روز جهانی “بیسرپناهی” یا “بیخانگی” در هند برگزار شد تا یک بار دیگر توجه جهانیان به این مشکل بزرگ اجتماعی معطوف گردد.
اما، چیزی که امسال توجهها را در این مراسم بیشتر جلب کرد، این بود که، گروهی از مردم به عنوان همبستگی با بیسرپناهان، شب را در خیابانهای دهلی به صبح رسانیدند.
بسم الله گیلانی، از دهلینو گزارش میدهد:
ساعت یک بجه شب است و جمعیتی که تعداد شان از صد تن تجاوز میکند، میخواهند شب را در فضای باز در امتداد سرک “بهادر شاه ظفر” در دهلینو، به صبح برسانند.
این اتفاق عجیب و غیر معمول که به نام “احساس در پیادهرو” مسمی شده است، توسط انجویی به نام “مرحم” که در جهت حل مشکل “بیسرپناهان” کار مینماید، سازماندهی گردیده بود.
ارتظا قریشی، جوان سی ساله و بنیانگذار گروپ مذکور، در مورد میگوید: “ما از هر گوشه و کنار دهلی مردم را دعوت مینماییم، برای آگاهی از حال و احوال مردم بیسرپناه، یک شب را در کنار سرک و در امتداد پیاده رو ها سپری کنند و ببینند که استراحت در فضای باز، در میان انبوهی از مگسها، حشرات، خزندگان و هراس از زیر تیر شدن وسایط نقلیه در نیمه شب، چی درد جانسوزی دارد.”
طبق احصاییه سال 2011، در هند به تعداد 1.7 ملیون انسان بیخانه موجود میباشد که البته این رقم کمتر از یک درصد کل جمعیت کشور را تشکیل میدهد.
اما آقای “ایندو پرکاش سینگ”، فعال اجتماعی، رقم اعلام شده را نادرست و گمراه کننده دانسته، میگوید: “رقم اعلام شده به کلی از واقعیت دور است، در حالیکه تعداد زیاد بیسرپناهان را در شمار نیاوردهاند، صد ها هزار نفری که هنوزهم شب و روز خویش را در کنار پیاده روها سپری میکنند، فکر میکنم تعداد اصلی، پنج مرتبه بیشتر از رقم اعلام شده بوده و تعداد واقعی به ده ملیون نفر برسد.”
چند سال پیش، گروه “ایندو پرکاش” احصاییهای را در قسمت شمار و تعداد “بیسرپناهان” در هند انجام داد که نتیجه آن با رقم اعلام شده توسط حکومت چندان همخوانی نداشته باشد.
چنانچه آقای ایندو پرکاش خود در زمینه اظهار میدارد: “ما میبینیم که پولیس همیشه بیخانهها، به شمول کودکان، زنان، مریض و افراد معیوب و معلول را با دندههای خویش لت و کوب میکنند، ولی آنان دست به فرار نمیزنند، این یک مشکل خیلی جدی به شمار میآید، بار ها دیده شده است که یک جسدی برای ساعتها در روی سرک گذاشته شده است، اما نباید چنین بیتوجه باقی ماند و ضرور است در قسمت تامین مواد غذایی، آب آشامیدنی، امکانات حفظ الصحه، امنیت فزیکی، امنیت مالی و حفظ جایداد های بیسرپناهان دست به کار شد.”
تاکنون در وضعیت زندگی بیسرپناهان تغییر چندانی وارد نشده است.
اما امید میرود، فعالیت گروههای کمک کننده، به شمول گروه “مرحم” که سبب شد، توجه همگانی به آنها جلب گردد.
مهمتر از همه، گروه مذکور تا حال توانسته است، دهها انسان بیخانه و بیسرپناه را در راستای داشتن زندگی بهتر کمک نماید.
ارتظا قریشی، میافزاید: “ما به تعداد 11 جوان بیسرپناه را از روی سرک برداشته، برای شان به مدت یک سال سرپناه، لباس و سایر نیازمندیها را مهیا ساختیم، از برکت همین مساعدت هاست که امروز همه از شرایط بهتر زندگی و وضعیت خوب صحی لذت میبرند.”
قریشی، ادامه میدهد: “ایشان حرفه و پیشههای مختلفی را آموخته، یک تعداد شان به لوله کشی خانهها میپردازند و شماری هم در امور برق آموزش دیدهاند، تا حال، همین دو حرفه را آموختهاند، اما قصد داریم که در آیندهای نزدیک، حرفههای زیادی را بیاموزند.”
حتی، تعدادی از این “بیسرپناهها”، از مزایای همین برنامه “احساس در پیادهرو” نیز مستفید میشوند.
هر از گاهی که این خانه بدوشان مشقت و مشکلات زندگی گذشتهای خویش را بیاد می آورند، از چشمان شان اشک جاری میگردد.
آقای “منیش سیسودیا”، معاون وزیر اعلای دهلی، پس از شنیدن قصهای زندگی یکی از آنان، خیلی غمگین شده، اظهار داشت: “این مشکلی است که باید در همکاری یکدیگر به حل آن مبادرت ورزیم، اگر همه چیز را به گردن حکومت بیاندازیم، چندان منطقی به نظر نمیرسد، زیرا طوریکه به مشاهده میرسد، طرح و برنامههای حکومت همه در روی کاغذ باقی میماند، هر چند کار و مساعدتهای اجتماعی در حل مسئله بیسرپناهی نسبت به تلاشهای حکومت بهتر است، اما حکومت هم باید از خواب غفلت بیدار شده، برنامه سازی کند و ما آنرا تطبیق نماییم.”
همچنان، گروه “مرحم” برنامهای تبلیغاتی به نام “هر نیکبخت، یک بیخانه را یاری کند” را براه انداخته است.
هدف کمپاین مذکور اینست تا اشخاص توانگر تشویق شده، یک بیسرپناه را تحت چتر مساعدتی خویش قرار داده، برایش حرفههای مورد نیاز را آموزش و زمینه زندگی بهتر را مساعد سازد.
همین اکنون، در شهر دهلینو، حدود دو صد هزار انسان بیخانه زندگی میکند که برای بدست آوردن مقدار کمی مساعدت، فاصله زیادی را میپیمایند.