امروز برابر است با روز ملی کودک، از این روز در کشور در حالی تجلیل به عمل می آید که صد ها هزار کودک در حال حاضر در سراسر کشور جنگ زده افغانستان با چالش ها و مشکلات عدیده‌ای روبرو اند.
چهل سال جنگ، آواره گی، مهاجرت، فقر و بی عدالتی در کشور باعث شده تا کودکان افغان بیشتر از هر کشور دیگر از لذت های کودکانه و زندگی پر محبت در کانون گرم خانوادهای شان توام با صلح باز مانند. در جریان چهار دهه جنگ، تعداد زیادی از کودکان افغان؛ پدر، مادر و سایر سرپرستان فامیل را از دست داده و خود برای دریافت لقمه ناني و ادامه حیات مجبور به ورود به بازار کار شده اند. دکانداری، اسپندي، پالش بوت، شستشوی موترها در فصل گرما و سرما، پلاستیک فروشی و غیره کارهای شاقه، از جمله فعالیت هایي اند که صدها هزار کودک افغان در عوض فراگیری تعلیم و لذت های کودکانه خویش مشغول آن می باشند. اين كودكان اما در مورد حق و حقوق شان چیزی نمی دانند، با این حال جالب اینجاست، کسانی که حق و حقوق اطفال را می دانند، از آن چشم پوشی می کنند.
ملیون ها کودک دیگر افغان که توانایی رفتن به مکتب و ادامه درس و تعلیم را دارند، به دلیل نا امنی در شماري از مناطق کشور از دسترسی به آن محروم اند. عدهء دیگری که در مناطق امن زندگی مي كنند، تعلیم در مکاتب بدون تعمیر و چتر در گرما و سرما چالش دیگری فراروی آنان شده است.
آگاهان به این باورند که حکومت افغانستان و نهادهای غیر حکومتی، طی 14 سال گذشته برای تامین حقوق کودکان توجه ننموده و تنها به شعارها اکتفا نموده اند. نبود قانون جامع برای حفظ حقوق کودکان، عدم پیگيری قضایای خشونت علیه اطفال، عدم جلوگیری افراد زورمند که از اطفال برای غرایض جنسی استفاده می کنند، نبود قانون کار برای کودکان، نبود آگاهی دهی حقوق اطفال در اجتماع و … از جمله موارد اند که حکومت در طی بیش از یک دهه گذشته توجه لازم به آن نکرده است.
در حالی که بر اساس کنوانسیون جهانی حقوق کودکان، کشورهای عضو این کنوانسیون که افغانستان نیز پس از سال 1373 عضویت آن را به دست آورده، مکلف اند تا برای بقاء و ترقی کودکان، امکانات حد اکثر را فراهم کرده و تضمین کند. اما گزارش هایي وجود دارد که حکومت افغانستان طی چند سال گذشته هیچ گزارشی از وضعیت کودکان در کشور را به این سازمان ارسال نکرده است.
وقتی به حقایق بر می گردیم، نظر به سایر کشورها وضعیت کودکان در افغانستان نگران کننده است. به گونه مثال، اکنون اطفال افغان از تعلیم و تربیه درست که وظیفه دولت است برخوردار نبوده، نفقهء درست برای شان مساعد نیست، با اجبار به کار و سوء استفاده هاي جنسی دیگران گماشته می شوند.
با همه اين موارد، پرسش این است که چرا حکومت و سایر نهادهای ملی و بین المللی در این راستا توجه لازم را نمی کنند؟ در حالی که اطفال سرمایه آینده کشور می باشند، شاید یکی از دلایل این باشد که نسل موجود بر سر اقتدار، خود برایند جنگ چهار دهه اخیر کشور است.
به گفته یونیسف یا صندوق وجهی سازمان ملل متحد برای کودکان در افغانستان، شمار زيادي از کودکان افغان از حقوقي چون دسترسی به تعلیم و تربیه، امکانات صحی و آب آشامیدنی محروم اند و از جنگ ها نیز در امان نیستند.
پس با توجه به این وضعیت، نیاز است که در راستای تامین حقوق کودکان بر علاوه والدین، حکومت، معلم، جامعه و خبرنگاران همه و همه دست به دست هم دهند تا کودکان کشور از حالت بحرانی فعلی نجات یابند.
