.jpg)
مغاره نشینان ولايت بامیان میگویند بخاطر نداشتن سرپناه مناسب، در مغاره های کوه مسکن گزین شده و دراین مغاره ها نیز با مشکلات زیادي مواجه بوده، وضعيت زندگي و روزگار شان بسيار خراب است.
اکثریت این مغاره نشينان را مهاجریني تشکیل میدهند که از کشورهای ایران و پاکستان عودت نموده، به مركز ولايت باميان روي آورده اند.
اين مهاجرين بي سرپناه، میگویند از یکسو زمستان سرد و از سوی دیگر عدم امکانات لازم براي زندگي و در راس آنها نداشتن خانهء مناسب براي بودوباش، بر مشکلات شان افزوده است. 
کمیسیون حقوق بشر دربامیان، با نگرانی از وضعیت رقت بار اين مغاره نشینان میگوید که این خانواده ها از هرگونه امتيازات مدني و حقوق بشری محروم میباشند.
عبدالاحد فرزام رئیس کمیسیون حقوق بشر در بامیان میگوید طبق بررسی های این کمیسيون؛ 71فیصد مغاره نیشنان را مهاجریني تشکیل میدهند که از کشورهای ایران و پاکستان به این ولایت برگشته و به دلیل نداشتن سرپناه مناسب، در مغاره های کوه مسکن گزین شده اند.
کميسیون حقوق بشر در این ولایت، اخیراً با نشر یک گزارش، از وضعیت مغاره نشینان تحت عنوان “تهی دستان دخمه های تاریک”، نوشته است که 2 فیصد این مغاره نشینان، در معرض تهدید مرگ قرار دارند.
به گفتهء مسوولان کمیسیون حقوق بشر؛ خانواده هایي که در مغاره ها زندگی میکنند، در وضعیت بد اقتصادی قراردارند و تقریباً 5% از آنان را خانواده های بی سرپرست تشکیل می دهند، که این خانواده ها در فامیل شان کسی را به عنوان کارگر و یا نان آور ندارند.
آقای فرزام مي افزايد: “بخش کوچکي از خانواده های مغاره نشین، در كار و پيشهء زراعت مصروف هستند، که کمتر از 19% مغاره نشينان را تشکیل میدهند. این طبقه مردم، با آنکه از لحاظ اقتصادی ضعیف به نظرمیرسند؛ اما از وضعيت زندگي، زیاد نگران کننده نیستند.
گزارش کميسیون حقوق بشر در مورد مي گويد در میان مغاره نشينان، کسانی هستند که غریبکاری را در بازار و یا جاهای دیگر، پیشهء خود قرارداده اند. اين دسته از غريبكاران، معمولاً از آسیب پذیرترین فاميل هايي اند که بدون خانه و سرپناه، در مغاره های سرد کوه زندگی میکنند.
افراد این خانواده ها که 79% مغاره نشینان راتشکیل میدهند، اکثراً در بیکاری مطلق به سر میبرند. مسوولان میگویند با آنکه مغاره نشینان به خدمات صحی دسترسی دارند؛ اما مشکل عمده برای آنها زمانی به وجود می آید که به مريضی های دوامدار و خطرناك مبتلا شوند، كه تداوی شان ایجاب پول گزاف را میکند و آنها توان پرداخت آنرا نداشته، در نتيجه جان خود را از دست مي دهند.
اين مغاره نشينان با شكايت از دشواري وضع زندگي شان میگویند كه در فصل تابستان، درين مغاره هاي كوه، با حشرات خطرناکي مانند مار و گژدم زندگی میکنند، که اکثریت اوقات این حشرات، اطفال شانرا می گزند و حيات شان را با خطر مواجه مي سازند.
اما در زمستان که این مغاره ها در اثر ریزش برف و باران، سرد و نمناک ميشود، آنان از یکسو در اثر سردی هوا مریض مي شوند و از سویي هم به امراضي همچون سينه بغل و استخوان دردی، دچار میگردند.
رئیس کمیسيون خقوق بشر در دفترساحوی بامیان گفت كه اطفال خانواده های مغاره نشین؛ به دلیل مشکلات اقتصادی كه دارند، از رفتن به مکتب محروم شده و بخاطر تهیهء نان و تامين مصارف فامیل شان، به کارهای شاقه در بازار و یا در قريه جات اطراف، به چوپانی مصروف اند.
گفتننی است که مغاره نشینان در بامیان بیشتر به دلیل فقر اقتصادی، بیکاری و یا نداشتن سرپرست، اطفال شان را به کار کردن در بیرون از بامیان میفرستند تا برای شان لقمه ناني به دست بیاورند.
از سوی دیگر؛ مسوولان امور در باميان میگویند که مغاره نشینان در اين ولايت، به آب صحی نیز دسترسی ندارند، که این خانواده ها برای تهیهء آب آشامیدنی از آب دریا استفاده میکنند.
در همین حال، مقامات دولتی با پذیرفتن این چالش ها می گویند که برای مغاره نشینان، زمین جهت ساختن سرپناه توزیع خواهند کرد.
داکتر حبیبه سرابی والی بامیان مي گوید اخيراً کمیته اي را تشکیل داده، که بعد از بررسی شرايط و وضع زندگي خانواده های مغاره نشین، به آنان زمین توزیع خواهد شد.
وی گفت باهمکاری نهادهای غیردولتی در زمینهء کاریابی برای این مغاره نشینان تلاش میکند؛ اما به نسبت نبود بودجهء لازم براي توسعهء اقتصادي و انكشاف مدني در باميان بخصوص مركز اين ولايت، پيدا كردن كار نيز با مشكلاتي مواجه است.
گفتنی است که هم اكنون بیش از هفتصد خانواده در ولايت بامیان، بخاطر نداشتن سرپناه مناسب، در مغاره های کوه زندگی میکنند، و بیشتر آنان در جاهایي که مربوط ساحات تاریخی میباشد، مسکن گزین شده اند.
ساكن شدن اين بي سرپناهان در مغاره ها، از يكسو شرايط دشوار و طاقت فرسايي از زندگي را بر خود آنها تحميل مي كند و از سوي ديگر، بود و باش آنها در مغاره هاي باستاني، به هويت و حفاظت اين آثار باستاني، شديداً آسيب مي رساند.
