بعد از آنکه آقای “دوتیرتی” رییس جمهور جدید فلپین دو ماه قبل به عزم محو مواد مخدر و ختم جنایت در این کشور به قدرت رسید، خلاف انتظار، افزایش این دو پدیده و قتل‌های بدون محاکمه سبب نگرانی مردم گردیده است.
در همین دو ماه گذشته، در حدود 2 هزار نفر در سراسر کشور بدون محاکمه به قتل رسیده‌اند.
گزارشگر ایشیاکالینگ از مانیل پایتخت فلپین گزارشی دارد، به این شرح:
خانم “لیا باسکوین” یکی از مالکان مرده‌خانه ها در مانیلا، وقتی اسامی مرده‌های راجستر شده نزد خود را می شمارد، دست حیرت به دهان می‌گذارد.
وی که تعداد کشته شده‌های زمان ریاست جمهوری آقای “دو تیرتی” در این دو ماه را سه برابر تعداد قبلی می‌داند، می‌گوید: “36، 37، 38، 39 و به همین ترتیب تا آخر…
وقتی از وی می‌پرسم، نظر شما در مورد این همه کشتار چی است؟
پاسخ می‌دهد، ما در مورد قتل‌ها و شیوه اجرای آن‌ها چیز های زیادی نمی‌دانیم، ولی همین‌قدر شنیده‌ایم که توسط مرمی، به دار آویختن و یا شکنجه جان مردم را می‌گیرند.”
تا اکنون به تعداد 2000 نفر در سراسر کشور کشته شده است که 712 تن توسط آتش تفنگ پولیس و متباقی به اصطلاح توسط گروپ‌های موظف حکومتی سر به نیست شده اند.
خانم لیا، می‌گوید: “وقتی قاتلان جسد های بی آدرس و بی‌شناخت را به روی سرک و خیابان‌ها می‌گذارند، ما آن‌ها را مشاهده می‌کنیم، جسد های فاقد هویت، طوری در یک محل گذاشته می‌شوند که کسی نمی‌داند چرا ایشان کشته شده‌اند و قاتلان آن‌ها چی کسانی می‌باشند.”
هم جسد ها بدون نام و نشان هستند و هم قاتلان از خود نشانی بر جای نمی‌گذارند، اما بعضی‌ها پولیس یا نیرو های نظامی را مسوول می‌دانند.
هر روز، شمار زیادی از خویشاوندان و اقارب افراد کشته شده به مرده خانهء خانم “لیا” آمده از وی، سراغ عزیزان خویش را می‌گیرند.
در بعضی حالات، مردم از طریق اخبار تلویزیون‌ها و نمایش جسد شخص کشته شده، از سرنوشت تلخ عزیزان خود مطلع می‌شوند.
خانم لیا، میافزاید: “در بعضی حالات جسد ها یک هفته یا بیشتر از آن نزد ما می‌مانند، تا این‌که اقارب آن‌ها از طریق اخبار تلویزیونی، رادیویی و سایر امکانات رسانه‌یی، از کشته شدن عزیزان خویش مطلع می‌شوند.”
اینک حدس بزنید، شنیدن خبر مرگ “داوید میرارن” 32 ساله که چند هفته قبل با سواری بایسکل به دیدار دوست دختر خود رفت و هرگز برنگشت، چی بلایی بر سر فامیل وی می‌آورد.
خانم “وی ویان” خواهر داوید که سه روز بعد از طریق اخبار، از مرگ برادر خویش مطلع گردیده است، می‌گوید: “پولیس اعلان نمود که سارقی را هنگام شب بالای آن‌ها فیر نموده است، به قتل رسانیده‌اند، اما برادر من هیچ‌وقت سلاح نداشت و چیزی را به نام اسلحه حمل نمی‌کرد، وی با ما زندگی می‌کرد و من هرگز سلاحی را نزد وی مشاهده نکرده ام. اگر برادر من سارق می‌بود، ما نخستین کسانی می‌بودیم که از کار و بار وی اطلاع می‌یافتیم.”
