حملۀ دیروز تروریستان بر دو مهمانخانه به نامهای حامد و آریا در شهر نو کابل که محل بود و باش هندی ها در کابل بودند، نشان داد که افغانستان چگونه در آتش رقابت های دیگران میسوزد. درین حمله که 16 تن کشته و 37 تن زخمی شدند، به هموطنان ما خسارات هنگفتی وارد گردید.
اینکه چه کسی حاضر خواهد شد که جواب این همه خساره و ویرانی را بدهد معلوم نیست. درین عملیات که گفته میشود سه نفر شرکت داشتند، ابتدا یک موتر مملو از مواد انفجاری بر دروازۀ مهماخانۀ اریا منفجر گردید و بعد یک انتحاری دیگر نیز خود را منفجر ساخت و انتحاری دیگر بعد از یک درگیری سه ساعته به قتل رسید.
وزارت خارجۀ هند گفته است که درین عملیات 9 تن از اتباع کشورش کشته شده و گفته میشود که 7 تن هندی دیگر نیز زخمی شده اند، اما سخنگوی وزارت داخله کشور میگوید که هویت یازده تن تا هنوز روشن نیست. اما آنچه مسلم است این که یک فرانسوی و یک ایتالوی نیز درین حادثه به قتل رسیده اند. دو سرباز پولیس کشته و یک جنرال پولیس نیز زخمی شده است.
از روی خسارات وارده به کابل سیتی سنتر و فروشگاه های مجاور آن معلوم میشود که قدرت مواد انفجاری درین عملیات فوق العاده بالا بوده که در فواصل 300 متری هم فروشگاه ها را ویران کرده است. تجربه نشان میدهد که عموما چنین مواد انفجاری نیرومندی زمانی از سوی تروریستان به کار گرفته میشود که دست آی اس ای مستقیما در عملیات دخیل باشد. حمله بر سفارت هند در کابل که دران بیش از 300 تن کشته و زخمی شد هم از چنین مواد پُرقدرتی استفاده شده بود.
اینکه از مدتها به این سو افغانستان به محل کشاکش و رقابت هند و پاکستان مبدل شده، برای کسی پوشیده نیست و تا زمانیکه این رقابت میان این دو کشور قدرتمند جریان داشته باشد و افغانستان به این رقابت به صورت واقعبینانه نبیند، باید این همه بها را بپردازد. افغانستان زمانی میتواند از چنین بستر شدنی درین رقابت نجات پیدا کند که موقعیت خود را به عنوان یک کشور درک کندو دست آویز سیاست های هیچ طرفی نگردد.
اما تجربۀ چند سال اخیر به روشنی بیانگر آن است که افغانستان با هند بیشتر نزدیک شده و سیاست رد پاکستان را داشته است و پاکستانی ها هم به وضاحت گفته اند که نمیخواهند نفوذ هند در افغانستان این قدر گسترده باشد که بتواند از طریق کنسلگری های خود در بلوچستان پاکستان مداخله کند.
کشور های جهان عموما در برابر مداخلۀ دیگران بسیار حساس میباشند، اما این دولت افغانستان است که خود دیگران را دعوت به مداخله کرده و بر سینۀ خود بستری از رقابت ها را میسازد و اینگونه قربانی و تاوان میپردازد.
عملیات روز مولود شریف در شهر نو یکی از خونین ترین عملیاتی بود که در چند سال اخیر در پایتخت اتفاق افتاده است که اگر روز جمعه و رخصتی نمیبود این تلفات میتوانست چند برابر باشد، اما علتیکه این عملیات در صبح وقت صورت گرفت باز هم هدف کارکنان هندی بود که باید در خواب بر آنها حمله میشد و نا وقت تر شاید هدف پراکنده میشد و حمله آوران خبر داشتند که چند تن از افراد مهم سفارتخانۀ هند نیز درین مهمانخانه به سر میبرند.
اما ایا چنین عملیاتی دوباره اتفاق نخواهد افتاد و مردم بیگناه ما قربانی نخواهند شد؟ این پرسش برای بسیاری از هموطنان ما مطرح است. اما واقعیت آن است که برای نیرو های امنیتی ما امکان جلوگیری از چنین عملیاتی کمتر ممکن میباشد و همه به این باورند که باید تبر را به درز گرفت و دید که گرهگاه حل در کجا قرار دارد و به طور ریشه ای باید آنرا حل و فصل کرد.
