امروز در جهان 150 ملیون کودک برای بدست آوردن یک لقمه نان به روی سرک‌ها و خیابان‌ها مشغول انجام کار های شاقه و نیمه شاقه اند، چون حضور آنان در بیشتر شهر های بزرگ دنیا به یک امر معمول تبدیل شده‌است، از همین سبب خیلی به ندرت صدای آن‌ها انعکاس می‌یابد.
اما هفته گذشته، روزی را به نام “روز جهانی کودکان خیابانی” نام‌گذاری کردند تا آن‌ها بتوانند داستان‌های زندگی خود را برای دیگران بازگو کنند.
جسویندر سنگ، گزارشگر صدای آسیا و باقی ماجرا:
هفته گذشته در هند، صد ها کودک و نوجوان در مرکز اسلامی فرهنگی هند در دهلی‌نو دعوت شده بودند و برای شان لباس‌های جدید اعطا و آهنگ‌های مشهور و دلپسند از فلم‌های بالیوود برای شان پخش گردید.
چاندنی 18 ساله یکی برگزار کنندگان محفل که خود نیز دشواری‌های زندگی یک کودک خیابانی را تجربه کرده‌است، می‌گوید: “هنگامی که پدرم فوت کرد، کودک کوچکی بیش نبودم، ولی برای بدست آوردن یک لقمه نان در سرک‌ها به گل فروشی می‌پرداختم.”
وی، نام گزاری روز جهانی کودک را فرصت خوبی برای شنیدن داستان‌های زندگی اطفال خیابانی دانسته، می‌افزاید: “هدف از برگزاری محفل یا گردهمایی امروز و جمع شدن اطفال، شنیدن داستان دشواری‌های زندگی آنان به زبان خود شان است، تا به حال هیچ‌کس حاضر نبوده است تا به قصه‌های زندگی این کودکان بدبخت و بیچاره گوش دهد. ما می‌خواهیم از این طریق به صدای آنان گوش داده شود و در مورد شان تفکر و اقدامات مثبت صورت گیرد.”
طراح و تسهیل کننده اصلی این گردهمایی یک موسسه غیر دولتی یا انجوی غیر حکومتی به نام “چینتا” است.
آقای سنجی گوپتا، رییس انجوی یاد شده که مطمین است اقدامات این چنینی سبب کاهش شمار اطفال خیابانی می‌گردد، می‌گوید: “به این می‌گویند، صحبت روی سرک، جایی که ده‌ها تن کودک خیابانی، قصهای زندگی خویش را با دیگران شریک می‌سازند، ما می‌خواهیم از این طریق توجه مردم و مقام‌های حکومتی را به مشکلات کوچکی جلب نماییم که به هر حال سبب آزار و اذیت اطفال خیابانی می‌گردد. اگر ما مشکلات و دشواری‌های این کودکان را شنیده و به وقت و زمان لازم در رفع آن بکوشیم، به مرور زمان شمار شان کاهش یافته و در آینده هیچ کودکی به این سرنوشت دچار نخواهد شد.”
اولین کسی که قصهای زندگی خویش را برای حاضران تعریف کرد، اخیلیش حسین، 16 ساله بود که از جانب شنونده‌ها با چک چک و تشویق بدرقه گردید.
اخیلیش، در حالی‌که طفل کوچکی بیش نبود، مجبور شد با کاکای خویش برای یافتن کار و اشتغال از خانه خارج شود.
وی که پس از چندی با دست و جیب خالی خود را در سرک‌ها تنها می‌بیند و مجبور می‌شود به کار بپردازد، می‌گوید: “در جستجوی کار بودم که تصادفا با یک خانم روبرو شدم، وی مرا با خود به خانه برد، اتفاقا در اوایل انسان خوب و خوش نیتی معلوم می‌شد اما چند وقت بعد برایم گفت که باید گدایی نموده برای وی پول کمایی کنم.”
اخیلیش که در نهایت به کمک انجویی که به خاطر تامین حقوق اطفال کار می‌کند، موفق شد نشانی والدین خویش را بدست آورد، گفت: “اما آنروز ها دیگر گذشته است، من حالا گدایی نمی‌کنم و مصروف پیشبرد تحصیلات خود استم، در ایام بی‌کاری به فروش نوشابه‌های یخ می‌پردازم. پولی که از این راه بدستم می‌رسد برای مصارف تحصیلات، خرید لباس و مواد غذایی کفایت می‌کند، می‌خواهم برای تامین زندگی آینده‌ام یک کورس ترمیم تیلفون‌های همراه یا موبایل را نیز آغاز کنم.”
در هند 18 ملیون کودک مصروف کار در روی سرک و خیابان‌ها اند که بیشتر آنان بی‌خانمان بوده و شماری دیگر شان هم با خانواده‌های شان در ارتباط نمی‌باشند.
آنان، بیشتر به سبب خشونت‌های خانواده‌گی، استعمال مواد مخدر، الکول و یا شدت فقر، به خانه بر نمی‌گردند.
کار و محیط کاری آن‌ها معمولا شاقه و دشوار بوده، سبب استثمار و بهره‌کشی از ایشان می‌شود.
خانم پونم 16 ساله که از 5 سال بدینسو کار سرگرم تامین مخارج خانواده‌اش می‌باشد، می‌گوید: “در سن و سال که همسالان من شروع به مکتب رفتن کردند، من به سوی کار روان شدم. کار من صیقل زدن زیوارت با نوک کارد و چاقو بود که کف دست هایم را به شدت زخمی می‌کرد، مردمی که کار شان مانند من بود، به مرض تیتانوس دچار می‌شدند. چندین مرتبه خود را زخمی ساختم. ما نزد دکتران مراجعه کرده نمی‌توانستیم و در نهایت مادران مان در خانه به روی زخم مان مرحم و ادویه‌های خانگی می‌گذاشتند.”
هنگامی که برنامه در شرف اختتام بود، خانم چاندنی خطاب به شرکت کنندگان گفت، در هر جایی که هستید باید صدای خویش را بر ضد هر نوع استعمار و بهره‌کشی کودکان بلند نموده، مانع آن گردید.
تنظیم، نوجوان 14 ساله که در کنار سرک و جاده‌ها پوقانه فروشی می‌کند و داستان زندگی‌اش شنونده‌ها را زیر تاثیر آورده، می‌گوید: “من این‌جا آمده‌ام تا شرح سرگذشت سایر هم‌قطاران خویش را به گوش همه برسانم، من از این برنامه چیز های زیادی آموختم، هم‌چنان برنامه مذکور مرا انگیزه داد تا روزی مانند نریندرا مودی به چوکی صدارت کشور تکیه زنم.”
تنظیم، می‌افزاید: “من خواب کار کردن در چوکی‌های بلند کشور را در سر می‌پرورانم.
