حکومت وحدت ملی در حالی برای حضور در نشست بروکسل لحظه شماری می‌کند که علیرغم مشکلات موجود در کشور، دستآوردهایی را نیز کمایی کرده و به عنوان سوغات بروکسل، پیشکش حامیان جهانیاش خواهد کرد. دستور گزینش کمیشنران کمسیونهای انتخاباتی، آغاز چندین قرارداد و پروژههای اقتصادی، ترمیم روابط منطقهای و کاهش اختلافهای شدید میان سران حکومتی (رییس جمهور و رییس اجرائیه)، توافقنامه صلح امضا شده میان حزب اسلامی و حکومت و… همگی از جمله مواردی است که میتواند به عنوان دستآوردهای حکومت وحدت ملی در بروکسل ارایه شود.
با این حال، ناکامیهایی نیز در کارنامه حکومت وحدت ملی وجود دارد. مهار نشدن ناامنیها، افزایش فقر و بیکاری، بحران مهاجرت در ابعاد بیجاشدگان داخلی و خارجی، عدم مبارزه جدی با فساد و برخی از تنشهای ملی و نارضایتیهای عمومی از کارکرد حکومت، دوسیه حکومت وحدت ملی را مخدوش جلوه خواهد داد.
در این میان، تمرکز اصلی حکومت کنونی در مذاکره با جامعه جهانی، تأمین امنیت کشور و تقویت نیروهای امنیتی برای تحقق این هدف مهم خواهد بود. این در حالی است که تعهد جامعه جهانی بر حمایت از نیروهای امنیتی کشور، با رضایت نسبی از مقاومت آنان و نگرانی از افزایش تلفات این نیروها همراه شده است. بنابراین، بازی دولتمردان کشور در اجلاس بروکسل با برگ نیروهای امنیتی کشور به مثابه یک سکه دو رویه میباشد؛ سکهای که یک روی آن مقاومت شجاعانه و دفاع دلیرانه نیروهای امنیتی از تمامیت ارضی است و صفحه دیگر آن قربانیهای بیشمار این نیروها به دلیل نبود امکانات لازم و مدیریت مطلوب میباشد.لذا تقاضای تجهیز نیروهای امنیتی کشور توسط جامعه جهانی، از اولویت اساسی مسافران سیاسی دولت به بروکسل باید باشد. با این حال، از یاد نباید برد که این نیروها نیازمند مساعدت مستمر با استفاده از منابع پایدار ملی و حمایت مردمی در تمام بخشها میباشند. زیرا اگر نیروهای امنیتی نتوانند مورد اعتماد اقشار، اقوام و طیفهای مختلف اجتماعی قرار گیرند، زمینه برای تأمین امنیت مهیا نخواهد شد. در آن صورت، زمینه مصرف شفاف کمکها و بودجه ملی نیز تأمین نشده و بستر جلب اعتماد جهانی نیز مساعد نخواهد شد. به هر حال، شکی نیست که اجلاس بروکسل و جلب اعتماد جامعه جهانی، ارتباط وثیق و عمیقی با مسایل داخلی و مقابله با مشکلات ملی دارد. هرگاه حکومت نتواند اقدامات سریع، مؤثر و عاجل را برای تأمین اعتماد عمومی در کشور روی دست گیرد، کسب اعتماد جامعه جهانی نیز سخت و دشوار بوده و اجلاس بروکسل دستآوردی برای حکومت وحدت ملی در پی نخواهد داشت. در آن صورت، هرگاه نمایندگان حکومت کابل بتوانند به نحوی مساعدت دنیا را با خود داشته باشند، باز هم در پیمودن یک راه دشوار، طولانی و پرپیچ و خم سیاسی در افغانستان موفق نخواهند بود.
بنابراین، نمایندگان دولت کابل باید برنامه عمل مقابله با مشکلات موجود را برای جهانیان پیشکش نماید. حکومت وحدت ملی باید در اجلاس بروکسل موضع خود را در قبال وضعیت شکننده جاری اعلام نموده و بر عملی کردن آن در آینده همت بگمارد، همانگونه که در خصوص مواجهه با پاکستان چنین جرئتی را به خرج داد. حکومت کابل باید روشن سازد که چرا گروه داعش علیرغم این که جای پایی در میان مردم افغانستان ندارد، با گذشت هر روز به یک تهدید جدی تبدیل میشود؟ حکومت باید در محضر جهانیان روشن سازد که موقف او در قبال اوضاع جاری چیست و چگونه میتواند به موجی از اعتراضهای ملی پاسخ قانع کننده ارائه کند.
با این حساب، به نظر میرسد اولویت اصلی حکومت در اجلاس بروکسل، ارائه برنامه عمل ملی برای پاسخ گفتن به مشکلات ملی است تا بتواند براساس ادعای محمداشرف غنی رییس جمهور، مرکز مبارزه با تروریزم در منطقه و جهان قلمداد شود. در غیر آن صورت، کشوری که نتواند مشکلات ملیاش را حل کند، چگونه خواهد توانست به یک مشکل جهانی رسیدگی نماید.
به این ترتیب، انتظار مردم از حکومت وحدت ملی این است که بستهای را که به عنوان سوغات سیاسی به نمایندگی از افغانستان در حضور حامیانش پیشکش می‌کند، نشان از شایستگی ساختار کنونی و حل مشکلات موجود و آینده باشد. در آن صورت است که نشست بروکسل میتواند پیامد مثبت و مؤثری برای افغانستان داشته باشد، در غیر آن صورت، این نشست نیز مثل بسیاری از نشستهای دیگر، ثمره برجسته و قابل توجهی برای ملت و دولت نخواهد داشت.
