شهر ماراوی در جنوب فلیپین از مدت 5 ماه بدینسو توسط جنگجویان طرفدار داعش که برای پیدا کردن جایی پا در منطقه جنوب آسیا با نیرو های دولتی فلیپین در نبرد اند، تحت محاصره قرار داشت.جنگ ها و نبردهایی که اخیرا در منطقه رخ داد، سبب مهاجرت و بیجا شدن 90 فیصد باشندگان شهر ماراوی شد، اما بالاخره دو هفته قبل با حملات شدید نیروهای دولتی و سرکوب جنگجویان جنگ به پایان رسید.
مدونا ویرولا از شهر “ایلیگان” فلیپین گزارشی دارد که ذیلا تقدیم می گردد:
در ماه می سال جاری میلادی، شورشیان طرفدار گروه دولت اسلامی یا داعش حمله مرگباری را بالای شهر مذکور سازماندهی کردند که تلفات زیادی را در پی داشت. اما بعد از 5 ماه محاصره و نبرد، بلاخره نیرو های دولتی با یک حمله برق آسا و نیرومند موفق با کشتن 50 تن از شورشیان همراه با دو سرکرده ی آنها بنام های “اسینیلون هاپیلون” و “عمر ماووتی” و مجروح شاختن یک تعداد دیگر، به بن بست مذکور خاتمه دادند.
آقای “دوترتی” رئیس جمهور فلیپین حمله مذکور را آزادی شهر ماراوی اعلام کرد.
در حدود 400 هزار نفر که 90 فیصد از ساکنین شهر را تشکیل می دهند، در اثر جنگ ها از خانه و کاشانه خود بیجا شدند و در مناطق همجوار شهر “ماراوی” به حالت اسفباری زندگی می کردند.
مثلا، در منطقه “ساگویراین” در مجاورت ماراوی، مردم برای بدست آوردن یک مقدار مواد غذایی جیره بندی شده در صف ها ایستاده می شوند. در اکثر حالات، مادران استحقاق مواد خویش (گوشت ماهی) را به قیمت های ارزان فروخته از پول آن برای اطفال کوچک خویش شیر و دایپر خریداری می نمایند.
این مادران هنگام فرار از منزل، همه دار و ندار شان را در خانه های شان گذاشته، صرف جان خویش را نجات داده اند.
خانم سهارای 32 ساله که هنگام صحبت اشک در چشمانش حلقه زده بود، داستان فرار و زندگی در پناهگاه های موقتی را چنین شرح نمود: “شوهرم از بس دلتنگ شده است با من بدرفتاری می کند، لت و کوب فزیکی و فحش و ناسزا می گوید. هرچند جریان را به گوش مقامات پولیس رسانده ام، ولی آنها با صدور یک هشدار به وی، قناعت کرده اند. می خواستم وی را ترک نمایم، اما از یک طرف پول لازم را برای انجام این عمل نداشتم و از جانبی هم سه طفلم هنوز خیلی کوچک هستند.”
در آغاز کار، سازمان های خیریه و بشری سعی کردند برای بیجاشده ها مقدار آب، غذا و سرپناه آماده سازند، اما با طولانی شدن مسئله، مشکلات عدیده‌ی دیگری به میان آمد که سبب رنج و بیچارگی بیشتر آواره ها گردید. هزاران روزه دار ماه رمضان را زیر غرش باران سپری کردند و زنان زیادی هم در همین شرایط ناهنجار طفل به دنیا آوردند.
خانم “انیفل گرانادا” کارگر مساعدتی از تلاش های بی حد و حصر خود و یارانش به این مصیبت زدگان یاد نمود و گفت:” ما مطابق تقاضاهای حاجتمندان اکثرا اجناس ساختمانی برای شان آماده می نماییم. مثلا ما تخته های چوبی برای ساختن سقف و سطح اتاق می دهیم تا آنها برای خود سرپناه بسازند، خصوصا مادران امیدوار و زنان که باید حتمی از سرما نجات میافتند. ما همچنان برای مادرانی که طفل به دنیا می آورند، سیت های اطفال را که دارای دوشکچه، لحاف وغیره است، تدارک دیده ایم.”
در همین حال، یک سازمان غیر دولتی بنام “المجادله” در شهر “الیگان” دفتر موقتی باز کرده و برای کارکنان آواره‌ی خود در قسمت سرپناه و سایر اقلام مورد نیاز، کمک می نماید.
اما خانم “نوریسا سانی” یکی از کارکنان انجوی مذکور چالش های اجتماعی موجود را خیلی زیاد دانسته، می گوید: “ما باید در قدم نخست مطمئین شویم، متعلمانی که در مکاتب عربی شامل می شوند، طبق اصول و پرنسیب های واقعی اسلام آموزش می بینند، نه اینکه از این طریق برای خدمت به تروریزم آماده کار و زار شوند.”
احمد حارث کارمند دفتر اداره پناهندگان سازمان ملل متحد در شهر “ایلیگان” می گوید: “داعشیان و طرفداران منطقه ای آنها همیشه اکثریت جوامع مسلمان شهر “ماراوی” را هدف حملات استراتژیک خویش قرار داده و کوشش نموده اند ساحه ی نفوذ خویش را در آسیا گسترش دهند. از همین سبب مسلمانان خود برای نجات از داعیشیان به مساعدت سایر گروه های کمکی نیازمند هستند.”
جنگجویان مسلح اکثرا با جهادی هایی که از اندونیزیا، مالیزیت و سایر محلات مانند چچین می آیند یکجا شده به فعالیت های تروریستی خویش ادامه می دهند.
اما احمد در همه حال مبارزه علیه افراط گرایی را غرض ختم کامل خشونت در شهر “ماراوی” مهم دانسته؛ می گوید: “از دید غیر حکومتی ها، باید برای ختم اعمال خشونت‌بار و هراس افگنی، خصوصا در مناطق مسلمان نشین مانند شهرهای “ماراوی” و “لاتمیتن”، اقداماتی روی دست گرفته شود.”
به هر صورت، وقتی دامنه‌ی خشونت ها به خارج از شهر “ماراوی” کشانیده شد، رئیس جمهور آقای “دوترتی” در تمام ایالت “میدانو” وضیعت اضطرار اعلام و تهدید کرد در صورت لزوم این حالت در تمام کشور حکم‌فرما خواهد شد. هرچند در حال حاضر وضعیت آرام شده و جنگ خاتمه یافته است، ولی حالت اضطرار هنوز هم پا برجا است و معلوم نیست چه زمانی ختم می شود.
اما، در مرکز تجمع بیجاشدگان، زنان و دختران بیشتر از وضعیت زندگی خویش اظهار دلتنگی کرده، می خواهند هرچه زودتر به خانه و کاشانه ی خود برگشته ضمن رفتن به مکاتب و وظایف خویش، زندگی عادی شان را از سر گیرند.
اما با توجه به سرازیرشدن باران ها، سیلاب ها و چالش های ناشی از بیجا شدن ها، تصور می شود برای رسیدن به زندگی عادی، فاصله هایی را باید طی کنند.
مدونا ویرولا، صدای آسیا، فلیپین
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
