قرن‌ها است که زنان جزیره “جیجو” در کوریای جنوبی، در عمق دریا ها فرو رفته و با قید نمودن نفس خود برای دو دقیقه در زیر آب، حیوانات دریایی را شکار و برای خانواده‌های خویش غذا های دریایی مهیا می‌سازند.
این زنان که به نام “هاینیو” یا “زنان دریا” یاد می‌شوند، یک نسل پیش، تعداد شان به ده‌ها هزار تن میرسید، اما اکنون شمار آنان به صد ها تن کاهش یافته و اغلبا در سنین 60 سالگی و یا بیشتر از آن قرار دارند.
جیجو، جزیره‌ای است با سخره‌های سیاه و آتشفشانی که اکثرا بارانی می‌باشد.
خانم “کانگ اوکی جا” که معلوم می‌شود، هوای امروز وفق مرادش نیست، می‌گوید: “هرچند امواج دریا زیاد مطلاطم نیستند، اما طوری‌که معلوم می‌شود باد ها رفته رفته شدید تر خواهند شد و این نوع اقلیم برای فرو رفتن به عمق آب چندان مناسب نمی‌باشد.”
رفتن به عمق آب، برای خانم “کانگ اوکی جا” یک نوع سنت و رواج خانوادگی محسوب می‌شود، وی، می‌افزاید: “مادرم نیز “زن دریا” بود، می‌دیدم که برای انجام این کار زحمت زیادی را متحمل می‌شود، برای من می‌گفت: نمی‌خواهم تو نیز مانند من دست به این کار بزنی، چون خیلی مشکل است، اما در سن 15 سالگی من، وی از جهان رفت و مجبور شدم برای تامین غذای خانواده، وظیفهء وی را انجام دهم.”
وقتی‌که خانم “کانگ” دست به این کار زد، 40 تن از زنان همسایه و دور و پیش شان چنین می‌کردند، اما حالا در مجموع سه نفر می‌باشند که با پوشیدن لباس‌های ایمنی مخصوص آب‌بازی و کارد های آشپزخانه، یکجا 40 متر به عمق بحر فرو رفته، با 3 الی 5 کیلو وزن بر می‌گردند.
خانم “کانگ اوکی جا” می‌افزاید: “شکار یک “هشت پای دریایی” کار آسانی نیست، خصوصا که در یک سخره باشد، شما مجبور هستید، اول یک پای آن‌را قطع کنید، اگر نفس مانع کار مان شود، دوباره به روی آب می‌آییم و بعد از اخذ هوا، دوباره بر می‌گردیم، من یک آدم رقابتی هستم و همیشه می‌خواهم پیروز باشم.”
نه تنها “هشت پا های دریایی” سبب درد سر این زنان می‌شوند، بلکه دولفین‌ها نیز با آن شهپر های که دارند، می‌توانند موجودات خطر سازی باشند، اما، خانم “کانگ اوکی جا” در مورد یگانه شیوه دفاع از خود، می‌گوید: “ما یک اندازه جادو و طلسم را نیز یاد داریم تا علیه دولفین‌ها از آن استفاده کنیم، یعنی این‌که در صورت روبرو شدن با آن‌ها، پیوسته تکرار می‌کنیم، دور بخو، دور بخو…و… چند دقیقه بعد دیده می‌شود که روی آنان به سمت دیگری دور می‌خورد، به این صورت از صدمه رسانیدن به ما منصرف می‌شوند.”
خیز زدن به دریا خطرات دیگری هم برای صحت زنان دارد، خانم “کانگ اوکی جا” همین حالا در اثر فشار های آب، گوش راست‌اش قادر به شنیدن نیست.
وی که تا 15 سال قبل فکر نمی‌کرد، این کار خطری هم داشته باشد، اظهار می‌دارد: “تلخ ترین خاطره‌ام مرگ یکی از هم‌قطارانم است، وقتی وی در قعر دریا جان داد، من باید جسدش را به روی آب می‌آوردم، اتفاقی که مرا سخت هراسان ساخته بود.”
همین خطرات سبب شد که زنان امروزی جزیره، علاقمند ادامه راه مادران خویش نباشند، اما از این‌که این سنت رو به نابودی گذاشته است، در حال حاضر زنان آب‌باز نزد بعضی زنان کوریایی حیثیت قهرمانان را پیدا کرده‌اند.
مثلا، خانم “کان مین جین” که دو سال پیش از سیول به جزیره “جیجو” نقل مکان کرد و اکنون در همسایگی خانم “کانگ اوکی جا” بسر می‌برد، می‌گوید: “من از برنده خانه‌ای مان به تماشای آن‌ها پرداخته، شمار می‌کردم که چند دقیقه را در بین آب سپری می‌کنند، بسیار جالب بود که همه‌ای آنان به سن مادرکلان‌ها بودند، ولی مانند حور های دریایی معلوم می‌شدند.”
خانم کان که برای داشتن قابلیت‌های آن‌ها، به یک مکتب آب‌بازی ثبت نام کرد، می‌گوید: “سخت‌ترین کار آن‌ها نگاه داشتن نفس به مدت طولانی در زیر آب است، اگر شما نفس خویش را بیشتر از یک دقیقه در سینه حبس کنید، براستی که خود دولفین هستید.”
وظیفه اصلی خانم کان، رفتن در قعر دریا نیست، بلکه این کار را به خاطر سرگرمی انجام داده، همیشه زباله‌های زیر آب را بیرون می‌آورد.
روی‌همرفته، همین اکنون در جزیره جیجو در حدود 300 زن مشغول صید حیوانات دریایی بوده، در یک شفت نوبتی هر 22 روز بعد، به صورت دورانی به دریا فرو می‌روند.
طوری‌که مشاهده می‌شود، روی میز رستورانت اینجا، پر از بادرنگ‌های دریایی و انواع صدف‌های حلزونی موجود است.
مردم منطقه، می‌گویند: دهه‌ها قبل، حلزون نرم بهترین خوراک مردم این منطقه بود، ولی امروزه یافتن آن‌ها در بستر دریا غیر ممکن به نظر می‌رسد.
صدمه رسانیدن به محیط زیست یکی از جهات منفی این کار است.
از همین سبب، خانم “لی سون – دک” تقصیر را مشترک دانسته، می‌گوید: “زنان حریصی وجود داشتند که حتی چند جفت از این حلزون‌ها را برای نسل‌گیری باقی نگذاشتند.”
ناپدید شدن نسل بعضی از حیوانات دریایی در این جزیره سبب شده است که زنان بیشتر از این علاقمند فرو رفتن به قعر دریا نباشند، اما حکومت جزیره جیجو، از یونسکو خواسته است تا این سنت را انکشاف داده در معرض دید جهان‌گردان قرار دهد.
برای این‌که خاطره‌ای این قهرمانان به فراموشی سپرده نشود، شماری از زنان به طور نمایشی در آب‌های ایستاده و کم عمق فرو می‌روند و بعد از سپری شدن دقایقی با یک تکری‌پر از “حلزون‌های صدف‌دار” بیرون آمده، برای تماشاچیان آهنگ می‌خوانند.
هر چند این نمایش واقعی نیست، اما حد اقل برای زنده نگهداشتن رسم و رواج و کار های قابل تحسین زنان این جزیره خالی از مفاد نمی‌باشد.
