ads

برای امریکا نبرد در افغانستان جنگ”عادی”نیست؟

به قبال واقعهءسوختاندن آیات قرآن عظیم الشان در پایگاه بگرام بتاریخ 2 حوت (21 فبروری 2012) و کشتار دسته جمعی 17 تن و زخمی شدن 4 تن افغانان ملکی و بیگناه بوسیلهء سرباز امریکایی رابرت بیلز یا گروپی از عساکر امریکایی صبحدم یکشنبه 21 حوت (11 مارچ 2012) درقریه زنگ آباد ولسوالی پنجوایی ولایت قندهار، مسیر طرز العمل برنامه های سیاس

نویسنده: The Killid Group
7 حمل 1391
برای امریکا نبرد در افغانستان جنگ”عادی”نیست؟

به قبال واقعهءسوختاندن آیات قرآن عظیم الشان در پایگاه بگرام بتاریخ 2 حوت (21 فبروری 2012) و کشتار دسته جمعی 17 تن و زخمی شدن 4 تن افغانان ملکی و بیگناه بوسیلهء سرباز امریکایی رابرت بیلز یا گروپی از عساکر امریکایی صبحدم یکشنبه 21 حوت (11 مارچ 2012) درقریه زنگ آباد ولسوالی پنجوایی ولایت قندهار، مسیر طرز العمل برنامه های سیاسی- نظامی ایالات متحده امریکا و ناتو با مردم افغانستان و هم با دولت افغان و مخالفین مسلح، تیره و پیچیده تر شد. مردم و دولت افغان خواستار محاکمهء علنی قاتل یا قاتلین فاجعهء پنجوایی شدند. عدم همکاری امریکاییان در قندهار با هیئت حقیقت یاب پارلمان و حکومت، متعاقبآ انتقال شتابزده و مخفیانهء مجرم بصوب کویت و بعدآ به کنزاس- سیتی و محاکمه وی در محکمهء نظامی امریکا، معضل همیشه لاینحل مصئونیت مجرمین نیروهای امریکا و متحدین اش را در خارج از کشور شان، با بغض و غضب افغانان مواجه شد. ایشان عدالت خواستند نه غرامت ! این بیعدالتی در قوانین بین المللی دوباره روی صحنهء مباحث سیاسی افغانستان با شدت و حدت مطرح شد.

رئیس جمهور کرزی خواستار خروج هر چه زودتر قوتهای خارجی از قرآ و قصبات و تسلیم دهی معجل امنیت به نیروهای افغانی شد. برای امضای سند مشارکت ستراتیژیک با امریکا بیشتر به حاکمیت و استقلال ملی و شروط لویه جرگهء عنعنوی منعقده ماه عقرب 1390 اصرار ورزید. طالبان اخطار دادند که انتقام هر دو واقعهء خونین فوق الذکر را گرفته و مذاکرات قطر را بر سرمعضلهء بُن بست نمای آزادی یا تبادله اسرآ با امریکا به تعلیق درآوردند. با وجود اینکه از جانب سران سیاسی افغان و امریکا سخن از پیشرفت و هماهنگی در پروسه صلح و پیمان ستراتیژیک، اخراج نیروهای محاربوی امریکا و ناتو مطابق ضرب الاجل سال 2014، وعده تقویت و تجهیز اردوی و پولیس ملی و ادامه کمکهای بین المللی به افغانستان طبق قطعنامهء بُن دوم تا سال 2024، زده می شود، ولی عقب اظهارات ظاهرآ نرم دیپلوماتیکی و باطنآ ضد ونقیض نظامیان و سیاسیون ذیدخل در جنگ، یک آشفتگی عمومی در سطوح تصمیم گیر و موضع برهم و درهمی در مناسبات فیمابین، به وضاحت حس می گردد.

چندی قبل ویلیام پیتی سفیر انگلستان در کابل هشدار داد که تمدید امداد حکومت متبوع اش به افغانستان منوط به مبارزهء واقعی حکومت افغان علیه ارتشآ است. این در حالیست که دو روز قبل راپور کمیسیون مستقل نظارت بر تآثیرات کمکهای خارجی بریتانیا بر نحوه کمکهای خود وزارت توسعه بین المللی و مقامات انگلیس به افغانستان انتقاد تُند کرد. این کمیسیون اذعان داشت که حتا مسئولین این وزارت از سرنوشت و طرز امداد شان به افغانستان آگاهی ندارند.

