شعر  از الهام منشأ می گیرد. الهام اثری است که شاعر در درون خود آن را  حس می کند. مانند یک صاعقه آن را می گیرد و تمام وجود خود را معطوف بدان می گرداند. پس الهام یک امر درونی است. تا شاعر در پرتو نور الهام قرار نگرفته به مشکل می توان شعری را بسراید. اگر هم شعری را بگوید شعر را ساخته است نه اینکه شعر را سروده باشد. از این لحاظ شعر امر روانی دانسته اند وامروزه یک بخش از طب روانی به شمار می رود. شعر درمانی یکی از روش هایی است که داکتران روانی از آن برای بهبود حال مریض خود از آن سود می جوید. اما باید دید که  آيا الهام بدون حضور كدام چيز به وجود مي آيد يا اين كه محرك هايي هم وجود داشته باشد؟یعنی  اين محرك هاست كه سبب مي شوند  تا الهام صورت گيرد. محرك هاي الهام چه چيز هايي مي توانند باشند؟

شعر پيش از اين كه در جان شاعر نطفه ببندد نياز به دو “وجود”، دارد؛ يكي از اين وجود ها روح شاعر است و ديگري پديده هايي اند كه روح شاعر با آن ها برخورد مي كند و متأثر مي گردد. آن پديده ها مي توانند هرچيز بوده باشند. هر چيزي كه برشاعر واقع شود و او را متأثر بسازد مي تواند عنصر اوليه شعر به حساب آيد؛ مثلاً يك حادثة شخصي، از دست دادن عزيزي، يك رويداد اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي ، سياسي و …، خواندن يك شعر، شنيدن موسيقي، رؤيا، تنهايي، گذر زمان وفصول، عشق، شادي، خاطره، ديدن يا شنيدن يك واقعه تأثر آور، ديدن يك منظره يا يك گل و…  هريك از اين ها مي توانند حالت عاطفي خاصي  را- مثل شادي، غم، يأس، اميد، خشم، تنفر و…- براي شاعر بيافرينند. گاهي يك سفارش نيز مي تواند موجب الهام شود. كسي به شاعر مي گويد: براي فلان شخص شعر بگو! شاعر خود را در حالت عاطفي ويژه اي مي بيند و در همين حالت شعرش را مي سرايد. اگر حالت عاطفي به شاعر دست ندهد نبايد به سفارش عمل كند چرا كه دراين صورت شعر صورت تصنعي پيدا مي كند و شاعر مجبور است چند كلمه اي را كنار هم بچيند و چيزي به عنوان شعر تسليم نمايد.   

به هرصورت الهام یک عنصر ذاتی در آفرینش شعر محسوب می گردد و از طرفی تابع محرک های درونی وبیرونی خود می باشد. اگر محرک ها شاعر را به احساس شاعرانه رساند الهام به خودی خود رخ برملا می کند درغیر این صورت شعر در آفت زبان زدگی دچار خواهد گشت.