اکنون وقت برداشت حاصلات زراعتی در ولایت “تامیل نادو” در هند فرا رسیده است.
یکی ازجذاب ترین ویژگیهای این جشنواره سالانه برگزاری مسابقه و نمایش گاو جنگی یا جالیکوتا است.
باوجود اینکه گاو جنگی رقابت بسیارمحبوب و پرطرف داری است اما آن گونه که بسم الله گیلانی در این مورد گزارش می‌دهد، این ورزش با مشکلاتی نیزهمراه است. صدها تن ازجوانان تماشاچی با پوشیدن تی شرت( زیر پیرهن) زرد رنگ و پتلون سیاه نیمه، در کنارمیدان رقابت گاو جنگی در میدان ورزشی شهرجنوبی “مادورای” جمع شده اند.
با آغاز مسابقه، یک گاو با حلقه گل بسته شده به شاخ های رنگ شده و “انبه‌های” آویزان به گردن وارد میدان رقابت می‌شود. افراد با لباسهای مخصوص تلاش در رام ساختن گاو وحشی دارند. آنان تلاش می کنند تا شاخ های گاو را بگیرند. گاو با شدت تمام رام کننده را به طرف زمین پرتاب می‌کند و با شاخ‌های خود به وی حمله ور می‌شود حتی بسیاری از رام کنندگان را زیرپای خود لگد می‌کند.
این رقابت هیجان انگیز”جالیکوتا” نام دارد و در ایالت تامیل نادوی هند یک ورزش سنتی، محبوب و پرطرف دار به شمار می‌رود.
پی راجشکاران؛ مسئول و برگزارکننده رقابت گاو جنگی در “مادواری” است.
راجشکاران می گوید: “ما این ورزش را مدت هاست که نسل به نسل انجام می‌دهیم. البته این ورزش را می‌توان بخشی از جشنواره پونگال، فرهنگ و آداب و رسوم تامیل محسوب کرد. این رقابت نمایشی از شجاعت و توانایی فیزیکی رقابت کنندگان حکایت می کند، همچنین این ورزش تمرین عقیده و ایمان ما نیز به شمارمی‌رود. لازم به یاد آوری است که این ورزش برای ما در آغاز سال نو در کار و بار و زراعت خوش چانسی میاورد.”
قدامت تاریخی رسم گاو جنگی به صدها سال پیش برمی‌گردد که بیشتر درمناطق شهری و قریه های ایالت تامیل نادو برگزارمی‌شد.
این ورزش را می‌توان با مسابقه گاو جنگی هسپانیایی مقایسه کرد اما داکترکاتیکای علاقمند و طرف دار این ورزش براین باوراست که تفاوت‌های میان این دو ورزش وجود دارد.
کارتیکای، در باره تفاوت گاوجنگی هندی با هسپانیایی چنین توضیح می دهد:” درگاو جنگی هسپانیایی، شما مجبوراستید که گاو را رام کنید و بعد آن را بکشید در آن صورت شما برنده میدان هستید. اما در جالیکاتو، فرد اشتراک کننده باید کوهان گاو را محکم بگیرد و حدود 15 متر را با گاو بپیماید. درصورتی که گاو بخواهد شخص رام کننده را به طرف زمین پرتاب کند، رام کننده باید حد فاصل 15 متر را تحمل کند تا پیروز میدان شود. بعد شخص رام کننده باید از روی گاو پایین بیاید و گاو راه خود را برود.”
کارتیکای، در باره گاوهای جنگی، می گوید گاوها به طورخاصی تربیت و پرورش داده می‌شوند و رام کنندگان برای رقابت درچنین مسابقه، مورد آموزش قرارمیگیرند.
وی به جزئیات بیشتر اشاره نموده می افزاید:” تنها رام کنندگان آموزش دیده گاو جنگی، اجازه ورود به میدان رقابت را دارند. آن‌ها میدانند که چطور باید با گاوها برخورد کنند و اینکه چه نوع استایلی یک گاو دارد. حتی آن‌ها میدانند زمانی که یک گاو وارد میدان رقابت می‌شود به طرف راست می‌رود یا به طرف چپ بعد آن‌ها طبق شرایط و حرکات گاو، برنامه شان را تنظیم میکنند. ما نمیتوانیم گاوها را تربیت کنیم اما برای آن‌ها بهترین علف مملو ازپروتین، دانه پنبه، پودر سویا و سبوس برنج را تهیه می‌کنیم، ناگفته نماند که ما برای آن‌ها واکسین نیزفراهم می‌کنیم.”
مادان 37 ساله، رام کننده گاو است. وی میگوید:” سال پیش نزدیک بود جان خود را در رقابت گاو جنگی ازدست بدهم.”
وی داغ روی شکم و خراش روی چشم خود را (که در نیتجه حمل گاو ایجاد شده است) به من نشان داد.
مادان تصریح می کند:” من با تماشای بزرگانم در اجرای نمایش و رقابت جالیکاتا و دریافت جوایزارزنده ای ازتماشاچیان بزرگ شدم. احترامی که آن‌ها برخورداراست، باعث شد تا من راه آن‌ها را ادامه بدهم. ماجرای جالبی است درواقع آزمایش قدرت است. البته این کاربرای کسانی که از گاوجنگی وحشت دارند، اصلاً مناسب نیست.”
اما در جریان سالهای اخیر، مشکلات و جنجالهایی در مورد بدرفتاری با حیوانات (به خاطر وحشی شدن و درندگی آن‌ها درمیدان رقابت) به وجود آمده است. وینود کومار، معاون تیم امنیت حیوانات در هند است. کومار کلپ در باره چنین توضیح می دهد:”آن‌ها( گاوبازان) با استفاده از پودر مرچ درقسمتهای داخلی حیوان مخصوصاً سوراخ بینی حیوان باعث خشمگین و عصبانیت آنان می‌شوند.”
کومار در این مورد میگوید که بسیاری ازگاوها به خاطراستفاده ازمرچ به نوع دیوانگی مبتلا می‌شوند و برخی شان دچار زخم های عمیق نیز می‌شوند.
وی می گوید:” اساساً گاو جنگی ورزش بی رحم است؛ منظورم این است که هم برای حیوانات و هم برای افراد اشتراک کننده در این بازی خطرناک و بیرحم، بسیاری ازمردم سالانه در جریان بازی های جالیکاتا جان شان را از دست می‌دهند. لازم یاد آوری است که نه تنها افراد رام کننده در جریان رقابت ها ازبین میروند بلکه حتی افرادی که برای تماشای بازی میایند، ممکن است جان شان را ازدست بدهند.”
درسال 1997، محکمه عالی مادرس در منطقه “تامیل نادو” گاو جنگی را ممنوع کرد.
اما سال گذشته محکمه عالی هند ممنوعیت گاو جنگی را به شرط ایجاد و وضع قوانین و محدودیت های جدی به منظورامن بودن و بی خطربودن این بازی هم برای مردم و هم برای گاوها لغو کرد.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
