اعتراضات در مقابل افتتاح بند آبی در ایالت مدهیاپرادیش هند

بعد از 6 سال کشمکش و اعتراضات دوامدار،  سرانجام بند آبی “سردار سارو ور” به تاریخ 17 سپتمبر بر روی دریای “نرمودا” در ایالت گجرات هند، افتتاح شد.

بند مذکور به عنوان سومین بند بزرگ آبی جهان، قرار است برای میلیون ها باشنده‌ی سه ایالت خشک و گرما زده‌ی هند، برق و آب تهیه کند. اما، مردم این مناطق، از بیم اینکه مبادا روزی بند مذکور سبب از میان رفتن هست و بود 192 قریه شود، دست به اعتراضات گسترده، در مراحلی هم حتی مسلحانه زده اند.

شوریه نیازی از ایالت مدهیا پردایش هند گزارش می دهد:

ناریندرا مودی صدر اعظم هند هنگام افتتاح بند مذکور گفت: “بانک جهانی گفته بود، این بند محیط زیست را ویران خواهد کرد، اما ما از خون و گوشت خود مایه گذاشته پروسه‌ی اعمار آن را به پایه ی اکمال رسانیدیم.”

55 سال قبل، سنگ تهداب این بند توسط جواهر لعل نهرو، نخستین صدراعظم هند گذاشته شد.

مودی پیرامون مشکلات و مخالفت هایی که پیرامون ادامه کار اعمار بند به وجود آمد، گفت: “پروژه های دیگر طرح و در جامعه‌ی عمل پیاده شدند. اما این یگانه پروژه‌ای بود که با مخالفت و اعتراضات بزرگ مردمی روبرو شد. معترضین محلی و سازمان های زیادی در سراسر جهان سعی کردند، منع ادامه کار ساخت و ساز آن شوند. تا جایی که حتی بانک جهانی از دادن بودجه خودداری کرد، اما ما به کار خویش ادامه دادیم تا به سرحد کمال رسیدیم.”

البته، بانک جهانی در اوایل حاضر به پرداخت 450 میلیون دالر امریکایی به طور قرضه برای ساخت آن شد. اما بعد از مشاهده اعتراضات مردمی، تصمیم خویش را عوض کرد و هند را گذاشت. گفته می شود، بند “سردار سارو ور” در حدود 10 هزار هکتار زمین جنگل‌زار، 30 هکتار زمین زراعتی و حیات هزاران انسان را در صدها قریه به خطر نابودی مواجه می سازد.

آقای “هریندر پتیدار” 48 ساله و باشنده قریه “نثارپورا” که به قول خودش عمری را در زیر سایه‌ی ترس بند سپری کرده است، می گوید: ” از وقتی که خود را شناخته ام، همواره به گوشم گفته اند که روزی این بند خراب می شود و ما باید قبل از این حادثه قریه‌ی خویش را ترک کنیم. حالا هم ترس مشابه اطفال ما را آزار می دهد. راستش همیشه ترس و بیم کوچ کشی و انتقال از اینجا به جای دیگر گوش و حواس مان را می آزارد. خلاصه در مجاورت و مسیر بند مورد بحث، ساکنین 75 الی 100 قریه،  در نگرانی و اضطراب به سر می برند.”

هرچند تا هنوز سطح آب به دیواره های آخر بند نرسیده است، اما با مشاهده آب خیزی ها، حدس می زنیم که قریه جات ما در معرض طغیان آب و جاری شدن سیلاب ها قرار خواهد گرفت. واقیعت این است که اگر بند مذکور پر از آب شود، در حدود 192 قریه مستقیما در خطر زیر آب شدن، قرار می گیرند.

خانم “میدها پاتکر” یکی از فعالان مدنی که از سال 1985 میلادی  بدینسو کمپاین ضد اعمار بند را رهبری می کند، می گوید: “در حالیکه هنوز 50 درصد کار اعمار بند تکمیل نشده است، نمی دانم چرا سخن از تکمیل آن می زنند. همین اکنون در حدود 40 هزار فامیل در حومه های ساحه‌ی مورد بحث، منتظر ادغام مجدد هستند. پس چگونه می توان ادعای تکمیل کارهای آنرا کرد؟ نخیر، تا هنوز مشکلات در جای خود باقی است.”

خانم”میدها پاتکر” به این نظر است که مقامات حکومتی می خواهند با افتتاح زودهنگام بند، نظر و رای مردم گجرات را در انتخابات آینده به خود جلب کنند.

بند آبی “سرو ور” که بر روی دریای “نرمادا”، یکی از بزرگترین بند های جهان اعمار شده است ، ضمن قابلیت آبیاری 30 پروژه بزرگ زراعتی در مساحت 1.8 ملییون هکتار زمین، سالانه در حدود 145 میگاوات برق و آب آشامیدنی ده هزار قریه و 131 مرکز شهری را در ایالات خشک و گرما زده ی راجستان و مهاراشترا، تولید خواهد کرد.

هرچند آقای نریندرا مودی، هنگام افتتاح بند مذکور، آنرا تحفه‌ی برای ملت خواند، ولی مردمی که سال‌هاست علیه اعمار آن مبارزه نموده و بارها دست به اعتصاب زده اند، به عنوان اعتراض خود را تا شانه در میان آب غرق کرده اند.

خانم “میدها پاتکر” توضیح می دهد:  “مردم قریه نرمادا حاضر نیستند به جز از گرفتن غرامت و داشتن امکانات اسکان دوباره برای فامیل های خویش به چیز دیگری راضی شوند. مردم در عزم خویش مصمم به نظر می رسند، زیرا فکر می کنند دیر یا زود خطر سیل و فوران آب به سراغ شان می آید. آنها می گویند، ما هرگز خواهان اعمار این بند نیستیم و تا اخر هم روی موقف خویش متحد می مانیم.”

گفتنی است، اکثریت کسانی که خود را قربانی این اتفاق می دانند، دهقانان و زراعت پیشه گان می باشند. آنها می گویند، قبل از آنکه خطر به سراغ شان بیاید، لازم است حکومت ترتیب نقل و مکان آنها را به یک منطقه بی خطر و قابل زیست، روی دست گیرد.

آقای “چندرا شیکر” یکی از ساکنین قریه “سودول” که در کنار سایر اعتراض کننده ها، خود را در آب غرق نموده است می گوید: “اگر ما اینجا را از دست بدهیم، تمام هست و بود خویش را از دست داده و غرامت معادل آنرا بدست نخواهیم آورد. ساحاتی را که برای بود و باش بعدی ما انتخاب کرده اند، فاقد تسهیلات مناسب برای زندگی است. ما در صورتی اینجا را ترک می کنیم که محل بعدی بود و باش مان برای تامین یک زندگی عادی مناسب باشد.”

در حال حاضر از یک جانب آب بند رو به تکمیل است و از جانب دیگر، ساکنین قریه جات در انتظار اقدام حکومت غرض انتقال آن‌ها به یک محل مناسب می‌باشند.

شوریحه نیازی – صدای آسیا – مدهیا پرادیش هند