ملاریا یکی از خطرناک ترین امراض در سطح جهان است.
هر سال به تعداد 220 ملیون انسان به آن مصاب می گردد که از جمله ( 800 هزار تن) آنها جانهای خویش را از دست می دهند. اما، سی سال قبل، یک پروفیسور جاپانی به اسم “اکیرا کانیکو” در صدد محو این مرض خطرناک از جهان شد.
موصوف از سال 1987 میلادی بدینسو در “مرکز انستیتیوت آزمایش ملاریا” در شهر “کارولنسکا” ی سویدن مشغول مطالعه و تحقیق بوده در این راستا به موفقیت های فراوانی نیز دست یافته است.
رایس واشرمن گزارشگر صدای آسیا، در این مورد گزارشی تهیه کرده است به شرح ذیل:
ماشین های معاینات و آزمایش خون در “مرکز انستیتیوت آزمایش ملاریا” شهر “کارولنسکا” مصروف چک نمودن خون و طبقه بندی آنهاست. پروفیسر “اکیرا کانیکو” که به اساس خواهش (سازمان صحی جهان)، کار های تحقیقاتی خویش را به صفت یک مطالعه گر جوان، از جزیره کوچکی به اسم “وانواتو” در منطقه پاسفیک جنوبی آغاز نمود، می گوید: “راستش نمی دانستم جزیره “وانواتو” در کدام قسمت کره ی زمین موقعیت دارد، اصلا معلوماتی در مورد آن نداشتم. اما وقتی در نقشه موقعیت آنرا پیدا کردم، فهمیدم که در آنجا وظیفه دلچسپ و مفیدی خواهم داشت که باید انجام دهم.”
بعد از چهار سال کار در جزیره مذکور، پروفیسر “اکیرا کانیکو” در میابد که در اینجا دو بحث مهم در قسمت مبارزه علیه ملاریا وجود دارد.
موصوف مباحث مورد نظر را چنین شرح کرد: “یک بحث، هدف و استراتیژی ما بود که از اهمیت خیلی زیاد برخوردار بود، ولی بحث دیگر وضعیت زندگی مردم و چگونگی کار با آنها بود که بنظر می رسید، دشوار و نفس گیر باشد.”
به هرترتیب، 25 سال قبل، پروفیسور “اکیرا کانیکو” موفق می شود که ملاریا را از جزیره مذکور محو نماید، کاری که در نخست تقریبا غیر ممکن بنظر می رسید. طوریکه باشندگان مصاب به ملاریا به کمک بزرگان قریه، نخست ثبت نام و سپس برای شان ادویه ضد پشه ی ملاریا و تخم آن توزیع می گردید. این روند تا هنگامی ادامه یافت که اطمینان حاصل شد، دیگر در خون هیچ یک از باشندگان جزیره مذکور پرازیت ملاریا باقی نمانده است.
بعد از کسب موفقیت در این جزیره، ماموریت بزرگ و خطرناک دیگری در پیش روی پروفیسور “اکیرا کانیکو” قرار می گیرد: (از میان بردن ملاریا در قاره افریقا).
از آنروز ببعد، پروفیسور “اکیرا کانیکو” نیمی از اوقات خویش را در لابراتوار خویش در سویدن و نیم دیگر را در کشور های سپری می کند که ساکنین شان از ناحیه مصاب به مرض ملاریا در رنج هستند.
در یک چارت استنادی، تمام سفر های وی و نتایجش درج شده است. مثلا در یک اتفاق، پروفیسور “اکیرا کانیکو” با گذشتن از میان دشت ها و لابلای سبزه زار های بلند مناطق دور دست و دهات، خود را به بستر طفل کوچکی می رساند که در آتش تب می سوزد. ساکنین قریه جات، در اکثر حالات با دیدن علایم مرض و تب شدیدی که عاید حال مریض می گردد، می دانند که مصاب به مرض ملاریاست. اما قضایای هم است که مریض بدون علایم ملاریا در بستر بیماری و تب دست و پا می زند.
پروفیسور “اکیرا کانیکو” نیز همین مورد را مشکل افزا خوانده، می گوید: “در اینجا اکثر مردم به ملاریای (هاربورینگ) مصاب می شوند که آثار و علایم آن قابل دید نمی باشد و مردم در تداوی آن دچار مشکل می شوند.”
هرچند، هنگام استراحت استفاده از جالی های که پشه در آنها نفوذ کرده نمی تواند، سبب نجات جان هزاران تن می گردد، ولی جوامعی وجود دارند که باشندگان شان توان خرید این نوع جالی ها را در خود نمی بینند و در عوض از جالی های که برای شکار ماهی استفاده می شود، استفاده می کنند. عملی که اصلا بحال شان مفید نیست.
اینجاست که اهمیت تطبیق برنامه های آگهی دهی، جای خاص خویش را پیدا می کند. مثلا، در یک نمایش تیاتر در یکی از قریه جات کشور “یوگندا” بازیگران لباس های راه دار زرد و سیاه، به شکل (پشه ی ملاریا) را به تن نموده به تهدید مردم می پردازند. اما، در جانب دیگر، سه تن دیگر نقش بستر های جالی دار را بازی می نمایند که اجازه نمنی دهند پشه ملاریا داخل بستر شخص شود. مبارزه میان دوام می کند و در نهایت، بازیکنان نقش جالی، بازیگران نقش پشه را نابود می سازند. پیام این نمایش خیلی واضیح و روشن است، یعنی اینکه استفاده از جالی های مانع، به معنی حفظ سلامتی و حیات است. خصوصا هنگام شب که پشه ملاریا در صدد حمله می شود.
دوباره به لابراتوار تحت رهبری و هدایت پروفیسور “اکیرا کانیکو” بر می گردیم. جایی که گروپ ریسرچ می گوید، با وجود همه موفقیت ها، چالش های جدیدی هم پیوسته در مسیر راه وجود داشته است. آقای “متس والگرین” یکی از اعضای تیم پروفیسور “اکیرا کانیکو” می گوید: “با وجود اینکه واقعات ملاریا، در 15 سال اخیر به سطح جهان 50 فیصد کاهش یافته است، اما هنوز هم وضعیت ابعاد بیچیده و دشواری دارد. بطور مثال، در کمپوچیا ملاریای مقاومی بوجود آمده است که صرف با استعمال ادویه “آرتی میسینین” که خیلی قوی و بدون عوارض هم نیست، جواب می دهد و بس.”
هرگاه که پروفیسور “اکیرا کانیکو” به یکی از مناطق و جوامع محلی می رود، خانم “دایسی” به صفت یک ساینس دان و محقق نسل جوان، با وی همراه شده کار های تحقیقی و لابراتواری خویش را مشترکا به پیش می برند.
خانم دایسی خود می گوید: “برنامه ی ما بشتر روی تخریب و ترمیم (دی ان ای) انسان ها متمرکز بوده، می خواهیم در مورد علت و عوامل این مقاومت شدید در میان باشندگان جنوب شرق آسیا، اطلاعات لازم کسب نماییم.”
خانم دایسی امیدوار است، همکاری های بیشتر میان ساینس دان های سراسر دنیا بوجود آید، تا در یک اقدام همآهنگ، موفق به محو این مرض خطرناک گردند.
