در باره اينكه چه كسي نويسنده است و صفت نويسندگي به چه كسي اطلاق مي گردد؛ تاكنون بحث هاي زيادي صورت گرفته است؛ اما يك مسئله واضح است كه براي اين بحث نيز، مانند مقوله هاي «باسوادي» و« بي سوادي»، مرز مشخصي تعيين نشده.
در تعريف عام، نويسنده به كساني كه سياهه نويس اند و مي توانند افكار شان را روي كاغذ خط خطي كنند، نيز گفته مي شود؛ اما وقتي پاي بحث علمي مطرح مي گردد، شماري از كارشناسان ادبي اين صفت را تنها به كساني اطلاق مي كنند كه به صورت حرفه يي به اين كار بپردازند.
بنا براين با اندكي تساهل و تسامح مي توان گفت، كساني كه افكارشان را مي توانند به روي كاغذ پياده كنند و پيام را منتقل نمايند، نويسنده است. اما اين تعريف شامل كيفيت نمي شود، كيفيت نويسندگي به توانايي نويسنده بر مي گردد كه نويسنده به چه پيمانه در انتقال پيام مهارت دارد.
« بدین سبب، هر نویسندهء به هر اندازه که نوشته خود را با بیان و کیفیت بهتر و گسترده تر و کمیت بیشتری به مخاطب منتقل سازد، به همان اندازه نیز توان نویسندگی او بیشتر است. ناگفته روشن است که آن چه در نویسندگی مهم می‌نماید، نخست نگارش نو و آنگاه دیدگاه یا نگاه نو است.
زیرا آن که دیدگاهی تازه را مطرح می‌کند، اما آن را با نگارشی معمولی و سطحی به قلم می‌آورد، نویسنده نیست و سرانجام، پژوهنده‌ای نواندیش است.»
آفرينش « متن خلاقه» را نويسندگي مي گويند و به هر كسي كه سر و كارش با قلم باشد به نحوي كه به آفرينش متني خلاقانه منجر شود، نويسنده اطلاق مي شود.
البته، بايد خلاقيت را هم مد نظر داشت و گر نه بسيارند آدم هايي كه در ادارات و جاهاي مختلف با قلم ونوشتن سرو كار دارند ولي اثر توليد نمي كنند.
با توجه به اين تعريف ها و برداشت ها، شرط مهم نويسندگي اين است كه بايد نگاه تازه داشته باشد. كساني كه از زوايه ديد ادبي به اين مقوله پرداخته اند، خلاقيت و كاربرد هنري وا‍‍ژه ها را شرط لازم دانسته اند.
اما در اين تعريف، حق كساني كه سالها در ارتباط به مسايل مهم اجتماعي، سياسي و اقتصادي پژوهش مي كنند و آثاري ماندگاري از خود به جا مي گذارند ناديده گرفته مي شود.
جناب سارتر، نويسنده را مصرف كننده مي داند، نه توليد كننده، او از ديدگاه جامعه شناختي آزادي را شرط مي داند، اگر كسي براي بيان افكارش آزادي نداشته باشد، نه تنها آثارش براي جامعه سودمند نيست، بلكه خطرناك نيز تلقي مي گردد.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
