به تعقیب مبارزه خونبار علیهء مواد مخدر در فلپین، تایلند نیز در سالهای 2000 این مسیر را با بازداشتهای بیشمار مظنونان و قتلهای بدون محاکمه طی نمود.
اما پس از سپری شدن بیشتر از یک دهه و (داشتن بیشترین تعداد زندانی که 70 درصد شان را مظنونان مواد مخدر تشکیل میدهد)، اکنون تایلند ستراتیژی مبارزه با مواد مخدر را تغییر داده است.
آقای “وینای”، کسیکه در سن 12 سالگی استفاده از یک ماده کیمیایی نشه آور به نام “ایمفیتامین” را آغاز و هفتهها بعد دست به خرید و فروش تابلیتهای آن زد، میگوید: “نخست خودم به مواد مخدر عادت کردم و چون دیدم احساس خوشی برایم دست داد، به خرید و فروش آن شروع نموده، از این طریق پول بدست میآوردم، طوریکه یک قرص آنرا به 80 سینت خریداری نموده و به قیمت 2.5 دالر به فروش میرساندم تا مصارف روزانهام تامین گردد.”
در ادامه، آقای وینای از مکتب اخراج و 15 سال عمر خویش را با فروش مواد مخدر و ارتکاب به بعضی جنایتها سپری میکند.
تا اینکه در سال 2005 به جرم استعمال مواد مخدر و تلاش برای قتل دستگیر شده و به 12 زندان محکوم میگردد.
اما به سبب داشتن اخلاق و رویه نیکو در داخل زندان، صرف 4 سال دوران حبس خود را سپری میکند و بس.
وی که بعد از رهایی از زندان دوباره داد و ستد مواد مخدر را پیشه میسازد، میگوید: “افراد مانند ما همیشه با دوستان سابق خویش یکجا شده یا یک معاملهگر بزرگ و یا رهبر باند ها میگردند که طبعیتا ما نیز از رهبران خویش چیز های میآموزیم، میآموزیم که چگونه دست به انجام اعمال بد بزنیم و چگونه از طریق خرید و فروش مواد مخدر، منافع آنها را تامین کنیم، چون کار دیگری از ما ساخته نیست.”
در سال 2003، حکومت تایلند با مشاهده میزان بلند داد و ستد و اعتیاد به مواد مخدر، علیه این پدیده ویرانگر اعلان جنگ نمود.
طبق این برنامه، برای پولیس در امر قلع و قمع مواد مخدر، صلاحیتهای بیشتری واگذار گردید که در نتیجهای آن در ظرف سه ماه به تعداد 2000 انسان به قتل رسید، اما وینای، میگوید: “من در آن ایام کوچکتر از آن بودم که با مشاهده چنین اتفاقات ترسی به دل راه دهم.”
در همین حال، جنرال “پای بوون کوم چایا” عضو برجسته نظامی و وزیر عدلیه فعلی تایلند، با زیر سوال بردن بازداشتها و مجازات بیش از حد مجرمان، میگوید: “بازداشتهای زیاد و مجازات سنگین، جز کشته شدن تعداد زیاد مردم نتیجه دیگری در پی ندارد، این کار سبب گردیده تا زندانهای سراسر کشور مملو از زندانی شده و ازدحام بیش از حد، مشکلات زیادی را برای ما خلق کند.”
در مقایسه با دهه گذشته، شمار زندانیان مواد مخدر در تایلند دو چندان شده است و به قول اداره تحقیقات جنایی کشور، با توجه به موجودیت 300 هزار زندانی، تایلند هشتمین کشور جهان است که تعداد زیاد زندانی در محبسهای خود دارد و البته 70 درصد آنرا مجرمان مواد مخدر تشکیل داده است.
جنرال “بای بوون” که معتقد است (پالیسی جدید مبارزه با مواد مخدر حکومت مبنی بر احیای مجدد حیات معتادان در محو این پدیده موثریت بیشتری خواهد داشت)، میافزاید: “برای رهایی از شر این مصیبت، باید به تامین حقوق معتادان و ارایه خدمات صحی بهتر برای آنها توجه بیشتر گردد و این چیزی است که معتادان را وا میدارد، دیگر به دنبال مواد مخدر نروند.”
اما جنرال پای بوون، باز هم جانب احتیاط را از دست نداده، میگوید: “من نمیگویم، با اتخاذ پالسی جدید، مشکلات بزودی حل نخواهد شد، نخیر، باید در قسمت مجازات معامله گران و تجار های مواد مخدر به اشد مجازات محکوم شوند، حتی در موجودیت یک پالیسی معتدل نیز مجازات اعدام را ادامه خواهیم داد.”
اما آقای “وینای”، فروشنده و استعمال کننده سابق مواد مخدر که اکنون در شمال تایلند با خانم خویش زندگی نموده و یک دکان خوراکه فروشی نیز دارد، می گوید: “سه سال قبل هنگامیکه دخترم به دنیا آمد از مواد مخدر و داد و ستد آن بکلی دست کشیدم.”
وی که پالیسی جدید حکومت مبنی بر (احیای مجدد به عوض مجازات) را موثر خوانده و بازداشت و حبسهای طویلالمدت را به هیچ وجه موثر نمیداند، میافزاید: “وقتی یک مجرم از زندان خارج میشود و دوباره با همان دوستان سابق و محیط مشابه روبرو میشود، فعالیتهای گذشته را سر از نو آغاز خواهد کرد، چون چاره و امکانات دیگری در اختیارش قرار ندارد.”
هر چند، قرار است قانون یاد شده در اواخر سال جاری میلادی تصویب و اجرایی گردد، اما هنوز هم مشکلات زیادی در پیش رو قرار دارد، از جمله موجودیت تعداد کم مراکز درمانی و احیای مجدد است که البته حکومت قول داده است، بزودی 4 مرکز دیگر را اعمار و به کار خواهد انداخت.
بزرگترین مرکز خرید و فروش و معتادان مواد مخدر در منطقه بدنام “گولدین ترینگل” نام دارد که در دامنههای تپههای مرزی میان میانمار، لاووس و تایلند موقعیت دارد.
جنرال پایبوون، در مورد میگوید: “در مرحله نخست، باید قطعا مانع رفت و آمد مردم به این ساحه شد، پس از آن تمام تاسیسات آنرا از میان برداریم که البته بدون انجام چنین کاری، از میان بردن مشکلات امکان پذیر نیست.”
به هر صورت، طوریکه تجربه نشان داد، چندین دهه ضرب و شتم، مجازات و شکنجه سبب کامیابی تایلندیها در مبارزه با مواد مخدر نشد، و حال دیده شود که آیا پالیسی ملایم و نجات دهنده موثریت خویش را ثابت خواهد کرد یا خیر.