جان آلن قوماندن عمومی نیروهای ایالات متحده امریکا و ناتو در افغانستان در جلسهء استماعیه مورخ 22 مارچ 2012 (3 حمل 1391) کمیسیون خدمات نظامی مجلس سنای امریکا، اشاراتی زیادی به معضل نظامی و سیاسی افغانستان داشت. منجمله وی سخنان سناتور جان مکین را تآیید کرد که می گفت، درمقابل موفقیت امریکا در افغانستان، پیگیری پشتیبانی سازمان استخباراتی پاکستان از طالبان و “شبکهء حقانی” و فساد اداری حکومت حامد کرزی، دو مانع اصلی محسوب می شود. سناتور کارل لیوین رئیس کمیسیون نیروهای مسلح سنا برای کامیابی در جنگ، پیشرفت درمذاکرات با طالبان مسلح را گزینه مهم دانست. اما جان آلن با ادامه خروج 33 هزار سرباز نیروهای امریکا تا خزان امسال و مابقی 68 هزار تن تا سال آینده، عین زمان تآکید به حضور نیرومند قوت های محاربوی امریکا در سال 2013 ورزید. وی قبل از خروج سربازان امریکایی از جنگ، اصرار به تشدید عملیات رزمی علیه طالبان بخصوص در ساحات شرقی افغانستان داشت. به عبارت دیگر شاید خواسته باشد که حین خروج قوت های جنگی اش، مخالفین مسلح را درموقف دفاعی یا ضعیف نظامی قرار دهد. در حالی از ادامه انتقال امنیت به نیروهای افغانی و تجهیز اردوی ملی تکرارآ یاد آوری می شود که بروز زد و خوردهای خونین طی ماه های آینده نیز پیش بینی گردیده است.

موصوف به سه نکته سوال برانگیز و جالب دیگر اشاره کرد : امریکا جنگ در افغانستان را خاتمه داده و در آنجا پایگاه های دائیمی نظامی نمی خواهد. با تردد و ناتوانی ظاهری و بطور ابهام آمیز اظهار داشت که جنگ در افغانستان، جنگ عادی نیست و معترف شد که نمی تواند این جنگ را چگونه تعریف مشخص کند.  یاد آور باید شد که بتاریخ 31 آگست 2011 (9 سنبله 1390) ، رییس جمهور بارک اوباما طی سخنرانیی اعلام داشته بود که جنگ افغانستان به پایان اش نزدیک شده و طولانی ترین نبرد در تاریخ امریکا پیروزمندانه خاتمه می یابد. بدینگونه امریکاییان بعد از ده سال احساس آرامش کرده و زندگی آسوده خواهند داشت ! این سخنان را در حالی بیان داشته بود که با کشته شدن 66 عسکر قوتهای نظامی امریکا تنها در ماه آگست همان سال، آن ماه زیانبارترین بُرج سال از 2001 بدینسو برای واشنگتن محسوب میشد. اینبار قوماندان عمومی امریکا و ناتو در حالی ادعای ختم جنگ را دارد که از آغاز سال 2012، کم و بیش از 80 سرباز نیروهای ائتلاف کشته شده اند و در کشور شعله های آتش خشونت، جنگ و کشتار هنوز هم زبانه می کشد. نکتهء شگفت انگیز دوم، رد داشتن پایگاه های دائیمی امریکا است. اگر واقعآ اینطور باشد ؛ صحت و سقم آن بزودی معلوم خواهد شد، خود اصل محتوای معاهدهء ستراتیژیک تغییر می خورد و جر و بحث می تواند جریانی دیگری کسب نماید. اما این نکته بر عکس انتظار اُفت کرد. بالاخره توصیف معنی دار جنگ غیر عادی افغانستان واهمه برانگیز است. بهتر می بود که نخست تعریفی از جنگ عادی امریکا داده می شد تا شبح مغموم جنگ گویا غیر عادی دهء اول قرن بیست و یک امریکا در افغانستان اندکی وضاحت می یافت.

علی العجالتآ مقامات ارشد امریکا و ناتو چنین وانمود می کنند که در زمینه تصامیم نهایی کمتر از یک و نیم ماه بعد در کنفرانس شیکاگو گرفته خواهد شد. آیا بعد از سال 2001، این چهاردهمین نشست بین المللی در امور امنیتی و دفاعی افغانستان به جوابات و نتایج قاطع، معقول و روشن خواهد انجامید ؟ یا برای افغانستان جلسه ای خواهد بود مانند سیزده کنفرانس گذشته طی دههء اخیر با عملکردهای بدون نتایج  بنیادی و راهگشا ؟

 

کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
طراحی و توسعه توسط تکشارک - Copyright © 2024

Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA