همین اکنون بیشتر از 420 هزار تن از مسلمانان روهینگیایی که به بنگله دیش فرار نموده اند، در مناطق مرزی این کشور بدون غذا و سرپناه در وضعیت رقت باری به سر می‌برند.
روهینگیایی ها که در اصل ساکنین ایالت غربی “راخین” برما هستند، بعد از تحمل ظلم، قتل و آتش زدن خانه‌های شان توسط دولت و نظامیان برمایی، مجبور شدند دست به فرار بزنند.
شکیل احمد گزارشگر صدای آسیا، از شهر مرزی “تیچناف” بنگله دیش، گزارش می دهد:
در کنار سرک، شاخچه‌ی درختی به مشاهده می رسد که یکی از مهاجرین روهینگیایی با پلاستیک گرفتن دور آن، برای خود سرپناه ساخته است.
آنطرف تر یک توته پلاستیک دیگر نظرم را جلب کرد. وقتی پرسیدم، گفتند، این هم یک بستر خواب است.
کمی دور تر، طفل ده ساله‌ای را دیدم که به روی زمین گل آلود و کثیف خوابیده است.
کمی آنسوتر، خانمی به نام “جنت تول” را می بینی که تلاش دارد طفلش را خواب دهد، ولی طفل ناآرام است و به خواب نمی رود.
خانم مذکور که نمی داند با این همه مشکلات و بی قراری، چگونه با طفلش کنار آید، خویش می گوید:”دو روز می شود که بدون غذا بسر می بریم. پدر طفل برای گدایی بیرون رفته بود، اما دست خالی برگشته است. طفلک بیچاره از یک سو از بی‌خوابی در عذاب است و از جانب دیگر؛ از فرط گرسنگی به خود می پیچد. چه کنم، وی نمی داند که چه بلایی بر سرمان آمده است.”
به همین ترتیب، صدها هزار روهینگیایی در شهر مرزی “یوخیا” در بنگله دیش بدون غذا و آب در سرپناه های پلاستیکی شب و روز خود را سپری می کنند.
وقتی از اطفال پرسیده شود، چه می خواهند؟ همه با یک صدا می گویند، “برنج…”
تخمیناً در حدود نیم میلیون نفر با این سرنوشت شوم دچار شده اند.
مشکلات و زد و خوردهای مسلحانه در مناطق مسکونی آنها زمانی آغاز شد که گروهی از افراد مسلح روهینگیایی ساکن ایالت غربی راخین، به تاریخ 25 آگست سال جاری، به پسته‌های پولیس حمله نموده به تعداد 12 نفر آنها را به قتل رسانیدند.
همان بود که حکومت و نظامیان برما، حمله کنندگان را تروریست نامید و صدها هزار روهینگیایی ساکن قریه جات را مورد حمله و ضرب و شتم قرار دادند.
روهینگیایی هایی که خانه های شان طعمه حریق شد، از ناچاری به بنگله دیش فراری شده اند، اما در اینجا نیز وضعیت خوبی ندارند و از همه امکانات زندگی؛ به شمول غذا، آب و سرپناه محروم هستند.
تا حال، شماری از انجوهای کمک رسان موفق شده اند در کنار سرک ها نل های آب “بمبه‌ای” نصب کنند.
در ضمن، یک تعداد کانال های آبی هم وجود دارد که از یک تپه سرچشمه گرفته اند و می‌تواند تا اندازه‌ای آب مورد نیاز مهاجرین از جمله آب حمام، دستشویی و نوشیدن آنها را فراهم کنند.
خانم “وی‌وی ویان‌تان”، سخنگوی UNHCR در ساحه، ضمن دشوار خواندن اوضاع، گفت: “شمار فراریان روز به روز بیشتر می شود. کمپ ها و سرپناه ها در چند هفته اخیر به شدت مزدحم و بیروبار شده اند. در پهلوی ازدحام کمپ ها، منابع آبی موجود هم نمی تواند مقدار آب مورد نیاز تشنه لبان را تامین کنند. اگر بیایید و به کمپ ها نظر اندازید، حتی برای یک فرد هم جای نشستن نمی یابید.”
UNHCR صرف امکانات پذیرایی از 70 هزار تن را در کمپ های شهر “کوتو پاولونگ” دارا است، اما متباقی جمعیت در یک ساحه 20 کیلومتری بالای یک تپه بدون ابتدایی ترین تسهیلات زندگی از جمله غذا بسر می برند.
واقعیت این است که رسیدن به این همه مهاجر فراری و تغذیه‌ی آنان، غیر ممکن به نظر می‌رسد.
انجوهای محدود و گروپ های خیریه‌یی هستند که برای این تیره بختان مقداری برنج، کچالو، بسکویت و لباس مساعدت می کنند، اما این کمک‌ها به هیچ وجه کافی نمی باشند.
مثلا، در نقطه مرزی، چهار جوان توجه ام را جلب کرد که حاضر اند، به صورت داوطلبانه به مهاجرین روهینگیایی مساعدت نموده آب توزیع کنند.
وقتی علت را پرسیدم، یکی از آنان در پاسخ گفت: “ما از طریق رسانه ها، از بدبختی که عاید حال برادران روهینگیایی مان شده است، خبر شدیم. همان بود که به صفت یک مسلمان خواستیم هرچه از دست مان بر می آید، در قسمت ایشان دریغ نکنیم.”
هرچند این گونه کمک‌ها تا اندازه‌ای در حل مشکلات این مهاجرین فراری و مجبور، مساعدت می کنند؛ ولی طوری‌که قبلاً ذکر شد، با درنظرداشت وضعیت، ناچیز است.
در جوار یک کمپ دیگر واقع ایالت “بالوخالی”، گروهی از مساعدت کنندگان رضاکار موتر تِرَک را ایستاده کردند و از داخل آن برای روهینگیایی ها بسکویت پرتاب می کنند؛ اقدامی که شر و شور متقاضیان را به هوا کشیده است.
یکی از متضررین قضایا به اسم “سکینه” که 70 سال سن دارد، در چند هفته گذشته هفت تن از اعضای فامیلش را در ایالت راخین از دست داده است.
موصوف با کمال ناامیدی می گوید: من به خاطر ناتوان بودن، چانس گرفتن بسکویت مساعدت شده را ندارم. سکینه بعد از طی راهپیمایی پرمشقت 5 روزه، خود را به اینجا رسانیده است، اما با دلسردی زیاد می بیند که اقارب و دوستانش در زیر سرپناه های پلاستیکی شب و روز خویش را سپری می کنند.
وی که لب و دهانش از فرط گرسنگی و تشنگی خشک شده است، گفت، 5 روز می شود که غذا نخورده است.
حکومت بنگله دیش ضمن اعمار 18000 سرپناه اضطراری در مساحت 20000 جریب زمین، از تاریخ 19 ماه سپتمبر بدینسو، برای ساکنین کمپ ها غذای پخته‌شده توزیع می کند.
خانم “شوریفوم” زن هشتاد ساله‌ای است که پس از 5 روز، خود را با پای پیاده به کمپ‌های مهاجرین رسانده است.
هرچند او با مشاهده حال و روز کمپ نشینان از خداوند تقاضای مرگ می کند، اما دیده می‌شود که هنوز هم برای زنده ماندن تلاش می‌کند.
