دهها سال است که ساکنان قریه “سیرومپانگ” در غرب شهر جاوا در اندونیزینا، کاملا به خودکفایی غذایی دست یافتهاند.
این خود کفایی نتیجه بکار گیری فهم و دانش زراعتی تقریبا 2 هزار تن از ساکنان بومی منطقه در مورد کشت برنج و جمعآوری حاصلات سالانهای آن میباشد.
آقای “یودی ریچمن” ژورنالیست با تجربه، از قریه “سیرومپانگ” و مردم آن دیدن نموده و گزارش ذیل را فرستاده است:
زنان قریه “سیرومپانگ” در ولایت “باتین”، هنگام جمعآوری حاصلات یک آهنگ هیجان انگیز را به صورت دسته جمعی زمزمه میکنند که نشانی از فرا رسیدن فصل حاصلات میباشد.
قریه “سیرومپانگ” که ساکنان آن همه بومی و اصیل اند، در مجاورت پارک ملی در غرب “جاوا” زندگی مینمایند.
ایشان حتی هنگامی که دورنمای فصل چندان وفق مراد نیست و نشانههای از خشکسالی به چشم میخورد، به کمبود غذا مواجه نمیگردند.
تشکر از بزرگان این مردم و نصایح سودمند آنان، از جمله سخنان سودمند “ابا امیر” که همیشه پس از مشوره با مردم، تاریخ کشت و جمعآوری حاصلات را تعیین مینماید.
“ابا امیر”، میگوید: “ما با استفاده از علم نجوم و حرکت ستارهها، تاریخ کشت دانه خویش را تعیین میکنیم، وقتی برنج سبز شده، جوانه میزند، هجوم حشرات نیز آغاز میگردد، از همین سبب ما با استفاده از محاسبه ستارهها و حرکت آنان، از تاثیرات مخرب حملات مذکور جلوگیری به عمل میآوریم.”
ساکنان قریه به این عقیدهاند که به این وسیله میتوانند، از وارد شدن خساراتی که از ناحیه پرندگان، کرمها و موشها متصور است، جلوگیری به عمل آورد.
ابا امیر، میافزاید، استعمال مواد ضد آفت و سایر ادویه جات کیمیاوی برای محو حشرات، اصلا در قریه ممنوع است.
از همین سبب، ما در پی استفاده از شیوههای هستیم که از اجداد و نیاکان برای ما میراث مانده است.
وی، ادامه میدهد: “با توجه به پیش بینی آفات، زمان کشت و پاشیدن دانهای خویش را به رویت حرکت ستارهها تغییر میدهیم، حتی اجازه میدهیم که حشرات نیز از بتههای گندم ما استفاده کنند، زیرا آنها هم زنده جان بوده و حق زندگی دارند، اگر شما دست به کشتن حشرات و خزندگان بزنید، روزگار تان تباه میگردد.”
قرن هاست که ساکنان قریه “سیرومپانگ” در این ساحه زندگی مینمایند و مصروفیت اصلی آنان برنج کاری، پرورش ترکاریباب، باغداری و جنگلداری میباشد.
برنج با استفاده از شیوههای سنتی، سالانه دو بار کشت و حاصل آن جمعآوری میگردد.
مردم در وقت حاصلگیری، آهنگی را میخوانند که علامهای رسیدن فصل میباشد.
جالب این است که، هنوز زراعت آنها بدون استفاده از ترکتور و یا کدام وسیله تخنیکی دیگر، به شیوهای سنتی و قدیمی صورت میگیرد.
در قسمت آبیاری نیز قریهداران متکی به آب باران و یا آب دریا میباشند.
در اینجا قانون و مقررات مفیدی وضع شده است که با در نظر داشت آن، آب باران را ذخیره و به هیچکس هم اجازه نمیدهند به قطع نمودن درخت، اشجار و جنگلات مبادرت ورزد.
“ابا امیر”، میافزاید: ” روز های جمعه و یکشنبه کسی به مزارع برنج رفته نمیتواند و فقط باید به باغداری بپردازند.”
وقتی حاصلات جمعآوری گردید، میان ساکنان قریه تقسیم و در امبار ها که تعداد شان تقریبا به 100 میرسد، جابجا میگردد.
اگر سهمیه یکی از ساکنان قریه تمام شد، میتواند از انبار مقدار بیشتر بگیرد.
حاصلات سالانه، برای تغذیه ساکنان قریه “سیرومپانگ” که تعداد شان به 1690 نفر میرسد، کاملا کفایت میکند.
“ابا امیر”، میگوید: “برنج میتواند تا مدتهای زیاد در انبار ها باقی بماند، مقداری که به صفت تخم در نظر گرفته میشود؛ قابل فروش نیست، زیرا برای ما از حکومت دانه و غلهای نمیرسد و ما هر چی داریم، مستقیم از طبعیت میگیریم.”
ساکنان قریه “سیرومپانگ” تنها کار و بار خویش را به کشت برنج محدود نساخته، بلکه به کشت و پرورش سبزیجات، مرچ، کچالو، کرم، بادرنگ و پیاز نیز مبادرت میورزند تا نیاز های روزانه خویش را از هر حیث مرفوع نمایند.
این در حالیست که نیاکان آنان فقط از ناحیهای یک یا دو چیز به خود کفایی غذایی رسیده بودند.