نزدیک‌شدن قدم به قدم به امضای موافقت‌نامه میان طالبان و امریکا و گفت‌گوهای بین‌الافغانی، امیدواری‌ها برای صلح را بیشتر ساخته، اما وضعیت سردرگم داخلی در افغانستان نگرانی به شمار می‌رود که ممکن است روند صلح و گفت‌وگوها را با خطر مواجه سازد.
وقتی رییس جمهور امریکا می‌گوید که او توافق‌نامه را که بسته‌گی به تعهد طالبان به کاهش خشونت دارد، خودش امضا خواهد کرد، طبیعی می‌نماید که طالبان با درک اهمیت موضوع و بحث امتیاز وعده شده از سوی امریکا به این گروه، کاری نخواهند کرد.
ولی پرسش این‌جاست که طرف دیگر قضیه که حکومت افغانستان است و اکنون با یک چالش جدی سیاسی روبرو گردیده، چه خواهد کرد و در چنین موقعیتی راه حل برای بیرون رفت از این وضعیت چه خواهد بود؟
پرسشی که بدون شک نه داکتر محمد اشرف غنی که کمیسیون انتخابات وثیقه‌ی پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 1398 را برایش داده و نه هم داکتر عبدالله عبدالله که با اعلام کمیسیون انتخابات، خودش ادعای پیروزی نموده و از ساختن یک حکومت همه‌شمول سخن زده و دست به تغییر و تبدیل والیان در ولایات شمال کشور می‌زند، برایش کدام راه حلی داشته باشند.
این حرکت‌ها، سردرگمی عجیبی ایجاد کرده و امیدواری‌ها برای صلح را شکننده می‌سازند.
این اتفاقات درست در زمانی رخ می‌دهند که از یک‌سو وضعیت ناگوار اقتصادی حکم‌فرماست و از سوی دیگر گروه‌های خورد و بزرگی که هر آن از هر فرصتی سود می‌برند، باعث خلق وضعیت بد روانی گردیده و حتی برای به‌دست‌آوردن مبایل، یک شهروند وی را به قتل می‌رسانند.
با این وضع، مردم می‌خواهند که امریکا و جامعه جهانی دست روی دست نگذارد و در چنین حالت ناپیشبینی‌شده و شکننده که مردم افغانستان با آن دست و گریبان‌اند، نقش نظاره‌گر را نداشته باشند و با قاطعیت موقف خویش را واضح کنند؛ چرا که ممکن است، این حالت تمام تلاش‌های امریکا و جامعه جهانی برای روند صلح در افغانستان را متاثر بسازد.
