با گذشت سال‌ها، از نقاشی‌های “بوتی سیلی” ایتالوی گرفته تا “کیت موس” باریک اندام، معیار ها و محک زیبایی مودل‌ها، در اندونیزیا و جهان دست‌خوش تغییر بوده‌است.
اما در زمان فعلی، به هر اندازه‌ای که مودل‌ها باریک و لاغر اندام باشند، مورد توجه قرار می‌گیرند، اتفاقی که هرگز به شماری از زنان اندونیزیایی پذیرفتنی نیست.
خانم سکایتی نوگرا هانینگ، یکی از همین مودل‌ها که 120 کیلوگرام وزن دارد، می‌گوید: “راست‌اش چیزی که مرا ترغیب نمود به مودلینگ روی بیاورم این بود که در این بخش هیچ زن سنگین وزن حضور نداشت، اگر همه دنبال مردم، زنان و مودل‌های باریک بروند، پس عاقبت آن‌هایی که دارای هیکل بزرگ هستند، چی می‌شود، از همین سبب با خود فکر کردم وقتی که زنان باریک اندام می‌توانند مودل شوند، ما چرا قادر به این کار نباشیم.”
سکایتی از آن جمله زنانی است که کمتر می‌توانید به روی “پیست نمایش” فیشن شو ها مشاهده کنید.
وقتی دوستان‌اش تقاضا کردند که باید در اعلانات تولیدات سهم بگیرد، موصوف به صورت جدی در مورد روی آوردن به حرفه‌ای مودلینگ فکر نمود و تصمیم گرفت.
سکایتی می گوید: “در نخست از من تقاضا کردند در اشتهار تولیدات سنگین وزن شرکت نمایم و به مرور زمان مردم برای فروش و بازاریابی لباس های سایز بزرگ به من مراجعه می کردند.”
سکایتی بزودی در همکاری با دو دوست‌اش خانم “اندریاتی سلین” و خانم “میتا دیان” دفتری را ایجاد نمود و نام آنرا “انسجام مودل‌های بزرگ هیکل” گذاشت، مرجعی که فقط در پی کشف و معرفی مودل‌های بزرگ جثه بود و بس.
رفته رفته، کار خانم سکایتی 32 ساله بالا گرفت و در سطح جهانی با یک براند استرالیایی به اسم “مای سایز” یا “اندازه‌ای من” به کار آغاز کرد.
خانم “ریری بوگار”، ایجادگر یک نهاد دیگر به نام “جامعه بزرگ‌ترین‌ها” می‌باشد.
گروهی که هدف آن افزایش میزان اعتماد زنان بزرگ هیکل خوانده شده‌است.
وی زمانی دست به ایجاد چنین نهاد زد که در جنوب جاکارتا یک دکان بوت و لباس فروشی داشت، اما وقتی زنان به آنجا مراجعه می‌کردند به عوض خریداری اجناس و لوازم، پیرامون اندام‌های بزرگ خویش با یک‌دیگر صحبت کرده و با کمال نگرانی در جستجوی راه حل به این مشکل می‌شدند.
خانم “ریری بوگار”، می‌گوید: “شاید آن‌ها فکر کنند، اگر لاغر و باریک اندام باشند بیشتر مورد توجه مردم قرار خواهند گرفت. از همین سبب می‌خواهند خیلی باریک شوند، ولی فراموش می‌کنند که با اندام‌های بزرگ فعلی نیز می‌توانند دل و وقت خوش داشته باشند. راست‌اش در حوزه زیبایی با وزن نمی‌توان مقابله کرد، مقصدم این است که اگر ما بتوانیم خود مان باشیم و خود را دوست داشته باشیم، بی‌گمان زیبایی‌های معنوی و ضمیر ما به صورت اتوماتیک به سراغ مان خواهد آمد.”
گروه تحت رهبری خانم “ریری” کار خویش را با ده عضو شروع نمود و حالا پس از سپری شدن یک دهه، شمار اعضای آن به ده هزار تن رسیده‌است.
آنان با تدویر فیشن شو ها، مجالس صحبت و اقدامات خیرخواهانه در فکر جمع‌آوری بودجه هستند تا بتوانند به مصیبت زده‌های طبیعی کمک شوند.
گروه مذکور هم‌چنان رابطه‌ای خویش را با سایر جوامع و شبکه‌های مشابه در سراسر جهان از ایالات متحده امریکا گرفته تا کانادا برقرار کرده‌اند تا به اهداف خویش نایل آیند.
معیار های زیبایی در دهه‌های 1960 و 1970 میلادی با ظهور “مارلین مونرو” ستاره هالییوود به صورت دراماتیک تغییر کرد و اندام‌های باریک و لاغر مورد توجه زیبا شناسان قرار گرفت.
این روز ها مودل‌های برجسته، دارای جلد شفاف و روشن در “پیست نمایش” بیشتر مورد توجه حاضران قرار می‌گیرند.
اما خانم “ریری” سنجش زیبایی زنان از طریق اندازه گیری سایز کمر و تشویق و تحسین آن‌ها توسط صاحبان صنایع بلیون دالری سامان و اجناس فیشن را یک حماقت دانسته، می‌افزاید: “اقدامات صنایع مذکور و مفکوره دهی عام یک اجبار است، مالکان صنایع در صدد آن اند تا سلیقه و ذوق زنان را در یابند و مطابق آن عمل کنند، پس در نهایت به این نتیجه می‌رسیم که همین صنایع تولید و عرضه اجناس مود و فیشن به مردم مفکوره می‌دهند تا چی را بپسندند و چی را رد کنند، در حالی‌که زنان فراموش می‌کنند، بدون این اجبار ها نیز مقبول و زیبا هستند.”
در حال حاضر مردم اندونیزیا، زنان و دختران باریک اندام با موی‌های دراز و جلد روشن را می‌پذیرند، اما خانم “ریری” آرزو دارد در آینده زنان سنگین وزن را به تعداد زیاد به روی “پیست‌های نمایش” مشاهده نماید.
وی، می‌گوید: “در حال حاضر در سایر کشور ها مودل‌های بزرگ هیکل را نیز می‌پذیرند و اما رسیدن این مفکوره به اندونیزیا نیاز به زمان دارد، کسی چی می‌داند، شاید هم زمانی برسد که معیار زیبایی تنها چگونگی‌های فزیکی نباشد. مردم باید تغییر عقیده داده، بپذیرند که زیبایی صرف محدود به سایز و اندازه کمر و روی و موی نیست و ما باید برای رسیدن به این هدف مبارزه مشترک داشته باشیم.”
اما خانم سکایتی زیبایی را در مجموع منوط به چیز های دیگر دانسته، می‌گوید: “هرگاه زنان به خود اعتماد داشته باشند، خود را بشناسند و طریق خوش زیستن را دریابند، بدون شک شادمان باقی خواهند ماند، زیرا شخص خوشحال بدون شک زیبا است.”
