اکثریت جوانان کوریایی که میان سنین 20 الی 30 سالگی قرار دارند، با وجود داشتن اسناد و مدارک معتبر تحصیلات عالی، از درد بیکاری رنج می برند.
در حالیکه میزان بیکاری حد اقل 10 فیصدی امروز، با گذشت هر سال افزایش می یابد، کارخانجات بزرگ مانند “سامسنگ” و ” الی جی” می گویند، در جریان امسال میزان جلب و جذب آنها افزایش نداشته است.
اما در نقطه مقابل، کمپنی های کوچک اظهار می دارند که امکانات و فرصت های کاری زیاد داریم، اما هیچ فردی حاضر نیست با ما کار نماید.
جاسون شرودر، از سیول گزارش می دهد:
آقای “لی سییونگ – هوون” یکی از همین جوانانی است که از بیم بیکاری نگران است. موصوف که در حال حاضر مصروف پیشبرد تحصیلات عالی خویش در بخش انجنیری میباشد، هر صبح، توسط موتر های شهری، خود را به پوهنتون “میگا ستدی تاور” که در یک آپارتمان 7 طبقه ی قرار دارد، می رساند.
مشکل اینجاست که کار در سکتور های عامه یا ادارات دولتی توجه مردم را چندان جلب نمی کند، زیرا گفته می شود، امتیازات و حقوق ماهانه آنها پایین تر است.
اما آقای “لی سییونگ – هوون” برخلاف این نظریه می گوید: “من می خواهم در سکتور های عامه ایفای وظیفه نمایم، زیرا مصئونیت کاری و دوام آن تضمین شده است. اما برخلاف دوستانی دارم که چندان خواهان ثبات و دوام زمان کار نبوده، سعی می کنند بخاطر کسب درآمد و معاشات زیاد تر، در دفاتر و نهاد های معتبر و بزرگ وظیفه داشته باشند.”
وی در مورد مسلک انجنیری خویش و امکانات کاریابی بعد از فراغت می گوید: “از اینکه اکثریت والدین ها می خواهند فرزندان شان کار و بار درست داشته باشند، شما مجبور هستید به پوهنتون شامل شوزد. اما برای من مهم نیست که در چی بخش مصروف تحصیل هستید، بلکه مهم این است که باید در مسلک خویش خیلی لایق و پویا باشید تا در آینده از بیکاری رنج نبرید. فکر می کنم با این تفکری که دارم بعد از فراغت از رشته ی تحصیلی ام، بیکار نخواهم ماند.”
اکثریت فامیل های کوریایی هنوز هم نمی دانند چی وظایفی را در کدام نهاد ها و سیستم ها برای فرزندان خویش انتخاب کنند.
آقای “جاسپر کیم” که در پوهنتون (یوو ها) در سیول مصروف تدریس است می گوید: “در اینجا دو نوع کار موجود است، یکی کار در دفاتر حکومتی و دیگر در کارخانجات و دفاتر بزرگ. اما انتخاب آن زیاده تر به والدین بر می گردد که اطفال خویش را چگونه تعلیم می دهند و به کار در کدام سیستم لایق می بینند.”
تنها کوریا نیست که با این گونه مشکلات دست و پنجه نرم می کند، بلکه جوانان و تحصیل یافته گان سایر کشور های شمال شرقی آسیا، از جمله جاپان و تایوان هم از این درد رنج می برند.
آقای کیم می گوید، در کوریا والدین پول زیادی را به مصرف می رسانند، تا اطفال شان در پهلوی تحصیل در پوهنتون های دولتی، از وجود نهاد های تحصیلی خصوصی و شخصی نیز فیض برده بر معلومات و دانش های مسلکی خویش بیافزایند.
کیم می افزاید:
کلیپ 2 کیم (مرد – انگلیسی) “با توجه به افزایش بیکاری در میان جوانان و تحصیل یافته ها، میزان آرزومندی و رویا های کاری آنها نیز رو به کاهش است. از جانبی هم نوعیت و معیار زمانی تحصیلات نیز در کوریا متفاوت است. به این معنی که اطفال مدت زیاد عمر خود را در مکاتب سپری نموده و والدین نیز مجبور اند هزینه های بیشتری را متقبل شوند. اینجاست که میزان توقعات و انتظارات بلند می رود.”
کیم می افزاید، بسیاری از فارغین نهاد های تحصیلی، علاقمند کار در کمپنی و شرکت های عادی و کوچک نمی باشند.
اما فکر می کنم آهسته آهسته وضعیت رو به تغیر است و با توجه به کم بودن فرصت های کاری، اهمیت کار در کمپنی و سازمان های درجه دوم نیز با گذشته هر روز، افزایش می یابد. در یک وظیفه ی که در شهر “گیوونگ” خارج از سیول اعلان شده است، در حدود 50 تن از فارغ التحصیل “اپلای” کرده اند.
بسیاری از این متقاضیان، از جمله “چوی کاگ – مین” 27 ساله، با تیپ و شیپ مفشن، دریشی و نکتایی حضور یافته فهمیده می شود آرزو دارند به این وظیفه گماشته شوند.
“چوی کاگ – مین” که امسال با درجه لسانس از انجنیری موتر فارغ شده است می گوید: “از اینکه همیشه در مورد مزیت های کاری در کمپنی های بزرگ شنیده بودم، نمی خواستم در کمپنی های کوچک شامل کار شوم. بیاد دارم دوستی داشتم که در یکی از همین کمپنی ها کوچک مصروف کار بود و همیشه مجبور بود خارج از وقت های تعین شده کار کند. اتفاقی که برای من خوش آیند نبود، اما حالا شرایط، اوضاع و بازار کار تغیر کرده است.”
اما، آقای “هیوو گان” رئیس کمپنی که وظیفه جدید را اعلام نموده است می گوید: “اکثریت کسانی که در پی پیدا نمودن کار اند، فکر می کنند کمپنی های کوچک به فکر استثمار آنها می باشد. خوب، شاید بعضی از آنها چنین باشد، اما همه… نخیر!…، من می خواهم فارغ تحصیل ها نظر خویش را تغیر داده، آماده شوند در فابریکه جات ما و امثال ما کار نموده خود را از بی روزگاری نجات دهند.”
در قسمت کسانی که خارج از وقت کار می کنند، نیز مسئله چیزی نیست. آقای هیووگان می افزاید، افرادی که در وکمپنی های کوچک خارج از تایم کار می کنند، حقوقی را می گیرند که بعضی اوقات حتی فابریکه و کمپنی های بزرگ حاضر به پرداخت آن نمی باشند.
با آنهم، خانم “هان یوو – جیونگ” 23 ساله که حاضر به کار در کمپنی های کوچک نیست می گوید: “استاد ما می گفت، مزد و درآمد یک سال کار شما در فابریکه و کمپنی های بزرگ، مساوی به مزد و امتیازاتی است که یک کمپنی کوچک در مقابل ده سال کار برای شما می پردازد.”
اما خانم هان علاوه می کند، هرچند امکانات و امتیازات وظیفه فعلی من قناعت بخش است، اما نظر به شرایط، آماده هستم در جایی که فرصت میسر شد، کار کنم.
