سالانه در حدود 60 هزار طفل نوزاد در فامیل های مهاجرین افغان در پاکستان دیده به جهان می گشایند.
اطفالی که حق تعلیم و شمولیت در مکتب را نداشته و فامیل های شان مجبور اند، برای تامین مخارج ابتدایی زندگی آنها را به کار بگمارند که در نتیجه اکثریت شان از تعلیم و سواد ناچیزی برخوردار می شوند و بس. اما باوجود این همه نابرابری ها و نابسامانی ها، یک طفل افغان در پشاور توانسته است به بلند ترین سطوح علمی و آموزشی دست یابد.
مدثر شاه گزارشگر صدای آسیا گزارش می هد:
قصه از سباوون است، طفل 11 ساله ی که ملبس با دریشی سه رنگ، واسکت و نکتایی است. لباسی که به سن و سالش همخوانی چندانی ندارد. موصوف ظاهرا کوچک به نظر می رسد، اما علم، دانش و طرز سخن گفتنش شبیه پروفیسور ها است.
صنوف درسی شبانهء لسان انگلیسی در یکی از پوهنتون های شهر پشاور، در 50 مایلی سرحد افغانستان، در شرف آغاز شدن است و شاگردانی که دو سه مرتبه بزرگتر سباوون اند، حضور یافته می خواهند نزد وی که جوانترین استاد پوهنتون مذکور است، تعلیم و آموزش کسب نمایند.
یکی از شاگردان به اسم ذاکر خان می گوید: “با وجود اینکه استاد سباوون در عمر از همه ی ما کوچکتر است، ولی در لیاقت، استعداد و دانش از ما بزرگتر می باشد.”
ذاکر که 28 سال دارد و از شیوه تدریس استاد نوجوان خویش راضی است، می افزاید: “استاد سباوون بالای مضامین که تدریس می کند، حاکمیت عام و تام داشته به بسیار خوبی داشته های علمی خویش را به شاگردان منتقل می سازد. این توانایی استاد سباوون که در دیگران کمتر سراغ داریم، وی را جایگاه ویژه و خاصی بخشیده است.”
تمام دیوار های پوهنتون پوشیده از مثل ها و اکسپریشن های انگلیسی است که از استادان و شاگرد های ادوار گذشته به جای مانده است. در یکی از این نوشته ها می خوانیم، (ز گهواره تا گور دانش بجوی)، سخنی که به حال و احوال استاد سباوون کاملا صدق می کند.
سباوون که به قول خودش از سن 9 سالگی به تدریس شاگردان پرداخته است، می گوید: “من در حالی که کوچکترین شاگرد صنف خویش بودم، در امتحانات همیشه اول نمره می شدم. یک روز وقتی معلم از من خواست، شاگردان یکی از صنوف را درس انگلیسی بدهم، همگی شیوه تدریس مرا پسندیدند. البته از آنروز ببعد من به صفت استاد به تدریس انگلیسی دوام دادم.”
سباوون همیشه در جستجوی علم و دانش بوده اکثرا اوقات خویش را به مطالعه و مصروفیت های سودمند، سپری می کند.
وی که طفل یک مهاجر افغان است، دوست دارد عایدات خوبی داشته باشد تا به یاری و کمک سایرین بشتابد. هنگامی که سباوون در مکتب نیست، بیشتر به آموزش و کسب تجربه در بخش تکنالوژی معلوماتی می پردازد.
موصوف که بخاطر کسب علم و دانش بیشتر و داشتن فرصت های کاری خوب، در مقایسه با سایر اطفال همسن و سالش خود راخوشبخت تر احساس می کند، می گوید: “من هم مانند هزاران طفل مهاجر مجبور بودم یا پینه دوزی کنم و یا اینکه بخاطر سیر نمودن شکم خود و فامیل در یک رستورانت به کار مشغول می شدم. مصروفیت های که در نهایت هیچ سودی در بر ندارد. متاسف هستم که می بینم، زندگی اطفال دور از علم ودانش به ویرانه تبدیل می گردد.”
در حال حاضر در حدود 1.6 ملیون مهاجر افغان ثبت نام شده در پاکستان زندگی می نمایند. مهاجرینی که اطفال شان حق تعلیم و آموزش را در مکاتب پاکستان نداشته، صرف در بعضی مکاتب مستقل و آزاد به کسب آموزش و تعلیمات ابتدایی می پردازند.
اطفال ذکور اکثرا بخاطر کار و زحمت روزانه، مکتب را رها می نمایند و تنها دختران می توانند پروگرام صنوف اولیه را به پیش ببرند. اما سباوون که انتظار دارد از همه فرصت های ممکن استفاده کند، می افزاید: “مطمئین هستم در سن 16 سالگی مقطع تحصیلی “پی ایچ دی” خویش را تکمیل نموده جوان ترین فردی در جهان شوم که در این سن به چنین درجه تحصیلی و آموزشی نایل می گردد. می خواهم تمام عمر خویش را وقف خدمت به مردم افغانستان و پاکستان نمایم. افغانستان برای من حیثیت والدین را دارد و پاکستان مقام و جایگاه معلم و آموزگار را خواهد داشت. از همین سبب تصمیم دارم در سکتور آموزشی این دو کشور نقش سازنده خویش را داشته باشم.”
سباوون می افزاید، تعلیم و آموزش است که سبب خوشبختی اطفال در آینده ها می گردد. وی که آرزو دارد روزی شاهد انکشاف و پیشرفت زمینه های تعلیمی و آموزشی در افغانستان و پاکستان باشد، می گوید: “متاسفانه روینبوغ و قوه ابتکار اطفال تمرکز نمی شود. در مکاتب نیز اوضاع بدین منوال است. تعلیم و آموزش برای یافتن کار تعقیب می کنند. فکر می کنم اگر در قسمت تعلیم و آموزش اطفال، نوجوانان و جوان سعی و تلاش جدی بخرچ ندهیم، بدون شک به نسل های آینده صدمه وارد می کنیم. وظیفه مردم را به سوی غلامی سوق می دهد.”
سباوون که دلبسته هر دو کشور همسایه افغانستان و پاکستان است، آروزو می کند روزی آنها به اختلافات خویش پایان داده در کنار هم با صفا و صمیمیت زندگی کنند.
موصوف می افزاید: “تعلیم و آموزش اطفال افغان و پاکستانی نزد من در اولویت قرار دارد. حکومت های هر دو کشور باید به اهمیت علم و دانش اطفال و مردم کشور شان پی برده نسبت به هر مسئله دیگر، روی همین مورد متمرکز شوند.”
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
