حقیقت زورگویی و باجگیری عریانیست که رژیم ایران با آن میخواهد عقده های تاریخی خود را بنشاند و به افغانها بگوید که امروز ما میتوانیم هم جوانان شما را اعدام کنیم و هم از شما در بدل اجساد آنها باج ستانی کنیم.
درین مورد دولت افغانستان با بی غیرتی خاصی برخورد کرده و بیشرمانه از «حسن همجواری» و «رابطۀ برادرانه» با ایران صحبت میکند و علتش این است که ایرانی ها ماهانه حدود یک ملیون دالر چای پولی ارگ را میپردازند و چشم های ارگ نشینان را در برابر شان خم کرده، لام تا کام مقابل ایرانی ها گفته نمیتوانند و از سوی دیگر چون ایرانی ها در افغانستان مزدورانی دارند که چون چوب دستان ایرانی عمل میکنند و هم رسانه های وابسته ای که بدون حکم ایرانی ها نه حرفی زده و نه قلمی را کش کرده میتوانند به این خاطر اصلا اشارۀ به اعدام این همه افغان نکرده و جبونانه خود را چپ میگیرند که مبادا مستمری شان از سوی ایران قطع شود.
عموما 30 درصد مواد مخدر تولید شده در افغانستان به ایران صادر میگردد و درین کار صد ها ایرانی قاچاقچی مصروف و هزاران ایرانی به پخش مواد مخدر مصروف اند.
درایران زمانیکه هنوز مواد مخدر در افغانستان زرع نمیشد، ایرانی های بسیاری در آنکشور معتاد بودند و حتی مقامات بالایی دولتی ایران همین اکنون در هفتۀ چند بار پای بافور مینشینند و از دود کردن تریاک «لذت» میبرند.
پاسداران ایرانی در انتقال مواد مخدر به ترکیه نقش اساسی داشته و ادارات فاسد قضایی ایران درین داد و ستد شریک هستند و قاچاقچیان بزرگی را با اخذ پول رها میسازند.
اینکه در مورد این افغانها چقدر عدالت رعایت شده و اتهام چقدر بر آنها وارد بوده، هر افغانی که با برخورد ایرانی ها نسبت به افغانها کمی آشنایی داشته باشد، خوب میدانند که این دستگیری ها و احکام صادره، با چه عقده های صادر شده است.
عموماً وقتی ایرانی ها افغان را به اتهامی دستگیر میکنند، با انواع شکنجه های غیر انسانی از آنان اقرار میگیرند، چون در ارزیابی همچو اتهاماتی نه نزد بازپرسان ایرانی منطقی وجود دارد و نه منطقی را میشنوند و محاکم ایرانی هم هر گز کار انسانی بهتر از باز پرسان شان را به سر نمیرسانند.
افغانها در این محاکم نه وکیلی دارند و نه کسی بر آن ها نظارت داشته میتواند و نه در محاکم حق دفاع به افغانها داده میشود، چون ایرانی ها از قبل افغانها را «آدمکش» ، «قاچاقچی» و «سربُر» میشناسند، لذا معلوم است که قضات ایرانی در محکمۀ افغانها چقدر شرف خود و حقوق انسانی افغانها را مدنظر میگیرند.
اعدام سه هزار افغان که هرکدام خانوادۀ به دنبال دارد، خیانت عظیمیست که در تاریخ مناسبات ایران و افغانستان ثبت میگردد.
ایرانی های که امروز آبهای هلمند و هریرود را میمکند، از شاهراه های افغانستان به عنوان گذرگاهی به آسیای میانه سود میبرد، بندر چاه بهار آن از طریق افغانستان ملیون ها دالر عاید دارد و بازار های افغانستان دربست در خدمت بنجل های ایرانی قرار دارند و این بیکفایتی دولت افغانستان است که ازین حربه های موثر و نیکاوت کننده بر ضد رژیم وحشی و مستبد ایران استفاده نمیکند.
وزیر خارجۀ خواب آلود و بیزبان دولت افغانستان نیز درین مورد آرام نشسته و تا هنوز خبر ندارد که چند نفر افغان در ایران اعدام و اجساد چه تعداد شان وارد افغانستان شده است.
اینکه چرا این همه افغان مجبور اند که در ایران به سر ببرند و علاوه به فروش نیروی کار شان به این پیمانه اعدام شوند، فساد و بیکفایتی دولت افغانستان که سران آن با پُر نمودن جیب های خود ازعرق و خون مردم افغانستان زندگی را برای بیشتر افغانها به جهنمی پُر از فقر و تیره روزی مبدل نموده و جوانان افغان مجبور اند که با تمام توهین و تحقیر ایرانی ها با زهم به آن کشور بروند و مطیع و فرمانبردارباشند و با پول کم نیروی شان را در خدمت سرمایه داران ایرانی قرار دهند که اگر این دولت با تمام امکانات طبیعی و خدادادی که در اختیار دارد ، بتواند برای جوانان افغان کار پیدا کند، ما هرگز شاهد چنین جنایاتی در حق آنان نخواهیم بود.
حال که ایرانی ها عزم درو کردن نیروی جوان افغانستان به پیمانۀ سه هزار نفر را دارند که چون مورپه ها به پای دار برده، حلق آویز میشوند، مردم افغانستان از هر قشر و طبقه ای باید بر ضد این اقدام وحشیانه و غیر انسانی رژیم ایران به پا بایستند و صدای اعتراض شان را بلند کنند و چون از دولت افغانستان کسی کوچکترین امیدی که روز ی بتواند حد اقل از مرگ اتباعش جلوگیری کند، ندارد، پس باید خود افغانها با هر ابزار و وسیلۀ علیه این جنایت و بیداد گری بایستند و نشان دهند که ملت غیور و بیداری هست.
