ترس از ناکامی در امتحانات، کودکان هندی را مجبور به خود کشی کرده است.
در سال جاری، بیشتر از 40 شاگرد در ایالت مرکزی مدهیا پردیش هند، از ترس کسب نتیجه بد در امتحانات دست به خودکشی زده اند.
ابهیشیک ساهو، نوجوان 17 ساله‌ای که سال آخر دروس مکتب را به پایان می‌رسانید، چند روز قبل از شروع امتحانات خود را حلق آویز کرد.
ابهیشیک، در نامه‌ای که برای والدین خود نوشته بود، دلیل خودکشی خویش را ترس از ناکامی در امتحان فزیک عنوان کرده، گفته بود، من در امتحان فزیک کامیاب شده نمی‌توانم و از جانبی هم توان مشاهده ناکامی خود را ندارم.
آقای سینگ، یکی از معلمان مکتب وی، می‌گوید: “ابهیشیک یک شاگرد نورمال و خیلی با دسیپلین بود. در دروس خویش خیلی فعال و در فعالیت‌های گوناگون شرکت می‌کرد. از نامه‌ای که بجا گذشته بود، دانستیم به خاطر ضعیف بودن در مضمون فزیک و اخذ نتیجه نامطلوب سخت در هراس بوده است، مشکلی که وی را تا سرحد مرگ رهنمون شد.”
نوجوان دیگری به اسم “ادیتیا مان سینگ” که 16 سال عمر داشت و در صنف 11 یکی از مکاتب ایالت مدهیا پردیش درس می‌خواند، نیز در ماه فبروری گذشته دست به خودکشی زد.
وی که هنرمند خوبی بود و در یکی از کانال‌های تلویزیونی نیز آهنگ می‌خواند، در پارک مقابل منزل شان خود را حلق آویز نمود.
مشکل وی هم این بود که فکر می‌کرد، در امتحان ریاضیات کامیاب نخواهد شد.
آقای “راجش بهودوریا” افسر پولیسی که در قسمت مرگ وی تحقیقات نموده است، می‌گوید: “تحقیقات ما نشان می‌دهد که ادیتیا تا صنف دهم یک شاگرد ممتاز بوده است و در صنف یازدهم با موزیک و سایر مصروفیت‌های دیگر سر و کار پیدا می‌کند که در نتیجه آن از درس‌ها عقب مانده و درجه صنفی‌اش پایین شده می‌رود، دوستان و صنفی هایش می‌گویند: از لیاقت و درجه صنفی خویش رنج برده، احساس دلتنگی می‌نمود. استادان مضمون‌های کیمیا و ریاضیات برایش گفته بودند که اگر وضعیت‌اش را بهتر کرده نتواند، در امتحانات ناکام مانده از مکتب اخراج خواهد شد.”
خانم اپارنا، مادر ادیتیا، مکتب و فشار های ناشی از شیوه درسی معلمان را، مسوول مرگ پسرش خوانده، گفت: “وقتی ساعت 12:30 بعد از ظهر می‌شد و همه شاگرد ها مکتب را ترک می‌نمودند، ادیتیا هنوز هم خانه نمی‌آمد و می‌خواست تا سه ساعت دیگر هم در صنف به تمرینات خویش ادامه دهد. پس از آن‌هم همین‌که به خانه می‌آمد، فی الفور کتاب هایش را گرفته به درس شروع می‌کرد. اکثرا نان چاشت را در موتر صرف می‌کرد. آنقدر زندگی‌اش پر مشغله شده بود که فرصتی برای راحت ساختن خویش نداشت. شما بگویید، یک شاگرد چقدر توان کار و زحمت دارد؟”
قرار معلومات مرکز ثبت جنایت، از سال 2005 الی 2014 ، میزان خود کشی شاگردان در ایالت مدهیا پردیش هند، در ده سال اخیر افزایش چشم‌گیری داشته است.
به طور مثال، قضایای خودکشی در سال 2004 که به 199 واقعه می‌رسید، در سال 2014 ضرب سه شده بود. دلایل اصلی این افزایش هم تصامیم نا معقول حکومت ایالتی است که شاگردان را تحت فشار مضاعف قرار می دهد.
آقای دیپک جوشی، وزیر معارف ایالت مدهیا پردیش، می‌گوید: “تصمیم داریم در مکاتب مشاورین و فزیولوجست‌ها را توظیف کنیم تا شاگردانی را که در مراکز اکادمیک و تحصیلی، از امتحان و نتایج خویش تشویش دارند، رهنمایی کنند. ما می‌خواهیم، فضایی را ایجاد نماییم که در آن شاگردان از امتحان و عواقب آن ترس جنون آمیز نداشته باشند. ما باید به اطفالی که مسایل آموزش و تعلیم را یک امر مشکل و لاینحل می دانند، کمک نماییم از خواب و خیالات خویش بیرون آیند.”
داکتر راهول شرما، یک تن از همین فزیولوجیست ها که معتقد است معلمان باید مشوق و حمایت‌گر شاگردان باشند، می‌افزاید: معلمان هنگام صحبت و ارایه نظر در مورد لیاقت شاگردان جانب احتیاط را در نظر داشته باشند و شاگردان را برای اخذ نتایج و درجات بلند زیر فشار قرار ندهند. گاه گاهی به چشم خویش مشاهده کرده ایم که شاگردان حتی در داخل صنوف درسی با تبعیض روبرو می شوند. شاگردانی که دارانی نتایج عالی و لیاقت بیشتر می باشند نسبت به شاگردان تنبل و کم تحرک، بیشتر تشویق گردیده به دیده قدر نگریسته می‌شوند. این اتفاقات می‌تواند بالای اطفال فشار آورده دلتنگی شان را بیشتر کند.”
طبق احصائیه مرکز ثبت جنایات هند، در ده سال اخیر به تعداد 4700 شاگرد مکتب در ایالت مدهیا پردیش دست به خودکشی زده اند. شماری از شاگرد ها به این عقیده اند که برعلاوه معلمین، والدین نیز بالای آنها فشار آورده خواهان اخذ درجات بالا می شوند، اما وقتی آنها فکر می کنند که قادر به برآورده شدن خواسته های ایشان نمی شوند، دست به خودکشی می زنند.
عفیفه شاگرد صنف 11 مکتب، می گوید: “این روز ها همه شاگرد ها برای اخذ نمرات و درجات بالا و خوب زیر فشار قرار دارند. آموزش روز به روز رقابتی می شود. وقتی ما نمی توانیم طبق خواسته سایرین به درجات بالا نایل شویم، چگونه آرامش و خون سردی خود را حفظ کنیم. خلاصه، وقتی که خود در وضعیت روانی بدی قرار داریم، فشار جامعه نیز به آن افزوده می گردد.”
اما آنچه لازم است باید انجام داده شود، تا جلو این همه دلتنگی های شاگردان و قضایای خودکشی از بین برود.
