در همسایگی شمال جاکارتا پایتخت اندونیزیا، ساحات فقیرنشینی وجود دارند که در آن ها واقعات HIV و AIDS به پیمانه زیادی شیوع یافته است.
اطفالی به مشاهده می‌رسند که هنگام تولد مصاب به امراض فوق الذکر بوده و والدین خویش را قبلا به اثر ابتلا به امراض ساری و مزمن HIV و AIDS از دست داده‌اند.
بعضی اوقات چنین به نظر می‌رسد که زندگی با HIV و AIDS به معنی حیات مملو از دشواری و درد های کشنده باشد که دسترسی به ادویه جات هم برای درمان مریض‌ها دشوار است.
اما اخیرا تیمی از نرس‌های سیار مربوط یک انجوی خیریه، به نام “راشیل هوس” تلاش می‌کنند تا خانه به خانه از اطفال مریض و نیازمند عیادت نموده، آنان را تداوی کنند.
نیکول کربی، گزارش‌گر صدای آسیا از چگونگی مسئله، گزارشی تهیه نموده است، به این شرح:
این‌جا، در یک مرکز صحی محلی در شمال جاکارتا، اتاق پر از زنان نیمه سال با رو سری‌های رنگارنگ گرد هم آمده‌اند.
زنان خیر رسان و آماده کمک به نیازمندانی که از امراض مزمن و کشنده HIV و AIDS رنج می‌برند.
مثلا یکی از این زنان در مورد رسانیدن عاجل یکی از همسایه‌های مریض به شفاخانه، در هفته گذشته سخن می‌زد که کسی امکانات و وسیله انتقال را نداشت.
زن دیگر خطاب به اعضای گروه قصه کودکی را می‌نمود که به مقدار زیاد یخنی ضرورت داشت، ولی خانواده‌اش توان تهیه آن را نداشت و در جستجوی کمک سایرین، سرگردان بالا و پایین می‌دویدند.
گروه مذکور توسط خانم سوسی، یکی از شش نرس “راشیل هوس” آموزش داده می‌شود و پیوسته در صدد تعلیم و آموزش کارمندان، کارکنان شفاخانه‌ها، مراکز صحی، دکتوران، نرس و سایر رضاکاران اند.
خانم سوسی که اغلب با جوامع محلی و مریضان مزمن و ساری داخل منازل مصروف کار می‌باشد، می‌گوید: “کارکنان “راشیل هوس” همیشه در خدمت مریضان داخل منازل و جامعه قرار دارند. راشیل هوس، در مراکز صحی خویش و حتی نهاد های دولتی، به تعداد زیاد حمایت کننده، رضاکار، افراد پروفیشنل و مسلکی ضرورت دارد، اما نخست باید دانست که آن‌ها برای درمان مریض‌ها چی کمک‌های را انجام داده می‌توانند؟ خصوصا چی چیزی برای مریضانی بی‌بضاعتی که حتی قدرت خریداری غذا را ندارند، از دست شان ساخته است؟ آیا از جانب حکومت برای شان مساعدتی متصور است یا خیر؟”
آنچه در حال حاضر از دست خانم سوسی ساخته است به نام “تداوی تسکین درد” یا “تسکینی” یاد می‌شود.
تحت این برنامه نرس‌ها با مریضان و فامیل‌های آن‌ها در قسمت انجام معاینات، امور تداوی و رسیدن به مرحله صحت یابی کار می‌کنند.
خانم سوسی در جریان روز، در مراکز صحی و منازل، از اطفال مصاب به HIV و AIDS دیدن نموده، برای رهایی آنان از درد و مصیبت، ادویه لازم توزیع می‌نماید.
موصوفه، در روز های گرم و یا هم باران شدید، ستاتسکوپ و صندوقچه‌ای لوازم داکتری خویش را گرفته سوار بر موتر سایکل به عیادت مریضان می‌شتابد.
یکی از این مریضان “تینی” نام دارد و منزل شان در یک کوچه تنگ و باریکی قرار دارد که حتی رفتن با پای پیاده نیز دشوار است.
خانم سوسی روزانه می‌تواند دو یا سه مریض را دیده و چند ساعت را با آن‌ها و خانواده‌های شان سپری کند.
گزارش‌گر صدای آسیا، می‌گوید: بعد از ملاقات با خانم سوسی، به اتفاق هم به عیادت “راین” مریض نه ساله در شمال جاکارتا رفتیم که به HIV مبتلا بود و با مادرکلان و خاله‌اش زندگی می‌کرد، چون مادر وی 4 سال قبل در اثر مصاب شدن با AIDS جان خود را از دست داده بود.
خانم سوسی، گفت: “چندین تن از مریضان HIV را مشاهده کردیم که مادر شان جان خود را از دست داده بودند و مادرکلان‌ها از ایشان مراقبت می‌کردند، اما چگونه باید این مادر کلان‌ها را آموزش لازم داد؟ از مراعات نظم و دسپلین گرفته تا تسکین درد و سایر مسایل مراقبتی.”
اعضای گروه راشیل هوس، به مردم توصیه می‌کند تا اطفال شان را به طور راحت در منازل تداوی نموده تا حد ممکن کوشش کنند در جنجال و مشکلات شفاخانه سر دچار نشوند.
خانم سوسی، می‌افزاید: “تداوی تسکینی به معنی مراقبت از مریضان دارای مشکلات و امراض مزمن می‌باشد که باید با مشاهده آثار و علایم مرض، به معاینه و تداوی پرداخته امکانات زندگی مریض را تقویت بیشتر بخشیم، این نه یک تداوی فزیکی بلکه مسایل سایکولوجیک، اجتماعی، اقتصادی و روانی را نیز در بر می‌گیرد.”
تخمین زده می‌شود که راشیل هوس، در جریان ده سال کار خویش، به کمک بیشتر از 2000 خانواده در سراسر جاکارتا پرداخته است، اما هنوز هم همه مردم اندونیزیا در مورد آن معلومات ندارند.
خانم “پریتا منیجر راشل هوس” می‌گوید: “در حقیقت تداوی تسکینی که انجوی ما ارایه می‌کند، در هنگام طفلی است و اکثرا مردم در مورد آن آگاهی ندارند، هنوز داکتران و متخصصان صحی در مورد این تداوی آموزش نمی‌بینند، کسانی هم استند که در مورد این نوع تداوی معلومات غلط داشته با آن چندان روی خوش نشان نمی‌دهند.”
خانم پریتا، می‌گوید، هنگامی که برای بار نخست دست به تداوی کودکان مصاب به HIV و AIDS زدیم، متوجه شدیم که به اجرای چنین برنامه تا چی حد نیاز است.
خانم سوسی که فکر می‌کند، شاید فعالیت‌های آن‌ها کمی حماسی به نظر آید ولی نیت شان کاملا ساده است، می‌افزاید: “ممکن است کودکانی که در منازل از درد رنج می‌برند، به تداوی دسترسی نداشته و جان خویش را از دست دهند، هدف “راشیل هوس” این است تا اطفال مذکور را از چنگ هیولای درد و مرگ نجات دهد.”
