شش جدی؛ خاطره تلخ

تاریخ افغانستان پر از فراز و نشیب هایی است که خاطرات تلخ و شیرینی را در تاریخ کشور خلق کرده اند. از پیروزی های ملت در مبارزات مختلف، از لشکرکشی ها به کشور، از تلاش ها برای استقلال که در طول تاریخ مردم این سرزمین شاهد بوده اند.

یکی از تلخ ترین این خاطرات، اشغال افغانستان توسط نظامیان قشون سرخ اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی سابق می باشد. امروز ششم جدی مصادف با این حادثه تلخ و سالروز اشغال نظامی افغانستان توسط نیروهای قشون سرخ شوروی سوسیالیستی سابق می باشد. سی و سه سال پیش و در روز ششم جدی سال 1358 اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی وقت که یکی از عظیم ترین اردوهای نظامی دنیا را در اختیار داشت و در پی تصرف جهان و شامل ساختن دنیا در قلمرو حاکمیت کرملین بود، در حمایت از حکومت مورد حمایت خود در افغانستان به افغانستان نیروی نظامی اعزام کرد تا بتواند در برابر جهاد عظیم مردم افغانستان از این حکومت حمایت کند.

با اینکه در ابتدا چنین فکر می شد که قشون سرخ شوروی سوسیالیستی سابق می تواند نهضت مقاومت مردم افغانستان در برابر تک روی ها و خود کامگی های حکومت تحت رهبری حزب دموکراتیک خلق افغانستان را سرکوب کند، اما مقاومت سرسختانه مردم افغانستان توانست علیرغم نابرابر بودن جنگ، این جنگ را به نفع مردم افغانستان به انجام رساند. شوروی ها که با ورود نظامی به افغانستان، حس قاطع استقلال طلبی مردم را نادیده گرفته سرکوب کرده بود، با مقاومت سرسختانه مردم قهرمان افغانستان مواجه شدند و رهبران کرملین با باور به ناکامی حتمی در این جنگ مجبور به ترک این سرزمین شدند و راه خروج از افغانستان را در پیش گرفتند.

خروج نظامیان شوروی از افغانستان که با مقاومت سرسختانه و شگفتی آفرین مردم کشور ما میسر شد، یکی از مهم تردین رویدادهای جهان محسوب می شود. برای بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران جهانی غیرقابل پیش بینی بود که مردم افغانستان با دست خالی بتوانند عظیم ترین و قدرتمند ترین قشون مجهز دنیا را شکست دهند. شکی نیست که اخراج نظامیان شوروی سابق از افغانستان یک دستاورد عظیم و افتخار زا برای ملت سربلند افغانستان می باشد، اما آنچه درد آور است اینکه رهبران سیاسی افغانستان نتوانستند از این دستاورد عظیم حفظ و حراست کنند. آنچه بدنبال خروج نیروهای نظامی شوروی سابق از افغانستان برای ملت افغانستان نصیب شد، گرفتاری در یک بی سرنوشتی سیاسی است که تاکنون نیز ادامه یافته است.

ناکامی رهبران سیاسی افغانستان در ترسیم یک سرنوشت سیاسی مطلوب برای کشور یکی از تلخ ترین خاطره های دیگری است که بعد از پیروزی شیرین و عظیم مردم بر اردوی سرخ شوروی رقم خورد. رهبران سیاسی وقت افغانستان که بسیاری از آنان هنوز هم بر سرنوشت سیاسی این سرزمین سلطه دارند و در قدرت سیاسی افغانستان شریک بوده و خود را تعیین کنندگان سرنوشت سیاسی کشور می شمارند، برغم ادعاهای خویش مبنی بر بنیانگذاری یک دولت آرمانی اسلامی، افغانستان را به صحنه جنگ های داخلی در آوردند. ناسازگاری در تقسیم قدرت سبب شد که گروه های سیاسی نظامی که در جهاد مردم افغانستان سهم داشتند، جبهه های جدیدی را در جنگ های داخلی علیه همسنگران سابق خود بگشایند و سرنوشت تلخ و مبهمی را برای مردم این سرزمین رقم بزنند. عدم استقرار یک دولت با ثبات و مقتدر که بتواند هم از جایگاه شایسته افغانستان در سیاستگذاری های بین المللی و منطقه ای حفظ و حراست کند و هم برای مردم افغانستان خدمات لازم را عرضه کند، یکی از بدترین خاطره ها بعد از شکست نیروهای شوروی از افغانستان می باشد.

تنها امیدواری که اکنون و سی و سه سال پس از اشغال نظامی افغانستان توسط نظامیان اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی سابق شکل گرفته است، این می باشد که نظام سیاسی موجود بتواند به سوی استقرار و ثبات سوق داده شود. اگر نظام سیاسی موجود در افغانستان که علیرغم نابسامانی هایی که در عرصه های خدماتی و مدیریتی آن، از مایه های لازم برای اصلاحات و در عین زمان ثبات برخوردار است بتواند به سمت و سوی ثبات و استقرار حرکت کند می تواند صفحه نوید آوری را در تاریخ جدید کشور بگشاید.