نادره نزار تنها یک مادر نیست، بلکه بدون خستگی و با اشتیاق تمام لباس نظامی بر تن دارد و برای وطن خود نیز خدمت میکند. این خانم پلنگیپوش، مسوول جندر و حقوق بشر لوای ششم پولیس نظم عامه در ولایت بلخ است.
در جامعۀ مثل افغانستان کار کردن زنان در بخش نظامی کار سادهای نیست؛ بهویژه آن گاه که هم مادر باشی و هم برای خدمت به وطن خود تعهد ببندی.
خانم نادره نزار فرزند عبدالغفار نزار در ولایت جوزجان چشم به جهان گشود. او تعلیمات خود را در لیسۀ خدیجه جوزجانی در سال 1368 به پایان رساند. وی در ابتدا راه پدر را در پیش گرفت و وظیفۀ مقدس معلمی را مدتهای زیادی به پیش برد.
خانم نزار در مکتبهای ولایت بلخ و جوزجان شاگردان زیادی را تربیه نموده و به جامعه تقدیم کرده است. شاگردان زیادی نخستین الفبای زندگی را از این خانم موفق آموختهاند؛ طوری که خود خانم نزار میگوید شاگردانش فعلاً داکتران و انجنیران موفقی در جامعه هستند.
در نخست از او پرسیدم چگونه دنیای تدریس را که سالهای زیادی با آن انس داشته است، رها کرده و به بخش نظامی روی آورده است؟ او با کمی مکث به اتفاقی اشاره کرد و لب به سخن گشود: “زمانی که برادر و پسرم در وردوج بدخشان اسیر شدند، حس مادرانهام مرا وادار ساخت که با دستان خالی به میدان نبرد بروم، پسر و برادرم را نجات دهم.” پس از آن ماجرا و نمایش شجاعت نزار، لقب قهرمان را به وی دادند و مسوولیت جندر و حقوق بشر لوای ششم پولیس نظم عامۀ ولایت بلخ به وی سپرده شد.
از نخستین روز آغاز به کارش پرسیدم، خانم نزار گفت: او نخستین زنی بود که سه سال پیش در لوای نظم عامۀ زون شمال به وظیفه شامل شد و در نخستین روز معرفیاش به عنوان معاون قومندان و مدیر جندر لوای نظم عامه در زون شمال احساس فخر و افتخار سر تا پای وجودش را فرا گرفته بود.
همچنین در مورد مشکلات زنانی که در بخش نظامی کار میکنند، از او پرسیدم. خانم نزار نخست لبخندی زد و بعد با صراحت گفت: “اگر شجاع باشیم مشکلات حل میشود.”
خانم نزار شب و روز بدون خستگی در کنار دیگر همرزمانش برای وطن میجنگد. او در این روزها مسوولیت بررسی اعاشه و اباتۀ بیش از سه هزار سرباز پولیس نظم عامه را به عهده دارد.
این خانم پنگلیپوش، چالشها فراروی زنان افغان را رد نمیکند. او در جریان صحبتهایش برایم گفت که وقتی یک خانم افغان پایش را از خانه بیرون میگذارد تا پس از برگشتاش به خانه با هزاران مشکل مقابل میشود. با این وجود، میتوان این مشکلات را حل کرد؛ تنها زمانی که شجاع باشیم.
از دستآوردهایش پرسیدم، خانم نزار گفت که دستآوردهای زیادی در زندگی داشته است. او گفت به دلیل فعالیتهایی که در وظیفه داشته است در این اواخر ترفیع رتبه کرده است. همچنین در یک نظرسنجی از سوی دفتر “اویک” در ماه مارچ امسال که برای انتخاب زن برتر در ولایت بلخ راهاندازی شده بود، خانم نزار یکی از دو زن برتر در این نظرسنجی شناخته شد.
خانم نزار در مورد تهدیدات در وظیفهاش میگوید که بارها از طریق تلیفون او را تهدید کردهاند و پیامهای تهدیدآمیز در صفحۀ فیسبوکش گذاشتهاند، اما او هراسی از این تهدیدها ندارد. او میافزاید: “هنگامی که لباس نظامی را بر تن میکنم احساس غرور میکنم. این حس مرا در مقابل هر تهدیدی قوی میسازد، برایم شجاعت میدهد و مرا انگیزه میدهد تا برای کشورم در جنگ آماده باشم.”
یگانه آرزوی بزرگ خانم نزار، صلح و آرامی در سراسر افغانستان است. او میگوید منتظر روزی است که افغانها در یک فضای صلح و آرامش زندگی کنند و صدای فیر مرمی دیگر در کشور شنیده نشود.
در پایان قابل یادآوری است که نادره نزار، سه پسر و چهار دختر دارد.
