حامد کرزی روز چهار شنبهء هفتهء پیش زنگ مکتب لیسۀ امانی را به صدا در آورد و سال تعلیمی جدید را آغاز کرد. همراه با او یک نفر طالب هم چند چکش بر زنگ نواخت. این کار سیمبولیک پرسشی را مطرح می سازد که آیا خوشبینی که کرزی از مصالحه با طالبان دارد و اینکه طالبان دوباره مکتب ها را نسوزانند، می تواند جنبۀ عملی و واقعی پیداکند؟
فاروق وردک وزیر معارف نیز چندی قبل در سفری به لندن گفته بود که طالبان دیگر مکاتب را نمی سوزانند و آماده اند که در کار معارف همکاری داشته باشند و بعد گفته شد که طالبان در ولسوالی اندر ولایت غزنی مسئولیت 21 مکتب را گرفته اند. اما اینکه این تبلیغات واقعاً درست باشد، کسی باور کرده نمی تواند. چون در مناطق زیر کنترول طالبان نه تنها هیچ مکتبی وجود ندارد که سایۀ مکتب به تیر زده می شود.
با تمام این خوشبینی ها حال که سال تعلیمی 1390 آغاز شد، بازهم حدود 500 هزار طفل و نوجوان از رفتن به مکتب محرومند و 40 درصد مکاتب کشور فاقد ساختمان می باشند که معلمان در زیر سایۀ درختان و خانه های فرسوده به تحصیل شاگردان می پردازند. وزیر معارف در آغاز این سال وعده می دهد که در سال جاری تعمیر یک هزار مکتب در افغانستان ساخته خواهد شد.
برای افغانستانی که فقط 24 درصد باشندگان آن باسواد اند و در این سی سال به ویرانه ای مبدل شده ، توجه به تحصیل و سواد فرزندان آن توجه به مرهم زخم ناسور است که اگر چنین نشود، نمی توان در آینده نامی از پیشرفت و تعالی را بر زبان آورد. حال که در افغانستان 8 ملیون شاگرد سرگرم فراگیری تحصیل اند و از جمله بیش از سه ملیون آن را دختران تشکیل می دهند، قدم مهی در راه کسب سواد و دانش هرچه بیشتر مردم ما به حساب می آید. زیرا تداوی زخم های کنونی کشور فقط با فرزندان با دانش وبا سواد ممکن است نه با ملتی بی سواد. بسیاری از متخصصان تعلیم و تربیه به این باورند که در آتش زدن مکاتب ما دست بیگانگان و دشمنان مردم افغانستان دخیل است. چون این دشمنان افغانستان است که نمی خواهند کشور ما راه تعالی و ترقی را در پیش داشته باشد که آتش زدن مکاتب و دشمنی با معارف مهمترین قدم برای بر آوردن چنین خواستی به حساب می آید.
با اینکه معارف افغانستان زیر فشار های خورد کننده ای قرار دارد، دختران و زنان ما بیش از همه این فشار ها را تحمل کرده، اگر از یکسو نا امنی ها دروازۀ مکاتب دخترانه را زود تر تک تک می کند و آنها را نذر آتش می سازد، از سوی دیگر سنت های عقب مادۀ قرون وسطایی این پروسه را تقویت کرده و بیش از همه دختران را از رفتن به مکتب و دستیابی به سواد و دانش محروم می کند.
با اینکه در جلوگیری از رشد و پیشرفت معارف در افغانستان فکتور نا امنی نقش عمده را بازی می کند، اما این را نباید فراموش کرد که مشلات فرهنگ سنت گرایانه در این مورد مزید بر علت شده و راه بخشی از نونهالان دختررا از رفتن به مکتب سد می دارد و این جاست که در کنار مبارزه مسلحانه برای حفظ مکاتب باید مبارزه شدید فرهنگی را نیز به راه انداخت تا سد های که در برابر دختران ما جهت جلوگیری از رفتن به مکتب ایجاد گردیده خود به خود شکسته شوند. این کار یکروزه نه که طولانی است و دراین راستا نقش رسانه ها می تواند گل سر سبد به حساب آید.
با اینکه در سال جدید که 170 هزار آموزگار جهت تدریس در وزارت معارف مصروف اند و خوشبختانه 28 درصد آنان را زنان تشکیل می دهند و با کتب جدید و نصاب درسی نسبتاً خوبی رو به رو اند، اما با تاسف که گفته می شود، کتاب های جدید تا حال به دسترس شاگردان برخی از ولایات نرسیده که این خود می تواند با بسته شدن راه ها به علت نا امنی ها و یا عوامل طبیعی در آینده مشکل آفرین گردد، وزارت معارف باید هرچه در توان دارد این کار را با آغاز سال تعلیمی جدید حل می کرد و نمی گذاشت که با وجود بودن چنین کتاب هایی بازهم شاگردان به همان کتاب های کهنه و فرسودۀ گذشته پناه ببرند.
اینک با هزار درد و مشکل سال تعلیمی جدید را آغاز می کنیم و این وظیفۀ آموزگاران مکاتب اند که با درک شرایط فعلی، با اینکه تمام آموزگاران واقعاً دچار پرابلم های جدی اقتصادی اند و روزانه جهت امرار معاش باید به چند کار بپردازند، توجه بیشتر به آموزش شاگردان شان مبذول دارند و نگذارند تا دشمنان دانش و تحصیل کار شان را به بن بست بکشانند. خانواده ها کمتر از آموزگاران وظیفۀ کمک با فرزندان شان را ندارند. در صورتی دو عنصر معلم و والدین دست به دست هم بدهند و از دل و جان در راه با سواد و بادانش کردن فرزندان و نونهالان جامعه تلاش کنند، بخش مهمی از مشکلات و بن بست ها را برداشته می توانند وهمه امیدوارند که در سال جدید این کار بیشتر و بهتر از سالهای قبل به سر برسد.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
