ads

وعده‌های اشتغال‌زایی رهبران حکومت چه شد؟

ایجاد یک ملیون شغل برای افراد بیکار و فایق آمدن به معضل بیکاری در کشور، از شعارهای اصلی رییس جمهور و رییس اجرایی در جریان مبارزات انتخاباتی شان بود؛ شعاریی که پس از حدود چهار سال نه تنها عملی نشده است بلکه رقم بیکاران در کشور نسبت به گذشته افزایش یافته است.

نویسنده: asir
3 اسد 1397
وعده‌های اشتغال‌زایی رهبران حکومت چه شد؟

ایجاد یک ملیون شغل برای افراد بیکار و فایق آمدن به معضل بیکاری در کشور، از شعارهای اصلی رییس جمهور و رییس اجرایی در جریان مبارزات انتخاباتی شان بود؛ شعاریی که پس از حدود چهار سال نه تنها عملی نشده است بلکه رقم بیکاران در کشور نسبت به گذشته افزایش یافته است.

اکنون شماری از جوانان از افزایش نرخ بیکاری در کشور نگرانی دارند و این پرسش را مطرح می‌کنند که وعده‌های اشتغال‌زایی رهبران حکومت وحدت ملی چه شد؟ آن‎ها از عملی نکردن تعهدات حکومت در کاهش نرخ بیکاری سخت انتقاد‌ می‌کنند. به باور جوانان، سران حکومت وحدت ملی نه تنها در پایین آوردن نرخ بیکاری ناکام بوده‎اند بلکه خودشان یکی از عوامل اصلی افزایش نرخ بیکاری در کشور می‌باشند.

محمدرضا جویا، یک تن از جوانان تحصیل‎کرده کشور زمان طولانی است که بیکار ‎می‎باشد. وی حدود چهار سال قبل، سند فراغت خود را از رشته اقتصاد پوهنتون بلخ به دست آورده است. اما در این مدت چانس با وی یاری نکرده است تا در یکی از نهادهای دولتی و یا خصوصی بلخ شامل کار شود. سرانجام رضا با هزاران امید رخت سفر بسته و با این امید که شاید در یکی از نهادهای دولتی و یا خصوصی در مرکز کشور جذب شود، روانه کابل می‌شود.

این جوان تحصیل‎کرده که بیش از یک سال می‎شود در یکی از مسافرخانه‎های کوته سنگی بود و باش دارد در مصاحبه با کلید گفت که وی در مدت چهارده ماه گذشته در حدود 50 سی وی (خلص سوانح) را به نهادهای دولتی فرستاده است. جویا به عنوان مثال گفت: “من در این مدت، ده مرتبه در بخش پست‎های قراردادی امتحان داده‎ام. یکبار در وزارت شهرسازی و مسکن برای شامل شدن در امتحان تحریری قبول شدم، ولی متأسفانه به دلیل اینکه در این وزارت واسطه نداشتم برای مصاحبه رو در رو دعوت نشدم.”

جویا همچنان کارکرد سران حکومت وحدت ملی در رابطه‌ به محو فساد اداری را ناتوان خواند و افزود: “هرچند رییس جمهور در آغاز کارش به جوانان تعهد سپرده بود که فساد در استخدام افراد در ادارات دولتی را برمی‎چند، اما متأسفانه نتوانست این تعهد خود را عملی کند”

مجتبی حیدرزداه، یکی از جوانان تحصیل‎کرده در پایتخت، می‎گوید که حکومت وحدت ملی نه تنها در کاهش نرخ بلند بیکاری و محو فساد اداری و مبارزه با واسطه‎گرایی کار بنیادی نکرده بلکه با اجرای برنامه‎های سمبولیک خاک به چشم جوانان نیز زده است. وی در مصاحبه با کلید گفت: “یگانه امید جوانان تحصیل‎کرده کشور، استخدام افراد واجد شرایط برای 17 هزار بست خالی در نهاد‌های دولتی بود، اما دیده می‌شود که با استخدام این افراد، با توجه به نرخ بلند بیکاری، آب از آب تکان نخورده است.”

حیدرزاده از سران حکومت وحدت ملی و به خصوص از وزارت کار و امور اجتماعی می‌خواهد که راه‎های دیگری را برای کاهش نرخ بلند بیکاری در کشور روی دست بگیرند. از سویی هم، عین‎الدین بیک، یک تن از فعالان مدنی، به این باور است که تعهدشکنی‎های حکومت باعث ناامیدی مردم شده است. به باور وی، حکومت وحدت ملی و سازمان ملل در چهار سال گذشته در قسمت کاهش بیکاری کدام برنامه مؤثری را نداشته اند. بیک افزود: “تمام پول‌هایی که از سوی سازمان ملل و کشورهای کمک‎کننده به افغانستان می‎رسد، در جیب سران حکومت ریخته می‎شود. از سوی دیگر، افراد بلندپایه دولتی که قدرت را در انحصار خود دارند، این پول‎ها را غرض انجام کمپاین‎های انتخاباتی خود مصرف خواهند کرد.”

این فعال مدنی هشدار می‎دهد که اگر وضعیت به همین شکل ادامه پیدا کند، ممکن است گروه‎های مخالف دولت از افراد بیکار سوء استفاده کرده و حتا آن‎ها را به فعالیت‎های ضد حکومتی تشویق کنند.

براساس آمار اداره احصائیه مرکزی، نرخ بیکاری در جریان حدود چهار سال گذشته از عمر حکومت وحدت ملی، افزایش یافته است. حسیب‎الله موحد، معین مسلکی اداره احصائیه مرکزی، می‎گوید که هم اکنون حدود 24 درصد از نیروی کار افغانستان عملاً بیکار هستند. این آمار که در سال 1391 به 22 درصد می‌رسید، نشان دهنده رشد دو درصدی نرخ بیکاری در کشور است.

اداره احصائیه مرکزی می‌گوید که نرخ بیکاری نظر به فصل‌های سال نیز دچار تغییر می‌باشد. در خزان و تابستان رقم بیکاران کاهش می‎یابد و اما در فصل زمستان، گراف افراد بیکار بالا می‌رود.

اما عبدالفتاح عشرت احمدزی، سخنگوی وزارت کار، امور اجتماعی، شهدا و معلولان، معتقد است که در حال حاضر تقاضا برای جذب افراد در بازار کار موجود است ولی افراد جویای کار شرایط لازم را ندارند. عدم بلدیت با شرایط کاری، ندانستن لسان‌های خارجی و همچنان نداشتن تجربه‌ کاری از دلایلی است که به گفته احمدزی، باعث شده است تا شماری از فارغان پوهنتون‌ها از راه یافتن به بازار کار باز بمانند. وی افزود که ضعف کارگران داخلی باعث شده است تا کارگران خارجی زیادی در بازار کار افغانستان جذب شوند.

در کنار این موضوع،  یکی دیگر از دلایل افزایش نرخ بیکاری، مسدود شدن شمار زیادی از مؤسسات خارجی در کشور است. آن گونه که تحلیل‎گران می‌گویند، بازار کار افغانستان بیشتر یک بازار تزریقی و موقت بود که با آمدن خارجی‌ها رقم بزرگی از افراد را جذب کرد و پس از رفتن آن‌ها این افراد نیز بیکار شدند.

کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
طراحی و توسعه توسط تکشارک - Copyright © 2024

Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA