دراین اواخر زنان زیادی در ولايت بلخ روی جاده ها ریخته، شماری به گدايی پرداخته و تعدادی هم دستفروشی می کنند.
این زنان، از وضعیت زنده گی شان ناراض اند و پیشبرد آنرا بدون دشواري هايی که متحمل می شوند، امکان پذیر نمی دانند.
باشنده گان ولايت بلخ می گویند: “امسال تعداد زنان گدا و دستفروش، نسبت به هرسال گذشته بیشترشده است. آنان عوامل این افزایش را بیکاری جوانان و مردان خانواده دانسته می گویند که فقر و بیکاری، همچنان در بعضی موارد، مواد مخدر، عامل عمدهء این پدیدهء اجتماعی بوده می تواند.
اخیراً مقامات صحت عامه ولايت بلخ، اعلان داشته اند که روند اعتیاد مردم افزایش يافته و نسبت به سالهای قبل دوبرابر تا حد دوصدهزار نفر رسیده است.
خانواده های افراد معتاد، مجبوراند که برای ادامهء حیات خود و فرزندان شان دست به گدايی، دستفروشی وسایل کهنه، کارهای شاقه و حتی فروش عفت شان بزنند.
“صابره” زني که خود به سگرت فروشی روی آورده، می گوید: “با آنكه می دانم سگرت فروشی کار درستي نیست؛ زیرا که به صحت ديگران ضرر میرساند؛ اما از اينكه شوهرم قادر به انجام کاری نیست، مجبورشدم کارشوهرم را که همین سگرت فروشی بود، ادامه دهم.”
شوهر او از دوسال بدینسو مريض است و قادر به انجام کاری نمی باشد.
اين زنان كه بيشتر به فروش وسایل استعمال شده مشغول اند، مي گويند كه زنده گي شان در وضعيت بدي قرار دارد.
“شاه گل” زني است كه بيش از 40 سال عمردارد. وي كه در قسمت شمالي زيارت حضرت علي(كرم الله وجهه) در كنار سرك عمومي موتررو، تعدادي از لباس هاي مستعمل زنانه و طفلانه را در كنار هم قرار داده، مي گويد كه اين لباس ها را اكثراً از همسايه هاي شان به طور رايگان به دست مي آورند و هم در بدل پول، خريداري مي كنند.
اين خانم، همچنان مي گويد كه 16 سال را در نساجي كار نموده و روزگارش را با دريافت معاش و كوپوني كه به دست مي آورد، مي گذراند. روزگارش پيش ازاين خوب بوده؛ اما حالا از لحاظ اقتصادي دچار مشكل شده است.
وي مي گويد كه بيست و پنج سال قبل از امروز، شوهرش را از دست داده است.
خانم ديگري كه 60 سال عمر دارد و با خريد و فروش لباس هاي استعمال شده، روزگارش را مي گذراند، مي گويد خود با يك شوهر سالخورده اش كه مصروف كراچي راني است، خرچ و مصرف 15 تن از اعضاي خانوادهء شان را با درآمد پايين در حد 80 تا صد افغاني، پيش مي برند.
اين خانم با آنكه براي سهولت در زندگي اش، از مقامات دولت خواهان چيزي نمي باشد؛ اما مي گويد اگر افغانستان آرام باشد، مي توانند زندگي شان را نسبت به حالت فعلي خوبتر پيش ببرند.
از سویي هم هستند شماري از زنان كه امروزه دست به تگدي مي زنند و با به دست آوردن 50 تا صد افغاني در روز، با كالاشويي هاي خانواده ها، روزگار شان را مي گذرانند.
در همين حال، خانم ديگري كه از گفتن اسمش خودداري كرد، از مقامات دولت خواهان توجه براي زناني شد كه در كنار سرك ها و جاده ها مصروف دستفروشي اند.
این درحالیست که فوزیه حمیدی رئیس کار و اموراجتماعی ولایت بلخ، مدعی است که این زنان گدا و فروشنده های روی بازار، یا گدايی را به عنوان حرفه پذیرفته اند و یا کارهای پست اجتماعی را بصورت حرفوی انجام می دهند.
وي می گوید چندین بار ازین زنان خواسته شده که به ریاست بیایند و ورکشاپ های حرفوی مسلکی را که از سوی نهادهای کمک کننده تدویرمی شوند، ادامه دهند و دست ازین نوع کارها بکشند؛ اما آنان در جواب گفته اند که شش ماه که در این کورسها درس بخوانند، باید دولت به آنان روزانه پول پرداخت کند؛ درغیر آن به این کورسها به هیچ وجه اشتراک نمی کنند.
هم اکنون به گفتهء فوزیه حمیدی؛ به تعداد 2400 زن در ولسوالی های ولايت بلخ، مصروف آموزش حرفه هایي چون خیاطی، قالین بافی، مرغ داری… می باشند؛ اما زناني که در شهر به گدايی و یا دستفروشی می پردازند، به خدماتي که ما برای شان مهیا می سازیم، قناعت ندارند.
فوزیه حمیدی می گوید: آنان روزانه عواید خوبی دارند؛ به همین خاطر، به کورسهای آنان که کار در مقابل غذاست، اشتراک نمی کنند.
اما زناني که روی جاده ها کار می کنند، می گویند اظهارات مقامات دولت بخصوص رئیس کار و اموراجتماعی ولایت بلخ، توهین آمیز و حتي مبالغه می باشد.
يكي از اين زنان مي گويند: “شوهرم معیوب است و من چندین بار به ریاست امور زنان و کار و اموراجتماعی، مراجعه نموده ام تا آنان ما را برای زنده گی آبرومندانه کمک نمایند؛ اما آنان کاری انجام نداده اند؛ کورسهایي هم که تدویریافته اند، اکثراً اقارب و دوستان خودشان اند، نه افراد بیچاره و غریب.”
