ads

محاکم هند و مبارزه زنان برای رسیدن به عدالت

برای زنان هندی که مورد خشونت واقع شده اند، دسترسی به عدالت به یک خواب پریشان و طویل تبدیل شده است.

نویسنده: abdali
13 جدی 1396
محاکم هند و مبارزه زنان برای رسیدن به عدالت
Women protest outside the Indian High Commission, London January 7, 2013. Five men accused of raping and murdering an Indian student were read the charges in a near-empty courtroom on Monday after the judge cleared out lawyers for bickering over whether the men deserved a defence. REUTERS/Paul Hackett (BRITAIN - Tags: CRIME LAW SOCIETY POLITICS) - RTR3C6OJ

برای زنان هندی که مورد خشونت واقع شده اند، دسترسی به عدالت به یک خواب پریشان و طویل تبدیل شده است. جسویندر سنگ گزارشگر صدای آسیا که هفت سال قبل طی گزارشی به این مطلب پرداخته بود، اخیرا گزارش تازه ی ذیل را در همین رابطه تهیه نموده است:

جسویندر سنگ در آغاز می گوید:

هفت سال قبل نیز گزارشی را در رابطه به تجاوز بالای زنان و ازدواج های زیر سن تهیه نموده بودم. در آنزمان نیز با شماری از زنانی که مورد خشونت قرار گرفته بودند و بعدها برای دسترسی به عدالت تلاش می ورزیدند، صحبت و گفتگو هایی داشتم.

یکی از این خانم های مبارز، “بهانواری دیوی” بود که در سال 1992 هنگام کمپاین علیه ازدواج اطفال، مورد خشونت  دسته ی از اوباشان قرار گرفت.

موصوفه که  از همان تاریخ به بعد،  برای دسترسی به عدالت تلاش می ورزید، گفته بود: “من بدون توجه به نتایجی که بدست می آید، برای دسترسی به عدالت و انصاف در مورد خود و سایر زنانی که مورد خشونت واقع می شوند، خواهم رزمید. ناکامی من به معنای ناکارآیی حکومت است. من صرف برای خویش مبارزه نکرده ، بلکه برای تطبیق عدالت در مورد تمام زنان جامعه می رزمم.”

“دیوی” که در سال 2013 میلادی نیز به تلاش های خویش ادامه می داد، افزود: “میدان را هرگز رها نخواهم کرد. من از مشاهده زنان هندی که همیشه در ترس و خوف بسر می برند و عدم اتخاذ تدابیر لازم از جانب حکومت افسرده شده اند، خیلی خشمگین هستم. به نظر من مرتکبین این نوع جنایت در مقابل زنان مظلوم و رنج دیده،  باید به دار آویخته شوند.”

از جانب دیگر، سیستم قضایی هند و پولیس این کشور، خانم “بهانواری دیوی” را به جعل و دروغ پردازی متهم کرده مورد ملامت و سرزنش قرار می داد.

اما هرچی باشد، “بهانواری دیوی” تنها زنی است که می خواست قضیه ی خویش را از طریق مطبوعات به شمول صدای آسیا منتشر سازد. متاسفانه میزان و ابعاد این گونه جنایات با گذشت هر روز بیشتر و بیشتر گردیده و نسبت به سال گذشته 12 فیصد افزایش یافته است.

در پهلوی واقعات تجاوز و خشونت های بی پایان در مقابل زنان، میزان و افزایش ازدواج اطفال نیز وضع اجتماع را بدتر کرده است. قوانین مدنی هند، سن ازدواج را برای مردان 21 و برای دختران 18 سالگی در نظر گرفته است، اما در صحنه ی عمل و میدان واقعیت، داستان شکل دیگری دارد.

به این معنی که 20 فیصد دختران در سراسر هند قبل از رسیدن به سن 15 سالگی جبراً روی سفره عقد می نشینند که البته در بعضی ساحات و مناطق دور دست مثلا ایالت راجستان، این آمار به 80 فیصد می رسد.

خانم “بهانواری کماری”،  ساکن ساحات قبیله نشین ایالت مذکور که در سن 8 سالگی روی سفره ی عقد نشسته است، می گوید: “من در بسیار طفلیت ازدواج کردم و صاحب طفل شدم. سپس شوهرم از جهان رفت و همه مسئولیت های زندگی و تربیه اطفال را بدوش من گذاشت. قادر به پیشبرد و تکمیل دروس خویش نگردیدم. همیشه با مشکلات و دشواری های زیاد دست به گریبان بوده روی سعادت و خوشبختی را ندیده ام.”

