كشته شدن افراد غيرنظامي در ولايت دايكندي؛ يكبار ديگر نشان داد كه حضور نيروهاي نظامي بين المللي در افغانستان، هزينه سنگيني داشته و دارد. در طول هشت سال گذشته، بار بار شاهد بوده ايم كه در جريان عمليات هاي قواي خارجي، افراد غيرنظامي كشته شده اند. قواي خارجي در واكنش به كشته شدن غيرنظاميان، فقط معذرت خواسته و در پي توجيه آن افتاده اند؛ اما تلختر اين بوده كه عليرغم وعده ها مبني بر جلوگيري از تكرار چنين حوادثي، سريال تلخ كشتار غيرنظاميان، همچنان ادامه يافته است.
والى دايکندى؛ از کشته شدن ٢٧ فرد ملكي به اثر بمباردمان قواي خارجي در منطقهء بين “سورکى” و “ناوهء” ولسوالى کجران، خبرداده كه ٤ زن و يک دختر خُردسال نيز در جمع كشته شده هابوده و ١٠ تن به شمول يک زن مجروح شده اند.
رياست دولت، شمار تلفات بمباردمان ناتو در دايکندى را ٣٣ تن و از مجروحين را ١٢ تن اعلان کرده است. در اعلاميهء مطبوعاتی دفتر سخنگوی رياست جمهورى، با ذکر اين مطلب گفته شده که در جملهء کشته شده گان، ٤ زن و يک طفل نيز شامل بوده اند. به اساس معلوماتي كه در اين مورد ارائه گرديده، اين بمباردمان بر سه موتر حامل خانواده هاىي که از ولسوالى کجران ولايت دايکندى به ولايت کندهار ميرفتند، صورت گرفته است.
اينكه كدام يك از آمارها دقيق است، اهميت ندارد؛ آنچه مهم است و متاسفانه واقعيت دارد، اين است كه بر اثر بمباران قواي ناتو در مربوطات ولايت دايكندي، ده ها غيرنظامي افغان به قتل رسيده اند كه در ميان شان زنان و اطفال نيز بوده اند.
آنچه در دايكندي اتفاق افتاده، تكرار عملي است كه يك هفته پيشتر از آن، در مارجه رخ داد. در دومين روز عمليات مارجه در ولايت هلمند، ١٢ تن از اعضاي يک خانواده به اثر اصابت گلولهء توپ نيروهاى ناتو بر يک منزل مسكوني، جان خويش را از دست دادند.
مقامات فرماندهي قواي ناتو، كشته شدن غيرنظاميان در مارجه را تراژيديك خواند و همچنين حادثهء دايكندي را نيز تراژيديك خوانده و يا خواهند خواند؛ اما تراژيديك خواندن اين حوادث، هيچ چيز را بجاي اول باز نمي گرداند. مرده ها زنده نمي شوند و آلام كساني كه عزيزان خويش را از دست داده اند، نيز تسكين نمي يابند.
با تكرار اين حوادث، حضور نيروهاي بين المللي در افغانستان از نظر مردم مي افتد. در گذشته، مردم به اين نظر بودند كه اين نظاميان، براي امنيت و آبادي افغانستان به اين سرزمين آمده اند؛ اما اينك مي بينند كه اين نيروها بر خانه هاي مسكوني توپ مي زنند و بر موترهاي ملكي بمب مي اندازند و تاوان سنگيني را بر افغانها تحميل ميكنند.
اگر اين وضعيت ادامه يابد، كاسهء صبر مردم لبريز مي گردد. بروز نارضايتي در نزد مردم، نسبت به حضور نيروهاي خارجي، حاكميت دولت افغانستان را نيز تضعيف خواهد كرد. تضعيف حاكميت دولت، باعث مي شود تا مخالفان مسلح دولت افغانستان، يكه تاز شوند و چنين وضعيتي، افغانستان را يكبار ديگر به سالهاي پيش بر مي گرداند.
در اعلاميه اي كه از سوي دولت صادر شده؛ آمده است كه شورای وزيران، کشتار مردم مُلکی توسط قوای ناتو در کجران را به شدت تقبيح کرده است. به اساس اين اعلاميه؛ شوراي وزيران با جديت از مقامات سازمان ناتو خواسته است که هرگونه، عمليات نظامی را پس از دقت کافی و هماهنگی لازم با نهادهای امنيتی افغانستان، انجام دهند؛ تا احتمال اشتباه از بين برود و سلسلهء کشتار مردم ملکی که يک مانع بزرگ در مبارزهء موثر با تروريزم است، خاتمه يابد؛ اما اينكه قواي ناتو و مقامات فرماندهي ناتو به اين خواسته هاي جدي شوراي وزيران دولت افغانستان، اعتنا خواهد كرد يا خير؟ در آينده معلوم خواهد شد.
قواي ناتو؛ از کشته شدن مردم مُلکى به اثر بمباردمان نيروهاى شان در ولايت دايکندى، اظهار تاسف نموده و معذرت خواسته است. در اعلاميهء دفتر مطبوعاتى نيروهاى آيساف در کابل؛ آمده است که اين معذرت از سوى جنرال ستينلى مک کرستال قوماندان عمومى نيروهاى ناتو درافغانستان، طى صحبتى که با رئيس جمهور حامد کرزى داشته؛ ابراز گرديده است. آيا اين معذرت، مي تواند افراد كشته شده را زنده كند و درد متضررين را كاهش دهد؟
وا قعيت اين است كه معذرتخواهي بعد از عمليات هاي كوركورانه، آنچنان در پي اينگونه عمل هاي شوم تكراري، ازسوي مقامات ناتو و قواي بين المللي مستقر در افغانستان تكرار شده، كه ديگر مردم به آن اهميتي نمي دهند. مردم گمان مي كنند كه چون معذرتخواهي، بي ارزش ترين تاواني است كه قواي خارجي در برابر كشته شدن غيرنظاميان مي پردازند، براي آنان سختي نخواهد داشت تا يكبار ديگر عملياتي انجام دهند و با روشن شدن نتيجهء تلخ آن، يكبار ديگر معذرت بخواهند.