اکثریت کسانی که در شهر مانیل دستگیر می‌شوند، ساکنان شهر مجاور و فقیر نشین “شانتی” اند.
به قول خواهر داوید، گاهی که داوید پولی برای خرید غذا نمی‌داشت و گرسنه می‌شد، از همسایه‌ها غذا طلب می‌کرد.
آقای “مکس دی میسا” فعال اجتماعی نیز پیرامون وقایع و بهانه‌های بی‌اساس پولیس اظهار نظر نموده، می‌گوید: “ادعای پولیس هم به نوعی خنده دار است. آن‌ها می‌گویند مجرم دارای اسلحه بود و یا مواد مخدر بود. اما چنین نیست، در حقیقت ما همه نهایت تلاش خود را می کنیم تا بهانه بدست پولیس ندهیم تا با ما از در خشونت پیش آید.”
در اینجا به وضوح دیده می‌شود که پای تطبیق قانون می‌لنگد و آنچه به نام دیموکراسی صورت می‌گیرد، قابل قبول نیست.
در چنین شرایطی، حقوق بشری افراد پایمال می‌گردد که در نتیجه مردم علیه قانون به پا می‌خیزند.
اما رییس جمهور تازه فلپین که همه اتفاق‌ها را به خیر ملت‌اش دانسته و استعمال کننده و معامله گران مواد مخدر را شایسته چنین سرنوشتی می‌داند، می‌گوید: “ما تا وقتی که ریشه مواد مخدر، دست اندرکاران و تجارت پیشه‌های آن را نابود و یا عقب میله‌های زندان قرار ندهیم، از پا نخواهیم نشست.”
آقای داوو، والی سابق مانیلا، اعمال رییس جمهور جدید را نقد نموده، می‌گوید: آنچه وی انجام می‌دهد، کاملا مورد حمایت مردم فلپین است.
بسیاری ها به این عقیده اند که برای رهایی از شر جنایت کاران، مواد مخدر و قاچاق‌بران آن، توسل به چنین اقدامات سختگیرانه ضرور است.
اما برای تو که می‌خواهی صدای خود را بلند کنی، شرایط میسر نیست. این احساسی است که کشته شدن دو زن، در یک سه شنبه بارانی در اواسط ماه آگست، به من دست داد.
هر دو زن در یک مکان مزدحم و داخل یک اتاق کوچک که توسط یک راه باریک به بیرون وصل می‌شد، کشته شده بودند.
وقتی پولیس تحقیقات خویش را از صحنه ارتکاب جنایت آغاز کرد، من از جمعیتی که حضور بهم رسانیده بودند، سوال‌های را مطرح کردم که البته یکی از این افراد آقای “ترونو” بود.
نخست از وی در مورد اتفاق آنروز از وی چنین پرسیدم:
“شما در مورد وقوع این رویداد چی فکر می کنید؟
جواب: آه، اگر می‌خواهی حیاتت ادامه داشته باشد، فقط دهن خود را ببند، اگر می‌خواهی درست تنفس کنی، هیچ چیز را به زبان نیار… هیچ کدام ما نمی‌فهمیم چی اتفاقی افتاده است، چرا این زن در اثر فیر مرمی کشته شده است؟… چیزی گفته نمی‌توانم… ولی در دل خود می‌دانم چی اتفاقی افتاده است.”
در همین حال، سازمان‌های حقوق بشری از جمله عفو بین‌الملل و نظارت از حقوق بشر، پیوسته وقوع این قتل ها را در فلپین محکوم کرده و صدای خود را برای ختم این حالت و برقراری حکومت قانون بلند نموده‌اند.
اما همان‌طوریکه به شمار جسد های کشته شده ها افزوده می‌شود، از جانب رییس جمهور جدید هم کدام علامه پایان دیده نمی‌شود.
