منطقهء “کتپوتلی کالونی” در دهلی نو، ساحه‌ای وسیعی است که از 60 دهه بدنیسو، هزاران تن از هنرمندان محلی، سنتی و رقاصه‌های خیابانی در آن زندگی می‌کنند.
سال‌هاست که ساکنان این منطقه در مقابل تلاش‌های حکومت مبنی بر تخلیه و ویران نمودن آن مقاومت نموده‌اند، اما دیده می‌شود مقام‌ها در این اواخر از خشونت بیشتر استفاده نموده، می‌خواهند برای تخریب آن از تراکتور و وسایط ویرانگر سود جویند.
همین‌که وسایط و ماشین آلات تخریب مثلا (بلدوزر ها) نخستین دیوار ساختمان‌های قدیمی “کتپوتلی کالونی” را تخریب نمودند، صدای اعتراض صد ها مرد، زن و کودک بلند شده از راننده تقاضا کردند، کار را متوقف سازد.
در جانب دیگر، ده‌ها تن از نیروهای پولیس، برای جلوگیری از ادامهء اعتراضات بسیج شده و سعی می‌کنند بلوا کننده‌ها را به عقب برانند.
خانم “موکول” 40 ساله که این عمل حکومت را اقدام اجباری می‌نامد، می‌گوید: “بارها برای شان گفته‌ایم که در اینجا منزل و ماوای ما بوده و بهیچ وجه آن را ترک نخواهیم کرد ولی حکومت می‌خواهد ما را بی‌خانمان سازد، اگر اینجا را ترک کنیم، تضمینی وجود ندارد که دوباره مالک سرپنا شویم، آن‌ها فریب کارانی هستند که می‌خواهند ما را فریب دهند، می‌خواهند ما را به کمپ‌ها برده و همین طور بدون سرنوشت رها سازند.”
از سال 2010 بدینسو، مقام‌های دولتی با یکی از شرکت‌های انکشافی به توافق رسیده است تا در ساحه‌ای “کتپوتلی کالونی” بلند منزل‌ها، دوکان و مغازه‌های تجارتی اعمار نماید.
از همین سبب فکر می‌شود این بار مسئله تخریب خیلی جدی‌تر باشد.
یک هفته می‌شود که ساحه به صورت کل محاصره شده و شمار زیادی از افراد پولیس و نیروهای ملیشه در آن جابجا شده‌اند.
خانم “همشی سینگ” که بسیج این همه نیرو را در مقابل چند نفر معترض، اقدام معقولی نمی‌داند، می‌گوید: “من نمی‌دانم این همه نیروی ملیشه در اینجا چی می‌کند، ملیشه‌های ما باید در مناطق ناآرام مانند “ناگالند” و “کشمیر” حضور داشته باشند، معلوم نیست اینجا برای انجام چی کاری بسیج شده‌اند؟ ساکنان اینجا همه هنرمند بوده برای خوشی و سرگرمی مردم تلاش می‌کنند، ولی شما با ایشان مانند تروریست‌ها برخورد می‌کنید، افراد پولیس در خانه‌های مردم داخل شده با جبر و تهدید از ایشان می‌خواهند اسناد تخریب منازل خویش را امضا کنند.”
بیشتر از 3000 خانواده بازیگر، شعبده‌باز، اکروباتیک‌ها، رقاصه و موسیقی‌دان، در ساحه‌ای “کتپوتلی کالونی” زندگی می‌کنند.
حتی تعدادی معتقد اند که “کتپوتلی کالونی” بزرگ‌ترین و مزدحم‌ترین محل بود و باش هنرمندان سنتی و خیابانی به شمار می‌آید.
از جانب دیگر، مقام‌ها و افراد مدنی و اجتماعی هم در تلاش شده‌اند تا باشندگان “کتپوتلی کالونی” را تشویق کنند، الی ختم و پایان فعالیت‌های ساختمانی، منطقه را ترک نمایند.
ایشان، می‌گویند، با تکمیل کار و اعمار ساختمان‌های بلند منزل، برای تمام ساکنان “کتپوتلی کالونی” یک، یک باب منزل رهایشی توزیع خواهد گردید.
مگر، تعدادی از خانواده‌ها، مانند خانواده محمد اسلام، این پیشنهاد را پذیرفته‌اند.
محمد اسلام، خود در زمینه می‌گوید: “من تصمیم دارم منطقه را ترک نمایم، زیرا باور ندارم که بعد ها در مقابل ما اعمال فریب‌کارانه صورت گیرد، همه مردم خواهان انکشاف و ترقی اند، ولی اگر در مقابل حسن نیت شان از خدعه و دروغ کار گرفته شود، محکمه از ایشان بازخواست خواهد نمود.”
کسانی‌که نمی‌خواهند منازل خویش را ترک کنند، شک دارند که مبادا پس از تکمیل ساختمان و اپارتمان‌ها، کسی به حرف‌های ایشان گوش ندهد و حقوق شان پایمال گردد.
این بدگمانی‌ها از آن ناشی می‌شود که در گذشته، بعضی از کمپنی‌های ساختمانی پس از غصب زمین، خانه و جایداد مردم، به تعهدات خویش در مقابل آن‌ها عمل نکرده‌اند.
آقای پووران بهات، یکی از بازیگر های مشهور بین‌المللی و ساکن “کتپوتلی کالونی”، می‌گوید: “در اینجا اشخاصی زندگی می‌کند که با وجود فقر، سختی و تحمل مشقت‌های زندگی، فرهنگ هنر و بازیگری را زنده نگهداشته‌اند، ولی کسی در فکر نجات حیات و زندگی آن‌ها نیست، اگر اجازه ندهند به کار و بار خویش ادامه دهیم، مجبور خواهیم شد با استفاده از طرق و شیوه‌های دیگر مایحتاج زندگی خویش را تامین کنیم، از جانب دیگر ما آنقدر تحصیلات عالی نداریم تا در یک دفتر مقرر شده با نوک قلم، نان خویش را بدست بیاوریم.”
گذشته از بسیج نیروهای زیاد برای مهار اعتراضات، مقام‌ها به شاروالی دستور داده‌اند تا منبعد برای ساکنان این ساحه خدمات صحی ارایه نگردد.
سرک و خیابان‌ها پر از کثافات و خاکروبه شده و خطر شیوع بیماری‌های گوناگون افزایش یافته‌است، ولی طوری‌که به مشاهده می‌رسد، باز هم اکثریت مردم حاضر به ترک منازل خویش نیستند.
