در ناحیه “ترال” کشمیر زیر کنترول هند، دهها هزار نفر در مراسم تدفین “سبزار احمد”، جوان شورشی که در رویارویی با نیروهای نظامی هند کشته شد، شرکت ورزیدهاند. سیفالله، یکی از رهبران محلی، میگوید: “سبزار احمد در راه تحقق یک آرمان بزرگ جان خود را از دست داد و حالا نوبت ما است که راه وی را تعقیب کنیم؛ چون راه دیگری نداریم. وقتی در وطن ما چنین ظلمی روان باشد، عزت و آبروی مادران و خواهران ما در مخاطره باشد و بلاخره برادران ما کشته شوند، پس تکلیف ما جوانان چه خواهد بود؟”
کشمیر یک منطقه مورد مناقشه میان کشورهای هند و پاکستان است. از سال 1990 بدینسو در حدود 100 هزار نفر در این منطقه جان خود را از دست داده است. در ماه جولای گذشته، مرگ “برهان وانی”، پستهرسان که در خدمت شورشیان قرار داشت، مردم را عزادار کرده بود. آقای “راجش یادیو”، سخنگوی قطعات نظامی هند، مرگ “سبزار احمد” را که وظیفه برهان وانی را به ارث گرفته بود، یک اتفاق نیک خوانده و میگوید: “چند روز است که نسیم شادی مناطق شمال و جنوب کشمیر را نوازش میدهد. ما موفق شدیم 10 تروریست، به شمول سبزار احمد، جانشین برهان وانی را به قتل برسانیم. این یک دستآورد بزرگ به حساب میآید.”
در پی قتل برهان وانی در سال گذشته، تظاهراتی برپا شد که طی آن 150 نفر کشته شدند و شش ماه در منطقه کشمیر وضعیت فوقالعاده و قیود شبگردی اعلان شد و خدمات موبایل و انترنت نیز قطع گردید. حالا هم وضعیت چنین شده است.
در حالی که رهبران جداییطلب در زندان اند، معترضان به شمول متعلمان مکتب، به سرکها برآمدهاند. شایسته 16 ساله و یکی از اعتراضکنندگان، میگوید: “ما، پدرکلانها، پدران، برادران و خواهران و حتا جان خویش را قربان میکنیم. این وضعیت تا چه وقت دوام خواهد داشت؟ تحمل کرده نمیتوانیم. آنها با متعلمان معترض مکتب نیز برخورد ظالمانه داشته و بالای شان فیر میکنند.”
با وجود وارد شدن تلفات، معترضان روز به روز شجاعت بیشتر نشان میدهند. آقای “مانی چیبر”، کارشناس امور امنیتی، میگوید: “مشکل کلان عدم موجودیت رهبریت است. فقط شماری از پسران و دختران جوان هستند که برای کشته شدن از منازل خویش میبرآیند. آنها به سردمداران هند پیام فرستاده و میگویند که بیایید ما برای کشته شدن آماده هستیم و دیده شود که چه تعداد ما را کشته میتوانید.”
اخیراً یک سرباز هندی، یک شهروند کشمیری را پیش روی موتر بست و وی را کشان کشان از ناحیهای که معترضان در آن حضور داشتند، انتقال داد. ولی بعدتر، قومندان این نیروها، افسر مذکور را انسان “مبتکر” خوانده و برایش پاداش اعطا کرد.
اما آقای “پریم شکر جا”، ژورنالیست، انگیزه حکومت در مقابل تظاهرکنندگان را از دست رفته توصیف کرده و میگوید: “وقتی شما انگیزه تان را از دست دهید، در نبرد با جانب مقابل احساس ضعف نموده و به زودی قدرت تان کاهش مییابد. ما در کشمیر شکست خوردهایم و هیچکسی هم در این منازعه از ما حمایت نمیکند.”
برای رفع بحران رو به تشدید در کشمیر و ختم جنگ در این منطقه، ایران و ترکیه، اعلام آمادگی کردهاند که میان هند و پاکستان میانجیگری میکنند. اما هند همیشه چنین پیشنهاداتی را رد کرده و نه با جانب پاکستان و نه هم با معترضان جوان کشمیری آماده مذاکره است.
با آن هم، آقای “کاپیل کاک”، تسهیلکننده مذاکرات، گفتگوی جوانب درگیر را یگانه راه حل بحران کشمیر دانسته و میگوید: “سه نسل، حیات خویش را فدای این جنگ کردند، ولی حکومت هند موفق نشد ریشه مشکلات را خشک کند. پس ما باید مسأله را حتا اگر خیلی حساسیتبرانگیز هم شده باشد، از طریق گفتگو حل و فصل کنیم تا مردم برای همیشه از این مصیبت نجات یابند.”