شهر های هند، از جملهء پر سر و صدا ترین شهر های جهان به شمار آمده، اکثرا سبب ناآرامی‌های عصبی، تکلیف‌های روانی، مشکلات صحی، امراض قلبی، شکر و فشار خون برای ساکنان آن می‌گردد.
از همین سبب چهار شنبه هفته گذشته را در سراسر هند به نام روز “هارن ممنوع” نام گذاری نموده، خواستند از طریق این کمپاین در جهت بالا رفتن آگاهی مردم در قسمت خطرات ناشی از موجودیت سر و صدا و قیل و قال بلند در شهر ها، اقدام نمایند.
ساعات شروع صبح است و ما در امتداد یکی از مزدحم و پر سروصدا ترین سرک‌های شهر جیپور، به نام “تونک رود” قرار داریم.
ده‌ها و صد ها واسطه نقلیه از قبیل موتر، اسکواتر ها، موترسایکل و موترهای باربری در لین‌های طویل و مزدحم در حال سبقت جویی از یک دیگر اند.
فضا کاملا انباشته از سرو صدای هارن و صدای ماشین صد ها و هزار واسطه‌ای نقلیه‌ای است که در امتداد سرک در رفت و آمد اند.
اما در پهلوی این همه سرو صدا و ازدحام، قطار طویلی از شاگردان مکتب نیز به چشم می‌خورند که با خود پلاکارت‌های را حمل می کنند که در آن‌ها نوشته شده‌است “به لحاظ خدا هارن نکنید”، “روز منع هارن” و یا “کاکا جان می‌توانید بدون هارن رانندگی کنید؟”.
وقتی اشاره ترافیک کنار سرک سرخ می‌گردد، همین جمعیت پلاکارت بدست در میان صف‌ها رفته و برای رانندگان منتظر حرکت، ورق‌های را که در آن نوشته شده‌است “هارن ممنوع” توزیع می‌کنند.
خانم منیشا گوپتای 14 ساله که به خاطر ترسناک بودن صدای هارن موتر، از آن نفرت دارد، می‌گوید: “در بعضی حالات، اکثر مرد های جوان، بدون دلیل دگمهء هارن موتر های شان را فشار می‌دهند و شمار دیگر هم برای آزار و اذیت دختران جوان دست به این کار می‌زنند.”
در گوشهء دیگر، پای صحبت داکتر “سریندر کالا”، متخصص امراض گوش می‌نشینم.
وی، در مورد تاثیر بد صدا و قیل و قال بلند، بالای گوش‌ها می‌گوید: “شنیدن صدا های ناهنجار و هارن موتر ها نه تنها سبب کر شدن انسان برای ابد خواهد شد، بلکه سبب ابتلا به امراض مهلک مانند شکر، فشار خون و تکالیف قلبی می‌گردد.”
در میان رانندگان جوان هندی، معمول است که گاهگاهی “صدا ضعیف کن” موتر های خویش را کشیده به اصطلاح می‌خواهند صدای هارن موتر های شان بلند و گوش خراش باشد.
شماری هم فکر می‌کنند، هارن کردن بخش مهمی از کار های یک راننده است.
مهیندر سینگ 35 ساله که خود راننده موتر های لاری است، می‌گوید: “وقتی رانندگی می‌کنم، همیشه به فکرم خطور می‌کند که شاید یک موتر از جانب مقابل آمده بر سر راه من قرار گیرد، ما هرگز دارای یک سیستم درست خط اندازی به روی سرک‌ها نبوده‌ایم، از همین سبب، رانندگان ما پیوسته در مقابل هم قرار می‌گیرند. اگر در چنین حالت از هارن استفاده نکنید، بی‌گمان با موتر های دیگر که در جلو و عقب شما به صورت بی‌قاعده در حرکت اند، تصادم خواهی کرد.”
به قول سازمان صحی جهان (WHO)، میزان درست و بی‌خطر بودن سر و صدای شهر باید ( 45 دسیبل – واحد اندازه گیری درجه بلندی و پستی صدا) باشد، اما میزان سروصدا و قیل و قال شهر های هند، دو چند این رقم، یعنی (90 دسیبل) می‌باشد.
شنیدن متواتر صدا با این میزان بلند، سبب صدمه زدن به سیستم عصبی انسان‌ها می‌شود.
کیرن شرما، متعلم 15 ساله، دلیل شرکت در این کمپاین را ناشنوا شدن خواهرش از شنیدن صدا های بلند دانسته، افزود: “خواهر من اصلا صدای موزیک بلند را خوش داشت، از همین سبب هیچ‌وقت گوشکی به گوش نمی‌گذاشت، وقتی تلویزیون تماشا می‌کرد، صدای آن‌را تا حد آخر بلند می‌کرد. هنگامی رانندگی، صدای هارن را بلند می‌کشید… همان بود که شنیدن صدا های بلند به قوه‌ای شنوایی‌اش صدمه وارد کرد و امروز حتی قادر نیست صدا را به صورت درست بشنود، از همین سبب داکتر برایش آله‌ای شنوایی داده‌است.”
اما با توجه به دلایل فوق و موجودیت سر و صدای بلند و زیاد در شهر های هند، در سال 2000 میلادی، مقرره یا قانون انسجام صدا به تصویب رسید.
مقرره‌ای که طبق آن از ساعت 6 الی 10 صبح کسی نباید از لودسپیکر استفاده کند.
سعی می‌گردد، با استفاده از ایجاد زون‌ها یا مناطق و ساحات خاموش در اطراف مکاتب، محکمه و شفاخانه‌ها، از میزان بلند سر و صدا در شهر کاسته شود.
اما آقای “پرتیک خسلیوال” یکی از حامیان این کمپاین که تصویب و اجرایی شدن مقرره‌ای یاد شده را نیز چندان موثر نمی‌داند، می‌گوید: “مشکل کماکان ادامه خواهد داشت، زیرا قانون مذکور اصلا اجرا نمی‌گردد. فکر کنید، با وجود این که طبق قانون مذکور برای خطا کاران جریمه‌ای 800 دالر امریکایی و سه ماه زندان در نظر گرفته شده‌است، تا هنوز هیچ فردی مجازات نشده‌است.”
هارن‌های موزیک دار تنها مشکل شهر نیست.
صدای ماشین‌های فابریکه‌ها، ریل، طیاره و پتاقی‌ها آنقدر زیاد است که انسان نمی‌تواند به راحتی نفس بکشد.
همین گونه وقتی به کدام هوتل می‌روید و یا به کدام عروسی شرکت می‌کنید، بلند ترین مشکل شما، شنیدن موزیک بلند آن است که حتی گاهی خارج از حد تحمل می‌گردد.
از جانب دیگر، صدا، بخشی از مستلزمات مذهبی فرهنگی مردم هند نیز است، از همین سبب در تمام عبادتگاه‌های آنان لودسپیکر های قدرتمند و قوی نصب شده‌است.
وقتی سنونیگم، خواننده معروف هند، در صفحه تویتر خویش از یک مرکز دینی برای استفاده از بلند گو های قوی و بیرون دادن صدای بلند هنگام صبح شکایت نمود، وی را سرزنش کردند.
بنابر آن، طوریکه معلوم می‌شود صدا و قیل و قال‌های بلند، در فضای شهر های هند تا مدت‌های دیگر باقی خواهد ماند.
