مصطفی 25 ساله، مدت شش ماه است كه در كنار سرك در شهر كابل، موبایل فروشی می كند و از اینكه با دستمزدش، درس می خواند؛ خیلی راضی و خرسند است. او می گوید: “سرمایه كارم، فقط 45 هزار افغانی است و روز 300-400 به دست می آورم.”
او سیت های موبایل چینایی را كه قیمتش نسبت به دیگر كمپنی‌ها، ارزان تر است، به فروش می رساند. مصطفی درباره اینكه كدام قشر مردم بیشتر خریدار این سیت ها هستند، گفت:” بیشتر مردم ما، اقتصاد خوب ندارند، از همین سبب موبایل های چینایی می خرند و من حدود 30-40 سیت با مدل های مختلف را برای فروش از مندوی خریداری می كنم.”
آقا مصطفی، علاقمند سرسخت درس و مكتب است و در این رابطه می گوید: “از پولی كه به دست می آورم، مصرف مكتب خود را كه متعلم صنف یازدهم می باشم و در كنار آن كورس های آموزش لسان و كمپیوتر را هم تعقیب می نمایم، تامین می نمایم. مصارف خانواده را، برادرانم بر عهده دارند. تلاش دارم مكتب را تمام كرده و تحصیلات عالی داشته باشم تا آینده ام درخشان باشد.”
وی از اینكه درد و محرومیت مهاجرت را در كشور ایران متحمل گردیده، در باره بازگشت به وطن می افزاید:”سال های مهاجرت با خانواده ام در ایران، بد ترین روزهای زندگی ما بود، چون در آن كشور اصلا حقوق بشری در قسمت افغان‌ها مراعات نمی شود و آنقدر ظلم و ستمی را كه افغان ها متحمل می شوند، هیچكس در هیچ نقطه دنیا نمی شود.حال شكر خدا است كه در خانه و كاشانه خود هستیم، از همین سبب، می خواهم تا جان دارم درس بخوانم و به مدارج عالی علم خود را برسانم تا ناامیدی‌های دیار هجرت را برای همیشه از یاد ببرم.”
او پیامش را به جوانان چنین می گوید: “جوانان از یك لحظه زندگی خود یك عالم استفاده مفید نمایند، كار كنند، درس بخوانند و به همه انسان ها احترام بگذارند.”
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