البته مشکلات و پریشیانی های خانم “بهانواری کماری”، مشکلات و پریشانی های است که به سراغ تمام عروسان خوردسن می آید.

گزارشگر صدای آسیا می گوید:

برای دریافت راه های حل به این گونه قضایای دلخراش در ماه فبروری سال گذشته سری به انستیتیوت “وارنی” در ایالت راجستان و شهر “جودپور” آن زدم. جایی که عروسان خورد سال در یک قریه دور افتاده، آنهم بدون پرداخت فیس، به کسب تعلیم و آموزش می پردازند.

در قدم اول با خانم “دهاپو” که در طفلیت عروس شده بود، هم صحبت شدم.

موصوفه گفت: “بسیار  کوچک بودم که روی سفره عقد نشستم. فکر کنم سال 2009 میلادی بود و من امروز 15 سال سن دارم. چیز های زیادی در مورد عروسی بخاطرم نیست. ولی همینقدر یادم است که شوهرم بعد از عروسی در پی آزار و اذیتم نبرآمد.”

تقریبا دو سال بعد از این قضیه، خانم “دوهاپو” راه درازی را طی کرده به کمک انستیتیوت “ویرنی” صنوف مکتب را آغاز می کند. این بار نیز از روی کنجکاوی سری به شهر “جودپور” زده به دیدن وی رفتم.

موصوفه که تازه مکتب را به پایان رسانیده بود، گفت: “من مشغول خواندن دروس خویش بوده و قدم به قدم مضامین آرت و کمپیوتر را که مسلکم می باشد، تعقیب می کنم. یادم است که چند سال قبل به شما قول دادم برای محو ازدواج اطفال مبارزه خواهم کرد. هنوز هم به قول خود ایستاد بوده و دختران جوان را انگیزه می دهم تا با رد پیشنهاد های بی موقع ازدواج، متوجه پیشبرد دروس و آموزش خویش باشند.”

قابل یادآوری است که اکنون خانم “دوهاپو” به صفت معلم، شاگردان تازه وارد انستیتیوت “وارنی” را آموزش می دهد. با گرفتن انگیزه از صحبت های خانم “دوهاپو”، تصمیم گرفتم به دیدن خانم “بهانواری دیوی” که چند سال قبل قول مبارزه را داده بود رفته ببینم که گذشت زمان با وی چه ها کرده است.

اما سرنوشت و زندگی “بهانواری دیوی” داستان دیگری داشت.

بعد از آخرین ملاقاتی که با او داشتم، رنگ موهایش خاکستری و سر و رویش پر چین و چروک شده است.  تلاش و مبارزات وی سبب شده بود که سیستم قضایی تعریف تازه ای به خشونت های جنسی علیه زنان داده خطوط رهنمونی یک محیط مصئون کاری را برای محافظت آنها تعریف کرده است.

“بهانواری دیوی”  که 25 سال قبل توسط اوباشان مورد حمله خشونت بار قرار گرفته بود و هنوز هم منتظر صدور حکم محکمه برای تامین عدالت است، گفت: “هنوز هم مبارزه را رها نکرده ام. تلاش من تا دم مرگ جریان خواهد داشت. بسیار خوش هستم که مبارزات من سبب شده است، شماری از دختران در حال حاضر از شرایط مصئون تر زندگی لذت ببرند. از جانبی هم خرسند هستم از اینکه، شماری از دختران به قدر کافی جرت دارند تا در مقابل هرگونه ظلم و خشونت ایستادگی نموده، صدای خویش را بلند کنند.”

سیستم قضایی هند هنوز هم بدهکار شمار زیادی از زنان بوده و برای رسیدن به قله های عدالت و انصاف، راه طولانی را باید طی کرد. یک گزارش نشر شده از جانب ناظرین حقوق بشر ماه گذشته اعلام داشت، زنانی که در معرض خطر خشونت و تجاوز قرار گرفته اند، همیشه روان پریشان و هواس پراگنده داشته و پیوسته توسط پولیس و سایرین مجبور به خاموشی و عزلت نشینی می گردند.

راستش، شجاعت و کارهای خانم “بهانواری دیوی” و اصرار وی برای دسترسی به عدالت خیلی امیدوارکننده به نظر می رسد.

به امید روزی که عدالت تامین و مجرمین به کیفر اعمال شان رسانیده شوند.

جسویندر سینگ صدای آسیا هند

کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
طراحی و توسعه توسط تکشارک - Copyright © 2024

Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA