ads

شش جدی و تجاوز تلخ شوروی سابق

امروز شش جدی سالروز تجاوز شوروی به افغانستان است. در این روز اتحاد شوروی با 130هزار نیرو به افغانستان حمله کرد. اتحاد شوروی بعد از کودتای هفت ثور، مهمترین حامی دولت دموکراتیک خلق به حساب می آمد که  در 6 جدی 1358 برای نجات این دولت از فروریزی حتمی به افغانستان لشکر کشید و دولت در حال نزع حفیظ الله امین که از چهار سو در محاصرۀ قیام ها

نویسنده: The Killid Group
6 جدی 1390
شش جدی و تجاوز تلخ شوروی سابق

امروز شش جدی سالروز تجاوز شوروی به افغانستان است. در این روز اتحاد شوروی با 130هزار نیرو به افغانستان حمله کرد. اتحاد شوروی بعد از کودتای هفت ثور، مهمترین حامی دولت دموکراتیک خلق به حساب می آمد که  در 6 جدی 1358 برای نجات این دولت از فروریزی حتمی به افغانستان لشکر کشید و دولت در حال نزع حفیظ الله امین که از چهار سو در محاصرۀ قیام های همگانی قرار گرفته و دیگر قادر به ادامۀ قدرت نبود را از میان بر داشت و به جای آن دولت ببرک کارمل را نصب کرد. خود خوری های که با راندن جناح پرچم به عنوان خاینان به اهداف حزب دموکراتیک به وسیلۀ تره کی  و بعد قتل تره کی به وسیلۀ امین در حزب به راه افتاد، حزب و دولت را چنان تضعیف کرد که ادامۀ قدرت این دولت به یک دست بالا و قیمی نیاز داشت  تا رهبران  حزب را در قفس به اصطلاح انترناسیونالیستی نگه می داشت و همان بود که با گذشت یک سال و نه ماه بعد از کودتای ثور، ارتشیان شوروی به افغانستان تهاجم کردند.

مهاجمان شوروی، تجاوز «رفیقانۀ» شان را ابتدا بنا به دعوت دولت قانونی امین عنوان نمودند و بعد از ورود، در اولین اقدام، میزبان و جمعی از اعضای صاحب خانه را اعدام نمودند!! این عملیات که در قصر دارلامان بر مقر امین با 700 تن از افراد بسیار زبدۀ گروه «زینت» کی جی بی صورت گرفت، امین و جمعی از مدافعان او به قتل رسیدند. نیروی مهاجم به شمول قومندان عملیات، حدود ده نفر تلفات داد و به این صورت تومار قدرت امین در لحظه ای بر چیده شد و در عوض، ببرک کارمل، اناهیتا، وطنجار، گلابزوی، محمود بریالی و سروری از شوروی به افغانستان آورده شدند و بر اریکۀ قدرت قرار گرفتند.

بسیاری از نویسندگان روسیۀ بعد از شوروی، می نویسند که قبل از تجاوز شوروی ها در شش جدی، جناح خلق حزب دموکراتیک، حد اقل 14 بار از رهبران شوروی خواسته بودند که به افغانستان نیرو بفرستند. اما در آن زمان رهبری حزب کمونیست شوروی به این در خواست ها پاسخ مثبت نداده بودند.

تجاوز شوروی به افغانستان دنیا را تکان داد. مجمع عمومی سازمان ملل، شورای امنیت سازمان ملل، کنفرانس غیر متعهد ها، کنفرانس اسلامی، اتحادیۀ اروپا، اتحادیۀ افریقا، اتحادیۀ عرب و هزاران نهاد و حزب سیاسی این تجاوز را محکوم نموده، خواهان خروج فوری نیرو های شوروی از خاک افغانستان شدند و حتی احزاب «یورو کمونیستی» در اروپا که طرفدار شوروی بودند نیز این تجاوز را محکوم کردند و آن را  بر خلاف اندیشه های انترناسیونالیستی عنوان نمودند. دو حزب  کمونیست بسیار قدرتمند فرانسه و ایتالیا بر رهبری ژورژ مارشه و برلینگویر که به طرفدای از شوروی در اروپا معروف بودند، نیزاین تجاوز را محکوم و خلاف پرنسیپ های کمونیستی دانستند.

در افغانستان که بعد از کودتای ثور در بسیاری از نقاط کشور قیام ها و حرکت هایی بر ضد حاکمیت جدید برپا و عده ای از مردم به خاطر ترس از انتقام وحشتناک شبکۀ استخباراتی این حزب که بر هیچ فرد و هیچ طبقه ای رحم نداشت، به ایران و پاکستان آواره شده بودند، این تجاوز آتش قوی تر بر خرمن هستی این حزب زد و به زودی بین 5 تا 6 ملیون نفر آواره گشتند. تنظیم های جهادی در ایران و پاکستان ایجاد شده و بستر نرم و گسترده ای رقابت، برای کشور های غربی، عربی وتمام مخالفان اتحاد شوروی در افغانستان به وجود آمد. با مرگ برژنف که اندریپوف به قدرت رسید، زمینه ها برای خروج «شرافتمندانۀ» اردوی شوروی که قادر به شکست جنگ و بر قدرت نگهداشتن آرام دولت دموکراتیک خلق نشده بود، به وجود آمد، اما مرگ زود  هنگام این کارکشته ای کی جی بی و به قدرت رسیدن چرنینکو فضای خروج را بار دیگر تیره و تار ساخت و نیاز به فردی چون گرباچف پیدا شد که نه تنها گلیم اردوی شکست خورده اش را از افغانستان جمع می کرد که باید بر تومار خود اتحاد شوروی نیز نقطۀ پایان می گذاشت.

بعد از مرگ فوری چرنینکو، میخاییل گرباچف به قدرت رسید و او بود که به زودی گلاسنوست و پروستروییکا را اعلان کرد و جنگ افغانستان را زخم خونچکانی برای اتحاد شوروی تعریف نمود. گرباچف توام با اعلان تغییرات در اتحاشوروی، ببرک کارمل را نیز از رهبری حزب و دولت افغانستان خلع کرد و داکتر نجیب که در آن زمان رییس سازمان مخوف استخباراتی خاد بود را به عوض رهبرش بر اریکۀ قدرت نشاند و با اینکه مشی مصالحۀ ملی اعلان شد و نام حزب و دولت را تغییر داد و مخالفان را برادران آزرده خاطر خواند و فریاد مسافر به میهن بیا را سر داد، اما تمام این صدا ها به جایی نرسید و همان بود که نیرو های شوروی در اثر توافقات ژنیو در 26 دلو 1367 با دادن 16 هزار کشته و 54 هزار زخمی و مصرف 50 ملیارد دالر، افغانستان  را ترک کردند. دولت نجیب که دیگر حامی بیرونی اش را از دست داده بود، به زودی با کودتای بخشی از جناح خلق به رهبری شهنواز تنی، وزیر دفاعش رو به رو شد. این کودتا شکست خورد و تنی با همراهانش به پاکستان گریخت و در اتحاد با حزب اسلامی زیر نظر آی اس آی قرار گرفت که نمی توانست بر روان اعضای حزبی که دیگر حمایت مستقیم همسایۀ شمالی را از دست داده بود، تاثیر به شدت ناگواری به جا نگذارد و حزب را ضعیف تر نسازد.

تلاش های بی حد و حصر نجیب و یاران او که به  گروهی کوچکی در حزب دموکراتیک خلق منحصر شده بود، برای ائتلاف با تنظیم های جهادی به جایی نرسید و به این صورت تضاد های نهفته در درون جناح های مختلف حزب بار دیگر زنده شد. حزب بار دیگر در کل به دو جناح خلق و پرچم تقسیم شد و زخم های دوران ایجاد، بار دیگر سر باز کردند. دو جناحی که هیچ یک در تصمیم های شان به نجیب وقعی نمی گذاشتند. اعضای حزب که فکر می کردند، رهبران شان سخت به آنان خیانت کرده، دیگر آرمان گرایی های سالیان گذشته را از دست داده و هریک  می خواستند تا برای فردا روابطی با مخالفان باز کنند و بر آن سرمایه گزاری نمایند. به این خاطر 30 تن از اعضای شورای انقلابی کار سیاسی را رها کرده، به بزنس مصروف شدند . خلقی ها که بیشتر پشتون گرا و دهاتی بودند، با حزب اسلامی و پرچمی ها که بیشتر تاجک تبار و شهری بودند با مسعود و ربانی در تبانی قرار گرفتند و هریک خواستند تا متحدان جدید شان را بر اریکۀ قدرت در کابل سوار ببینند، اما قبل از آن، نجیب در توافق سری با نمایندۀ سازمان ملل و هندی ها، بدون اینکه حتی فردی از رفقای حزبی خود را با خبر سازد، خواست تا در آن روزگار حساس همه چیز را به حال خود رها کند و به هند برود که شبکه های استخباراتی برخی از کشور ها، قبلا دوستم و فرماندهان او را از این فرار مطلع ساخته و در راه میدان هوایی کابل مانع رفتن نجیب به هندوستان شدند و به این صورت شعار «وطن یا کفن» او از ماهیت  اصلی اش تهی گشت و بالاخره در دفتر سازمان ملل نشست و هیچ رفیق حزبی او که تا مدتها در دو جناح حزب وجمعیت صاحب قدرت بودند، به یاری او نشتافتند. تا زمانیکه طالبان او را به دار آویختند و به این صورت قربانی رقابت های هند و پاکستان شد.

با سقوط دولت نجیب، تنظیم های جهادی در همکاری با ارتشیان دو جناح حزب دموکراتیک بر کابل مسلط شدند و در رقابت بر سر قدرت، دمار از روز گار مردم بر آوردند. جنگجویانی که فقط در شهر کابل 65 هزار کابلی را کشتند. از 7 ثور تا 8 ثور در افغانستان یک و نیم ملیون انسان کشته شدند، بیش از شش ملیون آواره گشتند، به ارزش 177 ملیارد دالر زیر بناهای اقتصادی افغانستان در دهات و اطراف شهر ها نابود شدند، دو ملیون نفر معلول گشتند، یک ملیون زن بیوه شدند، ده ملیون مین در سر تا سر کشور پخش گشتند، حزب دموکراتیک 45 هزار کشته داد و بعد از سقوط طالبان، با رسمیت یافتن احزاب، حزب  دموکراتیک به 20 حزب قانونی تقسیم شد و بیشتر رهبران سالخوردۀ آن در خارج از کشور ماندند.

کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
طراحی و توسعه توسط تکشارک - Copyright © 2024

Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA