ایالات متحده امریکا و سازمان نظامی ناتو با سقوط دادن حکومت طالبان در افغانستان، اهداف بعدی شان را ایجاد یک حکومت با ثبات، تأمین صلح، ایجاد نیروهای مجهز با تسلیحات مدرن، مبارزه با تروریزم، مبارزه با کشت مواد مخدر و بعدتر مبارزه با فساد اداری اعلام کردند و بدین ترتیب به حضور نظامی شان در افغانستان ادامه دادند.
هرچند بعد از سرنگونی حکومت طالبان، کمکهای بینالمللی به گونه سیلآسا به افغانستان سرازیر شد و پیشرفتهایی نیز در عرصههای حقوق زنان، رسانهها و تشکیل نظام سیاسی پدیدار گردید، اما طوری که دیده میشود تاکنون امریکا و اعضای ناتو نتوانستهاند تعهدات اصلی شان را به گونه شاید و باید عملی کنند. زیرا باوجود تمام حمایتهای مالی و سیاسی جامعه جهانی، هنوز در افغانستان صلح تأمین نشده و یک حکومت باثبات به میان نیامده است.
ماموریتی که نیروهای خارجی در افغانستان در امر مبارزه با مواد مخدر انجام دادهاند، تاکنون نتیجه چندانی در پی نداشته است، به جز این که بودجههای هنگفتی در این زمینه به مصرف رسیده و گاهی کارهای نمایشی صورت گرفته باشد. حتا مقام‌های دولتی اعتراف میکنند که مبارزه با مواد مخدر در کشور ناکام است. مردم افغانستان و جهان در حالی از مبارزه ناکام با پدیده مواد مخدر در کشور انتقاد دارند که طی سالهای گذشته حدود 9 ملیارد دالر در این بخش هزینه شده است.
یک و نیم دهه میشود که ایالات متحده امریکا در افغانستان حضور نظامی دارد و مدعی مبارزه علیه تروریزم میباشد. در حالی که در این مدت بیــش از 100 هزار ملـکی به اثر جنگها جان خود را از دست دادهاند، ولی در طی این مدت نه تنها گروههای بینالمللی تروریستی از بین نرفته است بلکه گروههای جدیدی نیز در سطح منطقه، به خصوص افغانستان، ظهور کردهاند. طالبان تاکنون صحنه را خالی نکرده و همواره به عنوان بزرگترین درد سر برای نظام کنونی کشور فعالیت داشتهاند.
داعش، یکی از گروههای نوظهوری است که فراتر از افغانستان، امنیت منطقه و جهان را به خطر مواجه کرده است.
با این حال، آنچه نیروهای خارجی در رأس ایالات متحده امریکا در افغانستان به آن تأکید دارند، آموزش نیروهای افغان و تجهیز و حمایت آنان میباشد. اما با توجه به این که افغانستان بارها به خاطر کمبود تجهیزات دست به دامن کشورهای چون هندوستان، چین و روسیه شده است، گفته میتوانیم که امریکا و متحدان بینالمللی آن در این زمینه نیز کوتاهی قابل ملاحظهای داشتهاند.
حامدکرزی، رییس جمهور پیشین کشور، بارها صدایش را نسبت به کمبود تجهیزات نظامی در کشور بلند کرد، اما طوری که دیده شد، ایالات متحده امریکا هیچ جواب مثبتی در این زمینه نداشت. به همین شکل، در دوران حکومت وحدت ملی نیز بیشترین تجهیزات نظامی برای نظامیان افغان از هندوستان و روسیه و چین تأمین شده است، نه امریکا.
در رابطه به تأمین صلح نیز طوری که دیده میشود حکومت در تکاپوی گفتگو با گروههای مخالف دولت میباشد اما مخــالـف اصلــی نظام كه گروه طالبان است، هنوز به ميــز مــذاكــره حاضر نشده است. دولت حتا امتیازات حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار را پذیرفت و با این حزب توافقنامه صلح امضا کرد، در حالی که ایالات متحده امریکا و سازمان ناتو رهبر این حزب را در لیست سیاه خود قرار داده و مانع بزرگی را در زمینه اجرای آن ایجاد کردهاند.
عــلاوه بر این، طالبان به عنوان مخالف اصلی نظام کنــونــی، تاکنــون هیــچ تمایلــی به صلح نشان نــداده انـــد، هـرچند نشستهای چهارجانبه صلح با حضور نمایندگان افغانستان، پاکستان، چین و امریکا به مقصد آوردن طالبان به میز مذاکره چندین بار برگزار شد.
در عرصه بازسازی هم با آن که افغانستان ظرفیت اقتصادی قابل توجهی در منطقه دارد، اما هنوز به کمکهای بیرونی نیازمند است. از جانبی هم، نحوه عملکرد سازمانهای بینالمللی و کشورهای خارجی در رابطه به کمکهای مالی شان به افغانستان، طوری بوده است که به جای اصلاح و بهبود وضعیت، بعضاً به گسترش فساد و خرابی اوضاع کمک کرده است.
قصر سفید، پس از واقعه 11 سپتمبر در سال 2001 میلادی که ساختمان تجارت جهانی در نیویارک امریکا هدف حمله شبکه القاعده قرار گرفت، مبارزه جهانی علیه تروریزم را اعلام کرد. با توجه به این که اسامه بن لادن، رهبر شبکه القاعده، روابط نزدیکی با طالبان داشت، امریکا از این گروه خواست تا او را تسلیم آن کشور کند. اما زمانی که طالبان به این درخواست امریکا جواب رد دادند، این کشور به حمایت سازمان نظامی ناتو و کشورهای متحدش در صدد حمله به خاک افغانستان شد. در این زمینه پاکستان نيز حریم هوایی و زمینی خود را در اختیار امریکا و متحدان آن قرار داد. به تاریخ 16 میزان 1380 خورشیدی، ایالات متحده امریکا با بمباران قرارگاههای نظامی طالبان، رسماً جنگ علیه این گروه را آغاز کرد و بعد از آن نیروهای خارجی زیر عنوان مبارزه با تروریزم وارد افغانستان شدند. اگرچه فعلاً ماموریت جنگی نظامیان خارجی در افغانستان پایان یافته و اکثریت آنان به خانههای شان برگشتهاند، اما شماری از این نظامیان تا هنوز در قالب ماموریت حمایت قاطع در افغانستان حضور دارند.
