در کوریای جنوبی، خصوصا بخش‌های شرقی و جنوب‌شرقی آن، لذت و ذایقهء گوشت بریان “سرخ شده” مرغ و سایر پرندگان، غوغا برپا کرده‌است.
از همین سبب، در کشور مذکور رستورانت‌های زیادی وجود دارند که برای مشتریان خویش مرغ بریان سرویس نموده و از دید تجارتی هم سود سرشاری بدست می‌آورند.
ولی این کار، صدماتی هم دارد که در اثر آن شمار زیادی مالکان رستورانت‌ها، به شکست مواجه می‌شوند.
جاسون شرودر، از سیول گزارش می‌دهد:
تفاوت مهم میان مرغ‌های بریان امریکایی و کوریایی بستگی به چگونگی استفاده از سرکه‌های گوناگون برای اخته نمودن آن‌هاست.
در این‌جا بهترین نوع سرخ کرده آنست که با چاشنی لوبیا و سیر برای مشتریان عرضه گردد.
آقای “لی سیون – یوونگ” که کار و بار رستورانت را می‌نماید و تازه یک مرغ بریان معطر و خوشبو را از تاوه بیرون کرده‌است، می‌گوید: “من معمولا این نوع مرغ بریان را با چتنی که از بوره، مرچ سرخ، مرچ تازه وغیره مواد خوش ذایقه ساخته شده‌است، برای مشتریان عرضه می‌کنم.”
در کوریای جنوبی، کم از کم 50 هزار خانواده از غذاهای آماده شده از گوشت بریان مرغ و سایر پرندگان، استفاده می‌کنند که توسط موترسایکل‌ها به خانههای شان رسانده می‌شود.
بنابر این، عرضه چند نوع آن توسط ده‌ها رستورانت محلی منطقه، کار عجیب و غریبی نیست.
خانم “جیونگ ایون – جیونگ”، نویسنده کتابی در مورد تاریخ صنعت استفاده از گوشت پرنده‌ها در کوریا، می‌گوید: “عرضه غذاهای تهیه شده از گوشت پرنده‌ها در رستورانت‌ها، 20 سال پیش هنگامی که بحران مالی آسیا، وضعیت اقتصادی کوریا را برهم زد، رایج شد، در حاشیه بحران مذکور، شمار زیادی از جوانان وظایف خویش را از دست دادند که البته شمار زیاد آنان به کار و بار آزاد و روزمزد پرداختند. باز نمودن رستورانت هم یکی از همین فعالیت‌های آزاد محسوب می‌شد، همان بود که کوریایی‌ها به مصرف غذاهای تهیه شده از گوشت پرندگان آغاز نمودند و در پهلوی آن رستورانت‌های شهر نیز از محبوبیت خاصی بخوردار شدند.”
موصوفه، می‌افزاید، در این‌جا تفکر دیگری هم بوجود آمده است، مثلا اگر کسی بخواهد برای خود زمینه اشتغال آماده نماید، برایش می‌گویند، شما باید یک رستورانت باز کنید، حتی اگر در صنعت تولید غذا و آشپزی تجربه هم نداشته باشید.
از همین سبب، متقاضیان برای کسب توانایی‌های لازم اکادمیک، صنوف آموزشی مورد نیاز را سپری می‌کنند.
آقای “شین هیوون – هوو”، مدیر مکتبی در شهر سیول، شاگردان را در قسمت پیش‌برد و اداره یک برنامه کاری آموزش می‌دهد.
وی که، صنعت تولید و تهیه مواد غذایی را رقابتی، ولی موفقیت در آن‌را چندان دشوار نمی‌داند، می‌گوید: “همه مردم به گوشت پرندگان علاقه دارند، از همین سبب شمار مشتریان رستورانت‌ها خیلی زیاد شده‌است، آماده کردن زمینه ء کار هم چندان هزینه بردار نیست و مربوط به توانایی و سلیقه کسی است که می‌خواهد در میدان آن قدم بگذارد.”
همین هزینه کم است که هر کس می‌خواهد، به کار و بار هوتل‌داری و عرضه غذاهای تهیه شده از گوشت پرنده‌ها بپردازد.
همین سه سال پیش بود که آقای “پارک شی – کیوونگ” 45 ساله، 150 دالر امریکایی قرض گرفت تا یک رستورانت باز نماید.
وی که در حال حاضر دارای اشتغال خوبی است، می‌گوید، برای آن‌که قادر گردد، خانواده‌اش را حمایت مالی کند، باید پول بیشتری بدست‌اش بیآید، می‌گوید: “من در سنی قرار دارم که باید پول بیشتر پیدا نمایم و هزینه‌ای تعلیم و آموزش دو کودک‌ام را در مکاتب و پوهنتون‌های خصوصی تامین کنم، اما برخلاف تصور من، دست زدن به این نوع کارها عاید چندانی ندارد، ولی رسیدن به این هدف چندان آسان نیست.”
رستورانت پارک، یکی از 50 رستورانتی است که در این ساحه وجود دارد.
پارک که رقابت موجود میان هوتل‌داران را مانع دیگری در راه جمع‌آوری پول و رسیدن به اهداف دانسته، می‌افزاید: “اوهو، در طول یک ماه، همین قدر کمایی می‌کنی که احتیاجات خویش را برآورده بسازی، بار ها به مشاهده رسیده است که پس از پرداخت قروض، خرید مواد خام و پرداخت معاش کارگران، چیزی برای خودت باقی نمی‌ماند.”
خانم “جیونگ ایوون – جیونگ”، نویسنده کتاب صنعت غذایی، وضعیت کار و بار پارک را استثنا دانسته، می‌گوید، بسیاری از صاحبان صنایع هرگز قادر به حصول کمایی نمی‌شوند.
وی، می‌افزاید: “با وجود آن‌هم نمی‌توانند رستورانت‌های خویش را بسته کنند، زیرا در آن صورت همه چیز از دست شان می‌رود، بسیاری از مالکان رستورانت‌ها در بدل پول قرضی که می‌گیرند خانه خویش را به تضمین می‌گذارند. پس از مدتی که کار و بار رستورانت شان خوب پیش نرفت، خانه خود را در تاوان آن از دست می‌دهند.”
خانم جیونگ، می‌گوید، هر ساله تقریبا نیمی از مالکان رستورانت‌ها، ورشکست شده به خاک سیاه می‌نشینند، اما این ناکامی مانع کسانی‌که می‌خواهند تازه دست به این کار بزنند، نمی‌شود.
نبود فرصت کاری برای فارغان پوهنتون‌ها، سبب شده‌است که سن و سال صاحبان رستورانت‌ها سال به سال پایین‌تر شده برود، مانند آقای “لی سیون – یونگ” 31 ساله، مالک رستورانت نزدیک خانه‌ای ما که پس از افتتاح رستورانت و عرضه غذا های تهیه شده از گوشت پرندگان، کار و بار آن را خیلی دشوار می‌خواند.
وی که رقابت میان مالکان رستورانت‌ها را چالش دیگری در راه کسب درآمد می‌داند، می‌گوید: “ما این کار را “مسابقه‌ای اقمار چکین” می‌نامیم، مردم نرخ‌های خویش را پائین می‌آورند تا هم قطاران خویش را ورشکسته سازند.”
آقای “لی”، می‌افزاید، کار و بار رستورانت یک مصروفیت عالی است و من هرگز آن را به قمار تبدیل نمی‌کنم.
