ads

مواد مخدر بزرگترین بلای خانمان سوز

دیروز جمعه، 4 سرطان روز بین المللی مبارزه با مواد مخدر بود. این روز از همۀ نقاط جهان در افغانستان معنی اصلی و خاص خود را پیدا کرده میتواند و گویی این روز را بر قامت ملک ما بریده اند.    

نویسنده: The Killid Group
5 سرطان 1389
مواد مخدر بزرگترین بلای خانمان سوز

 

دیروز جمعه، 4 سرطان روز بین المللی مبارزه با مواد مخدر بود. این روز از همۀ نقاط جهان در افغانستان معنی اصلی و خاص خود را پیدا کرده میتواند و گویی این روز را بر قامت ملک ما بریده اند.

زیرا هم اکنون افغانستان حدود 90 درصد مواد مخدر جهان را تولید میکند و بیش از یک ملیون معتاد در خود افغانستان وجود دارد و 60 درصد از مواد مخدر تولید شده در افغانستان در همین منطقه به مصرف میرسد. لذا هیچ حرفی در جهان در مورد مواد مخدر مطرح شده نمیتواند که دران نامی از افغانستان نباشد.

در سه سال گذشته در افغانستان 23 هزار تن مواد مخدر تولید شده است ، در حالیکه مصرف جهانی مواد مخدر سالانه به 15 هزار تن میرسد. موادیکه به صورت ضمیموی برای تبدیل تریاک به هیروئین در افغانستان به مصرف میرسد، در سه سال گذشته 39 هزار تن بوده و به این صورت جمع تولید هیروئین و انواع مختلف آن به 62 هزار تن رسیده و درین مدت 47 هزار تن  مواد مخدر ذخیره شده است.

این ذخایر بسیار بلند، باعث گردیده تا نرخ آن در جهان و مخصوصا در افغانستان به شدت افت داشته باشد.

امسال با اینکه حاصل مواد مخدر نسبت به سالهای گذشته در اثر مرضی که د رمزارع کوکنار شایع شد، بسیارکم بود، اما به علت موجودیت ذخایر بسیار بزرگ مواد مخدر بازهم قیمت تریاک بالا نرفت و در همان کیلوی 60 دالر باقی ماند.

آخرین ارزیابی های بخش مواد مخدر سازمان ملل نشان میدهد که در افغانستان بیش از یک ملیون نفر معتاد به تریاک و هیروئین اند، که بخشی از آنان را زنان و کودکان تشکیل میدهند، درحالیکه با معتادا چرس این تعداد تا یک و نیم ملیون نفر افزایش می یابد، زیرا تولید چرس در سال گذشته در افغانستان به 3500 تن رسید.

این فاجعه برای مردم ما از هر حادثۀ دردناکتر و خطرناکتر است، مخصوصا که مافیا نسل کاری ما را هدف قرار داده، در میان این یک ملیون معتاد اکثریت آنان را جوانان میان 14 تا 25 سال تشکیل میدهند. زنان معتاد که هیچ مرز انسانی و اخلاقی را ندانسته، دختران و پسران کودک شانرا به اعتیاد میکشانند، از همه درد ناکتر است. تحقیقات نشان میدهد که برخی از جوانان معتاد ما از ایران برگشته اند و ایران بستر مناسبی برای به اعتیاد کشاندن جوانان افغان تشخیص داده شده است.

در ایران عمداً جوانان ما به اعتیاد کشانده میشوند و وقتی معتاد شدند به خاطریکه دسترسی به مواد مخدر در افغانستان بسیار اسان و نرخ آن بسیار ارزان است، این طرف رو می آورند وهر روز بر این گراف افزوده میشود. در نقاط دور دست کشور که دران جا ها نه  داکتری وجود دارد و نه داروی دستیاب می شود، زنان و حکیمجی ها به علاج با تریاک رو می آورند و رفته رفته زنان و کودکان را به اعتیاد میکشانند، بگذریم ازینکه بیکاری و بگومگوهای خانوادگی و رنج ناشی از فقر نیز عده ای از هموطنان را وادار به استعمال تریاک و بالاخره هیروئین مینماید.

در مناطق تریاکزا زنان و دختران جوانان در موقع حاصل برداری بر غوزه های کوکنار نیش میزنند و به جمعاوری شیره میپردازند و آرام ارام با بوی تریاک عادت کرده و در صورت دوری با جان دردی های شدیدی رو به رو میگردند، لذا دوام این حالت این زنان «نیشگر» را مجبور به مصرف دایمی تریاک مینماید.

معتادان گروهی اند که بالاخره از کار و تولید میمانند و از خانواده جدا شده و راهی خرابه ها و قبرستان ها میگردند، آنان برای بدست آوردن پول اعتیاد به هر خفتی تن میدهند و با استفاده از سرنج های آلوده به ویروس، مریضی ایدز را در جامعه شایع میسازند و به این ترتیب جامعه را به رکود عجیبی رو به رو میسازند.

مبارزه با مواد مخدرکار آسانی نیست. زیرا فقط 3 درصد عاید مواد مخدر افغانستان به جیب دهاقین و قاچاقچیان داخل افغانستان ریخته میشود.

در حالیکه چهارده در صد خانواده ها به مواد مخدر سرو کار دارند، یک ملیون معتاد اند و حدود یک صد هزار نفر به پخش آن اشتغال دارند و دیگر تمام عاید ناشی ازان به جیب مافیای منطقوی و جهانی مواد مخدر ریخته می شود.

به این صورت تا زمانی یک دولت مردمی و با صلاحیت در افغانستان به وجود نیاید که ارادۀ کامل و جدی برضد مواد مخدر برخوردار باشد و دست مافیا با قدرت و توانمندی مردمی با همکاری های منطقوی و بین المللی از افغانستان قطع نسازد، هیچ امیدی برای از میان برداشتن زرع و قاچاق مواد مخدر  در افغانستان به میان نخواهد آمد و کسی قادر به جلوگیری از اعتیاد بیشتر افغانها نخواهد شد.

افغانها با این همه اعتیاد و تمرکز مافیا برای زرع بیشتر مواد مخدر و سود بردن ازآن با چلنج خاصی رو به رو اند که اگر به زودی خود را نجنبند و درین راه تلاش ننمایند، فرصت ها از دست خواهند رفت و اکثریت جوانان ما به اعتیاد رو خواهند آورد.

درآن صورت نه میتوان به آینده ای وطن  امیدوار ماند و نه این همه معتاد را به آسانی تداوی کرد و بالاخره موفق به خاموشی  این آتش خانمانسوز که ریشه های زندگی ما را هدف قرار داده، نخواهیم گشت. این تشویشی است که هر افغانی با خود دارد که اگر نداشته باشد، نه تنها به افغانیت که به انسانیت آن هم باید شک کرد.

 

کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
طراحی و توسعه توسط تکشارک - Copyright © 2024

Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA