سال گذشته، کمسیون ملی زنان اندونیزیا، طی گزارشی اعلام نمود که میزان خشونت علیه زنان در این کشور به شدت افزایش یافته است.
طبق این گزارش، بیشتر از 300 هزار زن قربانی خشونت شده‌اند که 70 درصد آن خشونت‌های خانواده‌گی گفته شده است.
اما اخیرا یک مرد به اسم “نور حسیم” در همکاری با شماری از مردان همفکر خویش، گروهی را به خاطر مبارزه برای تامین مساوات جنسیتی یا جندر ایجاد نمودهاند.
ویدیا آنگا، از جاکارتا در همین مورد گزارش می‌دهد:
آقای نور حسیم، در نخست راجع به فعالیت‌های گروه خویش، می‌گوید: “تجربه شخصی من به صفت یگانه بچه خانواده خیلی عجیب و مملو از دشواری بود، به یاد دارم، مادرم می‌گفت، تو یک انسان بسیار عاطفی و حساس هستی، وقتی جنگ می‌کنی، دفعتا به گریه شروع نموده و با چشمان اشک‌بار جنگ را خاتمه می‌دهی.”
نور حسیم، فرد خیلی عاطفی و حساس بود که پس از ختم تحصیلات عالی در پوهنتون اسلامی “ولی سونگو” در ایالت “سمارنگ”، جنبش (اتحاد مردان جدید) را به خاطر تامین تساوی جسیتی میان مردان و زنان به میان آورد.
وی، می‌افزاید: “خانواده ما یک خانواده مرد سالار است که در آن صرف پدرم باید ارزش داشته و برایش خدمت گردد، برخلاف مادرم باید تمام مسوولیت‌های خانه را بدوش داشته، شب و روز در خدمت وی باشد، به نظرم، مادرم مانند زن‌های دیگر باید چانس و فرصت تحصیلات را می‌داشت، می‌دانستم که مادرم یک زن خیلی با استعداد و توانا بود، اما از بخت بد، در کلتور و فرهنگ اجتماعی ما، زن صرف مقید به انجام کار های داخل خانه و خدمت شوهر است و بس، خوب بیاد دارم، حتی دانش مادرم نسبت به دانش پدرم در قسمت کار در مزارع برنج مان بیشتر و بهتر بود، اما هنوز هم در اجتماع، جایگاه و ارزش پدرم نسبت به مادرم خیلی بلند است.”
شاید انگیزه و برداشت‌های نور حسیم، برداشت‌های درونی شخصی وی باشد، اما هدفش مبنی بر دادن فرصت بیشتر تحصیلی به زنان و امکانات مساوی در کنار مردان، در نهایت منتج به محو خشونت‌های خانوادگی و تامین مساوات در جامعه می‌گردد.
تظاهرات و اعتراضات خیابانی یکی از شیوه‌های رسیدن به این هدف است.
مثلا باید فریاد مان رسا ساخته بگوییم که خلاف واقعیت نباید در یک قضیه تجاوز و آزار جنسی، جانب زن را مقصر قلمداد کنیم.
نور حسیم، می‌افزاید: “شماری از مردم منتقد به ما به دیده‌ای مغلوب شدهها نگاه می‌کنند، چنانچه وقتی گروهی از اعضای جنبش ما به عنوان سمبول قربانیان خشونت‌های جنسی دامن‌های کوتاه زنانه را به تن کرده به سرک‌ها برآمدند، تعدادی از مردم لب به ملامت ایشان گشوده، اظهار داشته بودند که گویا می‌خواهند توجه رسانه‌ها را به خود جلب نموده به شهرت برسند.”
به همین ترتیب، نور حسیم، در کار خویش عمیق‌تر شده، دست به راه اندازی یک گفتمان رادیویی به نام ( جنتل مین هاتلاین یا خط آقایان اصیل و با تربیت) در روزنامه محلی خویش زد و در پهلوی آن مضامینی نیز پیرامون محو خشونت و تامین تساوی جندر در کشورش می‌نوشت.
یکی از مشکلات کاری نور حسیم، اینست که نمی‌تواند مستقیما با مردان خطاکار بحث نموده به قناعت آنان بپردازد.
وی، در این مورد می‌گوید: “متاسفانه این ظالمان و خطاکاران نمی‌دانند که چگونه رفتار و کردار خویش را در قسمت زنان چرخش مثبت بدهند، شماری به این فکر استند که آنچه انجام می‌دهند، از دید مذهب، فرهنگ و برداشت عموم درست است. بلی، چالش بزرگ اینست که معلوم نیست چگونه به آنان می‌توان به تفاهم رسید تا درک نمایند که آنچه انجام می‌دهند، مایه‌ای رنج کودکان و خانم شان می‌گردد. ما اخیرا برنامه کاری را شروع نموده‌ایم که طبق آن به این گونه مردان کمک می‌نماییم، رابطه‌ای خود را با خانم‌های شان مثبت ساخته، در وقت خشم بر اعصاب و اعمال خویش مسلط و حاکم گردند.”
این آهنگ که شعر آن به معنی (خواهری در خطر) است، حکایت از شدت خشونت‌های خانوادگی در اندونیزیا دارد.
گروه نور حسیم، شعر مذکور را برای زنان و تمام قربانیان خشونت‌ها، از جمله آزار و اذیت جنسی سروده است.
اندونیزیا، یکی از امضا کنندگان کنوانسیون جهانی منع خشونت علیه زنان و کودکان بوده و قانون ضد خشونت را نیز در سطح داخلی به تصویب رسانیده است.
اما بر خلاف، میزان خشونت علیه زنان در این کشور رو به افزایش نهاده است.
نور حسیم که آرزو دارد، روزی شاهد محو خشونت علیه زنان بوده و آن‌ها فرصت‌های کاری مساوی با مردان داشته باشند، می‌افزاید: “ما قانون حقوق بشر را داریم و در پهلوی آن در قانون اساسی کشورمان هم واضح آمده است که، مردان و زنان این سرزمین دارای حقوق و امتیازات مساوی اند، اما نمی‌دانم این همه نابسامانی‌ها از کجا سرچشمه می‌گیرند، قابل ذکر است که جنبش دیگر هم برای (مبارزه با ازدواج اطفال) به فعالیت آغاز نموده است، اما با این همه تاریکی‌ها، نشانه‌های از آغاز اقدامات اصلاحی نیز به چشم می‌رسد و امیدواریم روزی برسد که شاهد تساوی جندر در اندونیزیا و جهان باشیم، هر چی زود تر بهتر.”
آمین یا رب العالمین
